Шырав

Шырав ĕçĕ:

чӗпписем (тĕпĕ: чӗпӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ачасем чӗпсене тытнӑ хушӑра амӑшӗ ҫӑварне карса, чӗпписем тавра ҫывӑхра чуп-каласа ҫӳренӗ, пӗр вырӑнтан тепӗр вырӑна вӗҫе-вӗҫе ӳкнӗ.
Все время, пока они ловили утят, мать бегала за ними с раскрытым клювом или перелетывала в разные стороны на несколько шагов в величайшем волнении.

Ачасемпе кӑвакал чӗппи // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 15–16 с.

Каярахпа вара, ирхине амӑшӗ нартлатсанах — чӗпписем ун ҫурӑмӗ ҫине хӑпараҫҫӗ те урайне сикеҫҫӗ.
И пошло: чуть только крякнет утром Дуся, все утята к ней на спину и потом валятся вниз.

«Хайлавҫӑ» // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 10–14 с.

Вара пӗтӗм ҫуртра яланхи пекех ирхинехи тӗркӗшӳ пуҫланчӗ: кӑвакал чӗпписем чупкалаҫҫӗ, кӑшкӑрашаҫҫӗ, шӑхӑраҫҫӗ.
И началась обычная утренняя кутерьма: крик, свист на ведь дом.

Кӑвакал чӗпписем пурте амӑшӗн ҫуначӗ айӗнче, ӑшӑ ҫӗрте, ҫывӑраҫҫӗ.
Все утята спали в тепле под матерью.

Ачасем те ҫывӑраҫҫӗ, кӑвакал чӗпписем те ҫывӑраҫҫӗ.
Спали ребята, спали утята.

Тепӗр ирхине эпӗ кӑвак ҫутӑпах, манӑн ачасем те, кӑвакал чӗпписем те хытӑ ҫывӑрнӑ вӑхӑтра, тӑтӑм.
Я встал на следующее утро до свету, когда и ребята мои и утята спали непробудным сном.

Корзинка ӑшӗнчи кӑвакал чӗпписем пурте шиплетеҫҫӗ, сиксе тухма тӑрӑшаҫҫӗ, анчах нимӗн те тӑваймаҫҫӗ.
Все утята, заключенные в корзине, свистели, рвались на волю и не могли ничего сделать.

Чаплӑ Курак-пике умӗнченех иртсе кайрӗҫ вӗсем, хураскерсем, вӑрӑм сӑмсаллӑ кӑвакал чӗпписем; анчах амӑш ҫине пӗри те ҫаврӑнса пӑхмарӗҫ.
Под самым носом важной птицы прошли они, черненькие, с большими утиными носами ни один даже на такую мать и не поглядел.

Каҫ пулсан кӑвакал ами хӑйӗн мӗнпур чӗпписене типӗ сукмакпа илсе кайрӗ, чӗпписем умлӑ-хыҫлӑн темӗн вӑрӑмӑш кантра пек тӑсӑлса пычӗҫ.
А вечером она всех своих утят провела одной длинной веревочкой по сухой тропинке.

Дуся вӗсене хавхалансах хӑйӗн ҫемйине йышӑнчӗ; Муся енчен вӗсем унӑн тӑванӑн чӗпписем пулнӑ-ҫке-ха.
Радостно приняла их в свою семью Дуся; по Мусе они были ей родные племянники.

Кӑвакал чӗпписем пӗрмай малалла та малалла ишеҫҫӗ.
Они все плывут и плывут.

Кӑвакал чӗпписем, паллах ӗнтӗ, унталла, пӗве еннелле пӑхаҫҫӗ.
И они, конечно, глядят туда, к пруду.

Кӑвакал чӗпписем, паллах ӗнтӗ, «клӑк-клӑк» тени мӗн иккенне пӗлмеҫҫӗ, анчах пӗве ҫинчен илтӗнекен сасӑсене вӗсем пит лайӑх ӑнланаҫҫӗ.
Утята, конечно, не могут понять, что значит «квох-квох», а что слышится с пруда, это им хорошо известно.

— Шип-шип! — теҫҫӗ кӑвакал чӗпписем пахчара.
— Свись-свись! — утята в огороде.

— Шип-шип! — теҫҫӗ кӑвакал чӗпписем пӗвере.
— Свись-свись! — утята в пруду.

Вӑхӑт ҫитрӗ, пирӗн кӑвакал чӗпписем тухрӗҫ.
Пришло время, вывелись наши утята.

Эпӗ вӗсене инҫетренех асӑрхарӑм, йывӑҫ хыҫне пытанса тӑтӑм та, кӑвакал чӗпписем ман ура патнех пычӗҫ.
Я заметил их издали, спрятался за дерево, и утята подошли к самым моим ногам.

Пӗр шурлӑхра, йӑмра айӗнчи тӗмеске ҫинчи йӑвара, кайӑк кӑвакал чӗпписем тухнӑ.
В одном болоте на кочке под ивой вывелись дикие кряковые утята.

Мӗнпур хуйхӑшӑн айӑплӑ ҫын, урапа ҫине улӑхса ларчӗ те сигара туртса ячӗ, вара тӑваттӑмӗш ҫухрӑмра, ҫул пӑрӑннӑ ҫӗрте, Кирсановсен пӗр касӑпа тӑсӑлса кайнӑ именийӗ тата ҫӗнӗрен лартнӑ улпут ҫурчӗ юлашки хут курӑнса ҫухалсан, вӑл сурчӗ те: «Ылханлӑ улпут чӗпписем», — тесе мӑкӑртатса илчӗ, унтан шинельпе ҫӑттӑнрах чӗркенсе ларчӗ.
Виновник всего этого горя взобрался на телегу, закурил сигару, и когда на четвертой версте, при повороте дороги, в последний раз предстала его глазам развернутая в одну линию кирсановская усадьба с своим новым господским домом, он только сплюнул и, пробормотав: «Барчуки проклятые», плотнее завернулся в шинель.

XXIV // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Тепӗр чух вӗҫсе кӗмест, алӑк умӗпе кӑна вӗлтлетсе иртет — чӗпписем ҫавӑнтах чӗвӗлтетме, ҫӑварӗсене карма тытӑнаҫҫӗ…
Иногда не влетит, только мимо раскрытой двери пронесется, а детки тотчас — ну пищать да клювы разевать…

Чӗрӗ вилӗ // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 143–155 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика