Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

янӑрарӗ (тĕпĕ: янӑра) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Чылайччен янӑрарӗ лекарь помощникӗн лайӑх хут купӑсӗ, чылайччен тупӑшса тавлашрӗҫ унпа кӳршӗри сулхӑн чӑтлӑхра юрӑ шӑрантаракан шӑпчӑксем.

И долго еще наигрывала искусно лекпомова гармоника и спорили с ней переливчатыми посвистами соловьи из соседней прохладной рощи.

3 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

Эпӗ ҫапла шухӑшларӑм, ӑна шухӑшпа курма тӑрӑшрӑм — ҫав хушӑрах — Ун лӑпкӑ тутинчен эп илтрӗм вилӗм хыпарне, Ӑна эп лӑпкӑн ҫеҫ тӑнларӑм… тени янӑрарӗ ман хӑлхамра.

Я все это думал, я напрягал свое воображение, а между тем: Из равнодушных уст я слышал смерти весть, И равнодушно ей внимал я… — звучало у меня в душе.

XXII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

— Ҫӗнтерӳ килет… — тепӗр хут янӑрарӗ Катя сасси, анчах унчченхинчен шӑпрах, унтан пачах шӑпланчӗ: Сывӑ пулӑр, юлташсем!

— Идет победа! — еще раз прозвучал голос Кати, но уже тише, потом сорвался на шепот: — Прощайте, товарищи!

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Ҫивӗч ача! — терӗ Михеич пас тытнӑ мӑйӑхне шӑлкаласа; халь ӗнтӗ ун сасси хӗпӗртенӗ чухнехи пек янӑрарӗ.

— Шустер! — проговорил Михеич, поглаживая заиндевевшие усы, и в его голосе уже отчетливо прозвучало восхищение.

Ҫирӗм виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Тата леререх каймалла пулӗ, — ҫӗр айӗнчен илтӗннӗ пек янӑрарӗ Семен сасси.

Выходит, может быть, дальше, — глухо, точно из-под земли, отозвался напарник.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Атя-ха, карчӑкӑм, ӗлӗкхине аса илер! — сасси те хӑй кӑмӑлне палӑртмарӗ: ҫӑмӑллӑн та шӳтлӗн янӑрарӗ.

— Давай-ка, старуха, тряхнем стариной! — и голос не выдал: прозвучал шутливо, легко.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Малтан тӗтӗм йӑсӑрланчӗ, унтан факел пекех ҫутӑпа йӑлтӑртатса, темиҫе винтовкӑпа пӗр харӑс пенӗ пек шатӑртатса янӑрарӗ.

Она задымилась, взметнулась факелом и так ахнула, точно разом выстрелило несколько винтовок.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Пӗр минута яхӑн шӑп пулса тӑчӗ, унтан сасартӑк — ушкӑнпа пени янӑрарӗ.

С минуту стояла тишина, и вдруг — залп.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Шӑплӑхра ун утти нумайччен уҫҫӑн янӑрарӗ кайран ҫухалчӗ; пакша хыр хуппине кышлани ҫеҫ унӑн кӑмӑлне каймарӗ.

Долго и гулко отдавались они в настороженной тишине леса, а потом смолкли, и стало слышно неприятное царапанье — белка сдирала кору, осыпая на землю рыжую пыль.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Вӑл мӗн пулса иртнине ӑнланса илеймерӗ-ха, анчах нумайӑшне ӑнланчӗ ӗнтӗ; хӑраса кӑшкӑрни, макӑрни пӗтӗм урам тӑрӑх янӑрарӗ.

Она еще не могла осмыслить значения всего происходящего, но многие уже поняли: крики ужаса, истерические рыдания заполнили улицу.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ӑна вӑл хулпуҫҫийӗ ҫинчен тӗртӗнтерчӗ, пӑшалӗн икӗ кӗпҫинчен те пӗр харӑсах ҫулӑм сирпӗнчӗ, унтан пӑшал сасси кӗрӗслетсе янӑрарӗ.

Вскинул к плечу, из дул полыхнул огонь, грохнули выстрелы.

Йӗр тӑрӑх // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 86–95 с.

Унӑн сасси ачаш янӑрарӗ.

 — В голосе ее зазвучала ласка.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Тархасшӑн, — унӑн сассинче кулса калаҫни янӑрарӗ.

Будьте ласковы, — в голосе ее слышалась плохо скрываемая насмешка.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Кам унта? — тӗттӗмре тата хытӑрах янӑрарӗ сасӑ.

— Кто идет? — прозвучало в темноте громче и тревожнее.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

— Михаил! — янӑрарӗ Демьянӑн хулӑн сасси.

— Михаил! — пробасил вдруг Демьян.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Каллех горн сасси янӑрарӗ.

Опять заиграл горн.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Хыттӑн таклатрӗ рельса сыпӑкӗсем тӗлӗнче вакун, репродуктортан хаваслӑ марш хӑрӑлтатса янӑрарӗ, Таня ларнӑ та упӑшки ҫӳҫне ачашшӑн сӑтӑрать.

Жестко постукивал вагон на стыках рельсов, из репродуктора хрипел веселый марш, Таня ласково гладила волосы мужа.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Анчах вӗсен сассинче темшӗн, ӑнланса илме те ҫук, чӗререн тарӑхса тухакан салхулӑхра хирӗҫлӳ пурри янӑрарӗ.

И было непонятно, почему в их криках слышалась неподдельная грусть и отчаянье.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сайрарах та сайрарах янӑрарӗ унӑн кӗмсӗти кулли, нумай пулмасть кӑна хӑваслӑн ҫиҫнӗ куҫӗсенче ҫутӑ сӳннӗҫемӗн сӳнсе пычӗ, больницӑн пӗр евӗр тӑсӑлакан пурнӑҫӗ пирки хайланӑ тӗрлӗ шӳт те пӗтсе ларчӗ вунпӗрмӗш палатӑра.

Реже звучал его раскатистый смех, день ото дня тускнел блеск еще недавно искрившихся глаз, и шутки, что щедро отпускались по различным поводам монотонной больничной жизни, уже почти не слышались в одиннадцатой палате.

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Я люблю тебя, жизнь, И надеюсь, что это взаимно, — янӑрарӗ юрӑ уҫса хунӑ чӳречерен кӗрсе хӑватлӑн та мӑнаҫлӑн.

Я люблю тебя, жизнь, И надеюсь, что это взаимно.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех