Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмӗ (тĕпĕ: арӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫавӑн хыҫҫӑн вӑл арӑмӗ патне вӗре-ҫӗлен пулса пырса ҫӳреме пуҫланӑ.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Вӑл ҫуртра салтак арӑмӗ пурӑнни, ҫак ҫӗлен ун патне тӑтӑшах ҫӳрени ҫинчен калаҫу пулса иртрӗ эпир киле таврӑнсан, асанне мӗн пулса иртни пирки пӗлтерсен.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Арӑмӗ ахаль те нумай ӑшаланнӑ ӗнтӗ, ҫавӑнпа ун ӑна татах пӑшӑрхантарса ӳкерес килмест.

Не хотелось прибавлять волнений в ее и без того беспокойную жизнь.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Хӑрушӑ-и? — тӳрех ыйтрӗ арӑмӗ.

— Страшно? — напрямик спросила жена.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей арӑмӗ ҫине пӑхать.

Он смотрел на жену.

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Унӑн вара, — Сергей арӑмӗ енне сӗлтрӗ, — унӑн мӗн тесе нушаланмалла манпа?

А вот она, — Сергей кивнул в сторону жены, — она за что должна мучиться со мной?

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл тата тем кӑшкӑрасшӑн пулчӗ, анчах арӑмӗ ҫине пӑхса илчӗ те шарламарӗ.

Хотел еще что-то крикнуть, но посмотрел на жену и смолк.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Мӗнле куҫпа пӑмалла ӗнтӗ ун арӑмӗ ҫине?..»

Как я посмотрю в глаза его жене?..»

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Лара-тӑра пӗлмен, хуп-хура куҫлӑ Анна, Михаил арӑмӗ, ӑна ӑшшӑн кӗтсе илчӗ.

Бойкая темноглазая Анна, жена Михаила, встретила ее ласково.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Мӗнле шутлатӑн, Егорыч, арӑмӗ унпа пӗрле юлӗ-ши?

Как думаешь, Егорыч, жена останется с ним?

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫирӗплен, шахтер арӑмӗ!

Крепись, шахтерская жена!

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Арӑмӗ.

Ушла Таня, жена.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫапларах йӑпатрӗ хӑйне: унпа кунашкал япала пулман, пулма та пултараймасть, паян та вӑл килне тӗрӗс-тӗкелех таврӑнать, унта ӑна арӑмӗ кӗтсе илет, вӗсем телевизор пӑхӗҫ, тӗрлӗ ӑпӑр-тапӑр ҫинчен калаҫӗҫ, тен, кинона та каймӗҫ-и-ха, ҫуркунне-ҫке, ҫулла вара кӑнтӑра, тинӗс хӗррине вӗҫтерӗҫ…

Ободрял себя тем, что ничего подобного с ним не может произойти, что вот сегодня же он пойдет домой цел и невредим, там его встретит жена, они будут смотреть телевизор, болтать о всяких пустяках, а может, пойдут в кино, наступила весна, летом они поедут на юг, к морю…

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Офицер арӑмӗ, апла та капла, кӳршӗсем пӗлӗҫ, унтан ак сирӗн хыҫҫӑнах юлташсем персе ҫитӗҫ, унта-кунта турткалама тапратӗҫ.

Жена офицера, то да се, соседи узнают, а там товарищи прийдут следом за вами, узнают и начнут тягать…

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ку арӑмӗ пулать-и вӗсен?

— Жена ихняя?

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кил хуҫи арӑмӗ, тарават та уҫӑ кӑмӑллӑскер, куҫӗпе Аксинья ҫинелле кӑтартса, Прохортан шӑппӑн ыйтрӗ:

Хозяйка — радушная и добрая женщина, — указывая глазами на Аксинью, тихонько спросила у Прохора:

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн хӗрлӗ сӑн-питлӗ арӑмӗ, хӗвӗнчен тарланӑ икӗ пулштух кӑларса, сӗтел ҫине пырса лартрӗ.

Румяная жена его достала из-за пазухи две запотевшие бутылки, поставила на стол.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Прохор арӑмӗ килсе кӗчӗ.

Вошла жена Прохора.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Прохор тарӑхса сурчӗ, арӑмӗ килмест-и тесе, кӑштах итлесе ларчӗ.

Прохор ожесточенно сплюнул, прислушался — не идет ли жена.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Арӑмӗ тумланса тухса кайсан, Прохор Григорий ҫине ӳпкелешнӗ пек пӑхса илчӗ, калаҫма тапратрӗ:

После того как жена оделась и ушла, Прохор укоризненно поглядел на Григория, заговорил:

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех