Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗрет сăмах пирĕн базăра пур.
кӗрет (тĕпĕ: кӗрет) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ыраш пӑтри ҫине ыраш пӑтри кӗрет кунӗпе.

Целый день попадаются одни пескари.

Вӗҫсе курни // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 63–67 с.

Тӑкӑрлӑкра тусан, мӑян курӑкӗпе лаша тарӗн тӑкӑскӑ шӑрши кӗрет.

Пахло на проулке пресным запахом пыли, лебедой и конским потом.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗри хутса ӑшӑтнӑ курницӑра шӑши лӑпӑр-лапӑрӗпе кантӑр вӑрри шӑрши кӗрет.

В просторной, жарко натопленной горнице пахло мышами и конопляным семенем.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кунта пурте вӑл каччӑ пуҫпа Степан килте мар чухне килкелесе ҫӳренӗ пекех; вӑхӑт, ҫак киле сиктерсе, таҫтан урӑх ҫӗртен ҫаврӑнса иртнӗ майлах нимӗнле улшӑну та ҫук; шӑрши те пулин ҫавӑн чухнехиех: чӗрӗ хӑмла аврин йӳҫсе хӑпаракан кӑрчама майлӑ уҫӑ шӑрши, тап-таса ҫунӑ урай, тата пӑртаках, кӑшт кӑна сисӗнмелле, шанса кайнӑ чапӑр курӑкӗн шӑрши кӗрет.

Все здесь осталось таким же, каким было в то время, когда он еще парнем захаживал сюда в отсутствие Степана; почти ни в чем он не видел перемен, словно время шло мимо и не заглядывало в этот дом; сохранился даже прежний запах: пахло бражным душком свежих хмелин, чисто вымытыми полами и совсем немного, чуть слышно — увядшим чабрецом.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тата шуйттан пӗлсе пӗтерет-и: тем шухӑш пырса кӗрет казаксен пуҫӗсене…

Хотя чума их знает, чего они, казачки, удумать могут…

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хупписене хупман чӳречерен пӳлӗме ҫӗрлехи хӑмӑр кӑвак ҫутӑ тӗксӗммӗн сӑрхӑнса кӗрет.

Через не прикрытое ставнями окно в комнату вторгался густой, лиловый свет ночи.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ют вырӑнсенче ҫӗртен те, курӑксенчен те урӑх шӑршӑ кӗрет.

В чужих краях и земля и травы пахнут по-иному.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шӑпах пая кӗрет те ак, унта, ав, кӑмӑшки те пӗрре шӑршламалӑх кӑна…»

Как раз ишо влипнет в часть, а там этой самогонки на одну понюшку…»

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Киле пӗр-пӗр пыйтланса пӗтнӗ ҫӗтӗк-ҫатӑк та ырханкка, анчах чылайранпа кӗтнӗ кил хуҫи килсе кӗрет те, пӳрт-ҫуртра савӑнӑҫлӑ, ним тӗлли-йӗркисӗр тӗркешӳ пуҫланса каять: кирӗк-тусанпа хуралса ларнӑ служивӑя ҫӑвӑнма шыв ӑшӑтаҫҫӗ; ачисем, пӗри те пӗри, ашшӗне пулӑшасшӑн, унӑн кашни хусканӑвнех сыхласа тӑраҫҫӗ; савӑнӑҫ-телее пула ним тӑва пӗлми аптранӑ арӑмӗ е сӗтел ҫине апат лартса парасшӑн хускалать е упӑшкин таса кӗпе-йӗмне кӑларса хатӗрлеме арча патне чупать.

Приходил домой какой-нибудь оборванный, обовшивевший и худой, но долгожданный хозяин, и в хате начиналась радостная, бестолковая суета: грели воду для черного от грязи служивого, дети наперебой старались услужить отцу и караулили каждое его движение, растерявшаяся от счастья хозяйка то кидалась накрывать на стол, то бежала к сундуку, чтобы достать чистую пару мужниного белья.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пире шӑпах ун ҫинелле илсе кӗрет.

Нас несло прямо на него.

XI сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

— Мӗн каламалли пур, эпир пӗр пайне кӑна уйӑратпӑр, ытти вара шкул фондне кӗрет.

Куҫарса пулӑш

V. Пирӗн колхозри пекех // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Тӗттӗм ҫӗр пӳртре табак туртнӑ шӑршӑ кӗрет.

В темной землянке пахло махоркой.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Халтан кайиччен ӗмет хӑй, шывӗ ҫаплах тухмасть, мӗншӗн тесен Галина сывлӑш ҫӑтмассерен пыршӑ хутлана-хутлана кӗрет.

У нее глаза на лоб вылезли, но вода не выкачивалась, потому что трубка сжималась, когда Галина втягивала в себя воздух.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Тӗттӗмре ҫу шӑрши кӗрет.

В темноте пахло масляной краской.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Хушӑкран ылтӑн тӗслӗ ҫутӑ хӗсӗнсе кӗрет те аялалла ҫутатать, ҫутӑ ҫинчи тусан йӑлтӑртатать.

Щели в крыше стали золотистыми, и от них протянулись сизые лучи, в которых плавали блестящие пылинки.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Палатӑна Таня шурӑ халатпа кӗрет, тути ҫинче хӑйӗн яланах вӑтанчӑк кулӑ, Сергее вара унпа пӗрле кашнинчех стенасене мӑнаҫлӑн сарса-анлӑлатса та урайӗнчен пуҫласа маччана ҫити ӑшӑпа тата ҫутӑпа тултаракан нихӑҫан пулман ялтӑр хӗвел килсе кӗнӗн туйӑнатчӗ.

В палату Таня входила в белом халате, с застенчивой улыбкой на губах, и Сергею каждый раз казалось, что вместе с ней в помещение врывалось яркое солнце, которое властно раздвигало стены, наполняло все до краев ласковым теплом и светом.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ку алӑкран кашни ирех Григорий Васильевич килсе кӗрет, кулкаласа ыйтать: «Мӗнле ҫывӑрӑнчӗ?»

В эту дверь каждое утро входит Григорий Васильевич, улыбается и неизменно спрашивает: «Как спалось?»

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тусӗ патне кӗрет те, ӗнер ҫеҫ уйрӑлнӑ пек, лӑпкӑн каласа хурать: «Сывлӑх сунатӑп, Егорыч! Сана кӗрсе курас терӗм!»

Как он войдет к другу и совершенно спокойно, словно они только вчера расстались, скажет: «Здравствуй, Егорыч! Вот забежал навестить тебя!»

15 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Чӗрене каллех хӑйне хӑй хӗрхенес, шеллес шухӑш хӗсӗнсе кӗрет те ҫӗнӗрен пуҫланать вара иккӗленӳ: тен, пурнӑҫ текен юрӑ чӑннипех те вӗҫленнӗ унӑн?

Но в душу вновь прокрадывалась жалость к себе, возвращались сомнения: а может, и вправду спета эта песня, называемая жизнью?

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Самантлӑха ӑна тӑп-тӑрӑ ӑс-тӑн килсе кӗрет.

На мгновение к нему возвращается ясное сознание.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех