Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӗрет (тĕпĕ: йӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Коновалов сасси чӗтрет, пӗр йӗрет, пӗр йынӑшать, — хӑйӗн хурлӑхлӑ юррине юрлакан ҫакӑ кӑмӑллӑ ҫынна курсан хӗрхеннипе куҫҫуль шӑпӑртатса анассӑн туйӑнать.

Голос Коновалова вибрировал, плакал и стонал, — было до слез жалко видеть этого славного парня поющим свою грустную песню.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

— Мӗншӗн сана, шуйттана, ӗнентӗм-ши… — ӗсӗклесе йӗрет хӗр чӳрече умӗнче.

— Зачем я в тебя, черт, поверила… — рыдала девушка под окном.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Йӗрет вӑл… ку, паллах… мӗн калас, начар ӗҫ…

Плачет она… это, конечно… тово, нехорошо…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑл, вараланчӑк шӑлаварӗпе куҫне шӑлса, пуҫне чӗркуҫҫийӗсем хушшине пытарса йӗрет.

Он спрятал голову в колени и плакал, вытирая глаза о свои грязные тиковые штаны.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑл йӗрет, анчах куҫҫулӗнчен вӑтанса, ӗсӗклесе ярас мар тесе, темле йынӑшса илет.

Он плакал, и так как ему было стыдно слез, он как-то рычал, чтобы не рыдать.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ҫӗлен вара ҫапла шутланӑ: «Ку мӗскӗн кайӑк йӗрет пулсассӑн, чӑнах та пӗлӗтре вӗҫмешкӗн питех те лайӑх, питех аван-тӑр!»

А Уж подумал: «Должно быть, в небе и в самом деле пожить приятно, коль он так стонет!..»

Сокол ҫинчен хывнӑ юрӑ // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–74 стр.

Акӑ, ун ҫумӗнче, Прут хӗрринчен килнӗ хура мӑйӑхлӑ пулӑҫӑ; вилесси килменнипе йӗрет вӑл; хӑранипе шурса кайнӑ пичӗ ҫинчи куҫӗсем, ӗлӗк чух ҫиҫсе тӑраканскерсем, тӗксӗмленнӗ; куҫҫулӗпе йӗпеннӗ мӑйӑхӗ чалӑшнӑ ҫӑвар ик енӗпе хурлӑхлӑн усӑнса аннӑ.

Вот рядом с ним черноусый рыбак с Прута; плачет, не желая умирать, и на его лице, бледном от предсмертной тоски, потускнели веселые глаза, и усы, смоченные слезами, печально обвисли по углам искривленного рта.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Пулӑҫи кӑвакарса кайнӑ, йӗрет, гуцулӗ чӗлӗм туртса пырать.

Рыбак шел на казнь бледный и плакал, а гуцул трубку курил.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Хӗр йӗрет, савнӑ каччине инҫете ӑсатать.

Плачет девушка, провожая добра молодца!

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Мана хӗрхенсе йӗрет, имӗш.

Всю жизнь мою оплакала.

34-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл пӑлханнипе каллех диван ҫинче кӑшт ҫеҫ сиккелерӗ; пӗр йӗрет, пӗр кулать.

Он опять чуть не прыгал на диване от волнения: то прослезится, то засмеется.

VI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Мӗн пулни ҫинчен каласа парать, а хӑй — е ахӑлтатса кулать, е йӗрет

Рассказывает, как что было, а сама — то хохочет, то плачет…

XIII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

— Мӗнле чӗререн татӑлса йӗрет ҫав хӗрарӑм!

— Как выплакивает сердце эта женщина!

IV сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Тарҫӑсем пурӑнакан пӳртрен йӗке кӑлтӑртатни тата хӗрарӑмӑн ҫинҫе сасси илтӗнет: те йӗрет вӑл, те пуҫне килсе кӗнӗ хурлӑхлӑ юрра пӗр сӑмахсӑр ӗнӗрлет.

Из людской слышалось шипенье веретена да тихий, тоненький голос бабы: трудно было распознать, плачет ли она или импровизирует заунывную песню без слов.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Кун каҫипех паттӑр пулнӑ суперпацан халӗ ача садӗнчи шӗвӗркке пек йӗрет.

И вот теперь этот герой суперпацан ревет, как детсадовская малышка.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Вӑл унӑн кӑкӑрӗ ҫине таянса йӗрет, унран пулӑшу кӗтет.

И плачет, можно сказать, на его груди. И ждет от него поддержки и помощи.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

— А-а-атте-е! — ӗсӗклесе йӗрет Павлик.

— П… па… п… па! — икая, лепетал Павлик.

XLI. Ёлка // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Хӑй каллех куҫҫульпех йӗрет.

И опять залился слезами.

XXV «Мана вӑрларӗҫ» // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Сивӗ йӗрет.

Стонет мороз.

Кӗл чечексем // Валентина Элиме. Килти архив

Манӑн пуҫа ӗҫерсе, вӑл ҫӗлӗкне хывса илчӗ, унпа питне шӑлать, йӗрет, йӗрет, ҫӑмламас ҫӗлӗкӗ ҫинчен пуҫне ҫӗклеймест.

Отпустив мою голову, он срывает с себя мохнатую шапку и вытирает ею свое лицо и снова плачет, уткнувшись в нее.

27 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех