Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ҫураҫнӑ (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Ман аслӑ ывӑлӑн, Митенькӑн, ҫураҫнӑ хӗрӗ — чипер-и?

— Невеста моего старшего, Митеньки — хороша?

Ӗнесене киле илсе кайма хатӗрленеҫҫӗ // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Эпӗ ҫеҫ килте ларатӑп, авӑ тата Кашинсен ҫураҫнӑ хӗрӗсем киле юлчӗҫ.

Только я один дома, да еще вон кашинские невесты.

Алӑк умӗнчи хуралҫӑсем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ҫӳхе чаршав ҫине туй тунине тӗрлесе ӳкернӗ: авӑнчӑк мӑйлӑ, штопор евӗрлӗ кукӑр хӳреллӗ лашасем; хӑйӑр сехет майлӑ ҫинҫе пилӗклӗ ҫураҫнӑ хӗр; кирлӗ мар ҫӗрте: лашасен ҫӑварӗсенче, хӗр ури айӗнче, пӗлӗтлӗ тӳпере чечексем ӳкерсе лартнӑ.

На тонком полотне вышита свадьба: кони с крутыми шеями и с хвостами, похожими на штопор; невеста с тоненькой-тоненькой талией, как песочные часы, и цветы в самых неожиданных местах: в зубах у коней, под ногами невесты и в облачном небе.

Ту ҫинче // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Сӑртсем ҫинче илемлӗ хурӑнсем ҫураҫнӑ хӗрсем пек капӑрланса лараҫҫӗ.

По пригоркам березки невестятся.

Леночка мӗншӗн ҫивӗтне пӗтӗрнӗ // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

— Эпӗ сире чӑрмантарман пулӑттӑм, анчах Владимир Ильич мана хӑй патне тӗрмене килсе ҫӳреме хушмарӗ, ҫитменнине тата, килес пулсан, унӑн ҫураҫнӑ хӗрӗ тесе каламалла.

— Я бы вам не мешал, но Владимир Ильич не велел мне приезжать к нему в тюрьму, да и в случае приезда должна сказать, что она — его невеста.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Ванеев Анатолий Алексеевича, ҫураҫнӑ хӗрӗнчен…

— Ванееву Анатолию Алексеевичу, от невесты…

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

— Старков Василий Васильевича, ҫураҫнӑ хӗрӗнчен.

— Старкову Василию Васильевичу, от невесты…

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ҫураҫнӑ хӗрӗ, — тутӑрпа ҫыхнӑ апат-ҫимӗҫе хурса пачӗ хӗр.

— Невеста я. — Девушка протянула узелок.

«Питех те кирлӗ» // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

«Аннеҫӗм, мӗне кирлӗ капла суйни? — ӗсӗклеме тытӑнчӗ Аня. — Мӗнле ҫураҫнӑ хӗр пулам-ха эпӗ Марк Тимофеевичшӑн?

«Мамочка, зачем эта ложь? — разрыдалась тогда Аня. — Какая же я невеста Марку Тимофеевичу?

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Унӑн император величестви умӗнче, государь император умӗнче, манӑн ҫураҫнӑ хӗре Анна Ильинична Ульяновӑна Ҫӗпӗре ямасӑр хӑварма, ӑна ман патӑмра вырнаҫса пурӑнма ирӗк ыйтса илме тархаслатӑп.

Умоляю исходатайствовать перед его императорским величеством государем императором не высылать мою невесту Анну Ильиничну Ульянову в Сибирь, дозволить ей поселиться при мне.

Яланлӑхах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ҫураҫнӑ хыҫҫӑн шӑнкӑрчсем каллех, ҫуначӗсене ҫапа-ҫапа, пӳҫӗсене тата хурисене пӑркала-пӑркала юрлама пуҫлаҫҫӗ.

Помирившись, скворцы начинали петь, одновременно шевеля крылышками и вертя головой и хвостом.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Авалхи йӑла тӑрӑх, йӑмӑх хӗрлӗ роза чечекӗсене ҫывӑх ҫынсене ҫех (ҫураҫнӑ хӗре, арӑма, тантӑша, амӑшне, ашшӗне, йӑмӑкне) парнелеҫҫӗ, хӗрлӗ тӗс яланах юрату палли шутланнӑ.

По преданию, ярко-красные розы дарят только близким людям (невесте, жене, подруге, матери, отцу, сестре), т, к. красный цвет считается символом любви.

Кама мӗн парнелемелле? // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Сӑпайлӑ каччӑ ҫураҫнӑ хӗрне нихӑҫан та аялти кӗпе-тум (вӑл темле хитре пулсан та), чӑлхасем парнелемест.

А ведь деликатный мужчина даже своей невесте не подарит белье, каким бы красивым и дорогим оно ни было, чулки и другие принадлежности дамского туалета.

Кама мӗн парнелемелле? // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Хӗр ҫураҫнӑ хыҫҫӑн чылай ҫынсем венчет ҫӗррисене сулахай аллӑн ятсӑр пӳрнине тӑхӑнаҫҫӗ.

Многие носят обручальные кольца в знак помолвки на безымянном пальце левой руки.

Мӑшӑрланни // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Хӗр ҫураҫнӑ чухне мӗнле йӗркепе ларнӑ, ҫаплах лармалла.

Рассаживаются так же, как на помолвке.

Мӑшӑрланни // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Хӗр ҫураҫнӑ чухне тӑвансене, юлташсене пуҫтараҫҫӗ.

О помолвке можно объявить своим родственникам и друзьям на устроенном в эту честь ужине.

Мӑшӑрланни // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Ҫӗнӗ ҫынсене ырӑ пурнӑҫ сунса ӗҫнӗ хыҫҫӑн ҫураҫнӑ хӗр ашшӗпе кӗрӳ-каччӑ ашшӗ сӑмах илеҫҫӗ.

На свадьбе после тоста за новобрачных слово берут отец невесты и отец жениха.

Сӗтел хушшинче хӑвна мӗнле тытмалла // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Ҫураҫнӑ хӗр каччӑн ашшӗ-амӑшӗсем патне каччӑпа пӗрле пырать.

Невеста же к родителям своего жениха идет вместе с ним.

7. Хӑнара // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Хӗрӗн амӑшӗсем ӑна алӑк патне ҫитиччен ӑсатса ямаҫҫӗ пулсан, ҫураҫнӑ хӗр хӑй ӑсатать.

Если родители невесты не провожают его до дверей, тогда это делает невеста.

7. Хӑнара // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Авланма хатӗрленекен каччӑн ҫураҫнӑ хӗрӗн ашшӗ-амӑшӗпе паллашмалла.

Молодой человек, который собирается жениться, должен познакомиться с родителями своей невесты.

7. Хӑнара // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех