Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хайхи сăмах пирĕн базăра пур.

Хайхи (тĕпĕ: хайхи) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Унӑн йывӑрланнӑ пуҫӗнче шухӑшсем пӑтранчӗҫ, типӗ ҫӑварӗнче хайхи тимӗр шӑрши ҫаплах киревсӗррӗн сисӗнсе тӑчӗ.
В его тяжелой голове путались мысли, во рту было сухо и противно от металлического вкуса.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Хӑналамалли урӑх ним те ҫук… — терӗ те вӑл, анасласа, сӗтел сунтӑхӗнче тем шырарӗ, унтан вӑрӑм ҫинче ҫӗҫӗ тупса кӑларчӗ; ҫӗҫҫи шӑп та лӑп хайхи иртен-ҫӳрен ҫурчӗсенче вӑрӑ-хурахсем купсасене чиксе вӗлермелли ҫӗҫӗ пек.
Больше угощать нечем… — сказала она, зевая, затем порылась в столе и достала оттуда длинный, острый ножик, очень похожий на те ножи, какими на постоялых дворах разбойники режут купцов.

Хайхи вӑй каллех ӑна шыв тӗпне ҫитсе сивӗ тӗлте тӑма памарӗ, ҫӳлелле ҫӗклесе хӑпартрӗ, вӑл вара; шывран сиксе тухрӗ те тарӑннӑн-тарӑннӑн сывласа ячӗ, кӑкӑрӗнче кӑна мар, ӑшӗнче те ҫавӑн хыҫҫӑн ирӗклӗ те уҫӑ пулса тӑчӗ.
Опять та же сила, не давая ему коснуться дна и побыть в прохладе, понесла его наверх, он вынырнул и вздохнул так глубоко, что стало просторно и свежо не только в груди, но даже в животе.

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Чи хыҫалти лав хайхи хурӑн пуҫлӑ виле ҫӗлен патне ҫитсен, питне чӗркенӗ ҫын, ҫӗлен патӗнчен кайманскер, Пантелей енне ҫаврӑнчӗ те йӗрес пек сасӑпа ыйтрӗ:
Когда задняя подвода поравнялась с тем местом, где лежал убитый уж, человек с подвязанным лицом, стоящий над ужом, обернулся к Пантелею и спросил плачущим голосом:

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Пӗр кӗвӗллӗн чӑрӑлтатса тӑракан тавралӑхра, лӑпкӑ сывлӑша хускатса, тӑтӑшрах та тӑтӑшрах такамӑн «А-а!» тесе кӑшкӑрнӑ хайхи тӗлӗнӳллӗ сасси е тата аташса ҫӳрекен пӗр-пӗр кайӑк ҫухӑрни илтӗне-илтӗне каять.
Чаще и чаще среди монотонной трескотни, тревожа неподвижный воздух, раздается чье-то удивленное «а-а!» и слышится крик неуснувшей или бредящей птицы.

Сӗтел ҫине кредит хучӗ ҫыххисем тӑкӑнчӗҫ (мишукӗ ку шӑпах хайхи, кӳме айӗнче ҫывӑрнӑ чух пуҫ айне хуни, пулчӗ).
Из мешка посыпались на стол пачки кредитных бумажек (это был тот самый мешок, который, когда он спал под бричкой, лежал у него под головой).

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Унӑн стенисем сарӑхса ларнӑ, маччипе чӳрече хашакӗсем хӑрӑмпа витӗннӗ, урай хӑмисем хушӑклӑ-хушӑклӑ та шӑтӑк-шатӑклӑ (ҫав ӑнланмалла мар шӑтӑксене те хайхи питӗ вӑйлӑ ҫын хӑйӗн аттин кӗлипе шӑтара-шӑтара хӑварнӑ пуль ӗнтӗ), харӑссӑнах вунӑ лампа чӗртсе ярсан та, темшӗн ҫак пӳлӗмре пурпӗрех ҫутӑ пулассӑн туйӑнмасть.
Стены были серы, потолок и карнизы закопчены, на полу тянулись щели и зияли дыры непонятного происхождения (думалось, что их пробил каблуком всё тот же силач), и казалось, если бы в комнате повесили десяток ламп, то она не перестала бы быть темной.

Вӑл куҫӗпе пӗр пӑнча тӗллерӗ, пӗчӗкҫӗ кимӗ пек тунӑ ал лаппине ҫӳлелле ҫӗклерӗ, вара сасартӑк ҫӗр ҫине хырӑмӗпе ӳкрӗ те хайхи аллипе курӑка ҫапрӗ.
Он нацелился на одну точку глазами, медленно поднял вверх кисть руки, сложенную лодочкой, и вдруг упал животом на землю и хлопнул лодочкой по траве.

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Унӑн пуҫӗ тӑрринчех килпетсӗр чул катрамӗ ҫинче кӗпе вӗҫҫӗн ҫеҫ тухнӑ хайхи пӗчӗкҫӗ ача, паҫӑр хӗрарӑм ҫумӗнче пулнӑскер, хускалмасӑр тӑрать; мӑнтӑрккаскер, мӑкӑрӑлчӑк пысӑк хырӑмлӑскер, ҫинҫе ураллӑскер.
Над его головой на одном из больших неуклюжих камней стоял маленький мальчик в одной рубахе, пухлый, с большим, оттопыренным животом и на тоненьких ножках, тот самый, который раньше стоял около бабы.

Хӑях ҫийӗн хайхи виҫӗ шур качаки вӗҫсе иртрӗ, вӗсен чийлетсе тухакан сассинче пӗчӗкҫӗ юханшыв патӗнчен хӑваласа янӑшӑн кӳренни, канӑҫсӑрланни сисӗнчӗ.
Над осокой пролетели знакомые три бекаса, и в их писке слышались тревога и досада, что их согнали с ручья.

Пуҫӗ айне хайхи ҫыхха хучӗ, тӑна кӗртесшӗн те хӑтланса пӑхрӗ.
Там он подложил ей под голову узел и попытался привести ее в чувство.

XV. Курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хайхи Соколов чарӑнасса чарӑннӑ та, ҫав пӑлхар йытти чарӑнма хушнӑ ҫӗрте мар, Сарафов хапхи умне ҫитсе чарӑннӑ.
И Соколов остановился, но не там, где ему предлагал усердный болгарский служака, а дальше, перед воротами дома Сарафова.

XII. Пӗр пӑлханман хула историйӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Соколов хайхи каялла таптарнӑ та сулахая пӑрӑннӑ, тепӗр урама тухнӑ; хӑвалакансем ӑна куҫран та вӗҫертнӗ, тухтӑр кӑштах сывлӑш ҫавӑрма чарӑнса тӑнӑ.
Тогда Соколов кинулся назад и свернул налево, на другую улицу; погоня сразу же потеряла его след, и он получил возможность остановиться на несколько секунд, чтобы перевести дух.

Кӗтӳ ачи хайхи хӗрача хыҫҫӑн тӳрех чупа пачӗ.
Мальчик бросился наперерез беглянке.

IX. Пулӑшаканни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫав хӗрача хайхи Марийка иккен.
То была Марийка.

Урана ҫӗре тивертмесӗр чупрӑм хайхи, вӑл алӑка питӗрнӗ-илнӗ…
Помчался туда во всю прыть, а она двери на запор…

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вара ҫӳҫенсе илчӗ; аллине кӗсйине чикрӗ, лӳчӗркенсе пӗтнӗ хайхи ҫырӑва кӑларса сарса майларӗ.
Волосы зашевелились у него на голове; он сунул руку в карман, вынул скомканное письмо и развернул его.

XXXVII. Икӗ юханшыв // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хайхи айӑплӑ ҫынсем, хӑйсем вилӗмрен ҫӑлӑннине ӑнланса, хӑрушӑ тӗлӗк хыҫҫӑн вӑраннӑ ҫынсем пек тавралалла хӑюсӑр пӑхкаласа илчӗҫ.
Четверо осужденных, поняв, что они спасены, робко оглянулись кругом с видом людей, очнувшихся от страшного сна.

XXIX. Юнпа тӗне кӗртни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Вара вӑл хайхи тӑватӑ ҫын енне ҫаврӑнчӗ те: — Эсир те Мехмед енне ҫаврӑнса тӑрӑр! — тесе хушрӗ.
И, обернувшись к четверым осужденным, скомандовал: — Господа, станьте лицом к Мехмеду…

Марчев ҫаксене хайхи тиканран вунӑ утӑм аяккарах тӑратрӗ.
Марчев выстроил приговоренных в десяти шагах от связанного цыгана.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика