Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кулни сăмах пирĕн базăра пур.
кулни (тĕпĕ: кулни) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ихӗрнине хирӗҫ хуҫи ҫивӗччӗн те ҫухӑрашса кулни илтӗнсе кайнӑ.

В ответ на рев раздался пронзительный, визгливый смех хозяина.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Малтанхи самантра вӑл хӑйне лазаретра пек шухӑшларӗ, анчах ҫавӑнтах юнашар пӳлӗмрен арҫынсем хыттӑн ахӑлтатса кулни, савӑт-сапа чӑнкӑр-чанкӑр туни, ӳсӗр сасӑсем янӑрашни илтӗнсе кайрӗ.

В первый момент он подумал, что находится в лазарете, но из соседней комнаты донесся взрыв безудержного мужского хохота, звон посуды, зазвучали нетрезвые голоса.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Сан аҫу ялта чи усал ҫын, тет, — терӗ Васятка малалла, вӗсем кулни ҫине пӑхмасӑр.

— Твой, говорит, отец самый вредный во всей деревне, — не обращая внимания на их смех, продолжал Васятка.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ир-ха унтах ҫитме, — Аникей сассинче йӑвашшӑн кулни илтӗнчӗ.

— Рано ты ее прячешь так далеко, — в голосе Аникея чувствовалась ласковая усмешка.

13 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Зал тӑрӑх каллех ахӑлтатса кулни янӑраса кайрӗ, пӗрре ҫинҫе сасӑсем ихихлетрӗҫ, тепре мӑн сасӑсем кӗрлесе илчӗҫ.

По залу снова загулял раскатистый смех, то дробясь на звонкие голоса, то переходя в густой басовый ропот.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени залра ларакан ҫынсенчен тӗлӗнсех кайрӗ — вӗсем хӑйсене ирӗклӗн тытма пуҫларӗҫ, Агашӑн кашни сӑмахӗ хыҫҫӑн шавлӑн кула-кула ячӗҫ, ахӑлтатса кулни ретрен рете куҫрӗ, зал вара кассӑн-кассӑн ҫил вӗрнӗ чух пуҫ кӑларакан ыраш пусси хумханнӑ пек, пӗрре пӗр еннелле, тепре тепӗр еннелле тайӑлчӗ.

Ксения не узнавала сидевших в зале людей — сковывавшее их оцепенение исчезло, они отвечали на каждое замечание Агаши взрывом смеха, по рядам шел клокочущий гул, и, словно мод сильными порывами ветра, зал, как выколосившаясь рожь, то клонился и одну сторону, то вновь выпрямился, чтобы через минуту качнуться в другую.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Йытӑ вӗрнипе пӗрлех Костьӑна аҫа ҫури шалтан тухакан мӑн сасӑпа кулни илтӗннӗ.

Сквозь лай до Кости доносился густой, утробный хохот отчима.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ывӑҫ тупанӗпе бутылкӑ тӗпӗнчен ҫапсан, пӑккисем вӑнклатса сирпӗннӗ, пӗрре пӗр енче, тепре тепӗр енче ахӑлтатса кулни илтӗннӗ.

Оглушительно вылетали из бутылок пробки, выбитые ударом ладони о дно, густой, смачный хохот колыхался из стороны в сторону.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Каҫалапа хӑнасем пуҫтарӑннӑ, ҫурт сарӑлса пысӑкланнӑ пек туйӑннӑ, кулни, кӗрлени, атӑ-пушмак кӗлисем урайне шаклаттарни, купӑс йынӑшни илтӗннӗ.

К вечеру собрались гости, дом будто раздался вширь, наполнился смехом, гомоном, стуком каблуков, стонущими голосами гармони.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫак сӑмахсенче темскер мӑшкӑлласа кулни пулнӑ, Костя вӑл мӗскер иккенне пӗлмен, анчах ун хӑлхисем пӗҫерсе илнӗ.

Что-то оскорбительное было в этих словах, Костя не понимал что, но у него запылали уши.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Мажаров тӗрлӗ тӗслӗ тумламсем сирпӗннӗ кантӑка антарчӗ те, машинӑ ӑшне уҫӑ сывлӑшпа пӗрле ҫын сассисем, путушсем асфальта сӗртӗннисем тата — таҫта ҫывӑхрах — ним шухӑшсӑр телейлӗн кулни вирхӗнсе кӗчӗ.

Мажаров опустил забрызганное разноцветными каплями стекло, и вместе с резкой свежестью воздуха в машину хлынули человеческие голоса, шелест подошв по асфальту и где-то близко — беззаботно-счастливый смех.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Мӗн хуҫкаланать-ши, мӗне кирлӗ-ши?» — шухӑшларӗ Ксени, Иннокентий сӑмахӗсем те, вӑл тӑрӑхласа кулни те хӑйне пачах пырса тивменнинчен тӗлӗнсе.

«И чего он кривляется, зачем это нужно?» — подумала Ксения, поражаясь тому, что ее совершенно не трогают ни слова Иннокентия, ни его язвительная усмешка.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Мускавра та ҫынсем вилеҫҫӗ, — терӗ Алексей Макарович, ун сассинче тусӗн айванлӑхӗнчен кӑштах кулни мар, шанчӑка темӗнле пачах та ҫухатни илтӗнчӗ.

— В Москве люди тоже умирают, — сказал Алексей Макарович, и в голосе его звучала не легкая насмешка над наивностью друга, а какая-то мрачная отрешенность.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ан шиклен-ха, амӑшӗ, малтанах, — терӗ Дымшаков, арӑмне хулпуҫҫинчен ачашшӑн ытамласа; унӑн кӑшт хӑйӑлти сассинче вӑл хӑйӗнчен хӑй кулни сисӗнчӗ, ҫакӑ ӑна унӑн ҫӑмӑл мар пурнӑҫӗнче пӗрре ҫеҫ мар пулӑшнӑ пулмалла — халӗ ним сӑлтавсӑр никама та лартмаҫҫӗ — йӗксӗк Берие шӑрка пек лапчӑтса хучӗҫ.

— Не дрожи, мать, впереди страха, — ласково обнимая жену за плечи, проговорил Дымшаков, и в тихом, размягченном хрипотцой голосе его зазвучала веселая издевка над собой, которая, видимо, не раз помогала ему в его нелегкой жизни, — если жить да при каждом слове оглядываться — да пропади она пропадом, такая жизнь!

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫуллахи кӗске каҫсенче пӳрт умӗнчи сад патӗнче ирхи шуҫӑмччен яш-кӗрӗм шавланӑ, баян каланӑ, хӗрсем кулни, ихӗрни илтӗннӗ, пирус кӑварӗсем йӑл-йӑл хӗмленнӗ.

Короткими летними ночами у лавочки около палисада чуть не до рассвета толпились парни и девушки, играл баян, слышался девичий смех и визг, прожигали темноту огоньки папирос.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Вӑт ӳкӗте кӗрт ӑна! — ашшӗ ҫапла мӑшкӑлласа кулни тата ӗненменни Ксени кӑмӑлне пӑсрӗ, ӑна тарӑхтарса ячӗ.

— Вот попробуй убеди тебя! — Ее подавляла, выводила из себя глумливая недоверчивость отца.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗсем ӑна темле намӑс сӑмахсем каларӗҫ, кулнӑ чух тарлӑ, тусанланса пӗтнӗ пичӗсенче шӑлӗсем шуррӑн курӑнса ейӗлчӗҫ, кӑмӑл тулли ахӑлтатса кулни, ӑйӑрла кӗҫенсе ахӑрашни илтӗнчӗ.

Они говорили ей что-то похабное, на потных, запыленных лицах их в улыбках бело вспыхивали зубы, слышны были смачный хохот и игогоканье.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Крыльцара шурӑ тутӑр мӗлтлетни тата, хура куҫӗсене хаваслӑн ҫутӑлтарса, Дуняшка кулни курӑнса кайрӗ.

С крыльца мелькнули беленький платок и смеющееся, блестящее черными глазами лицо Дуняшки.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Сана кулни те, савӑнни те килӗшет, манӑн сирӗн савӑнӑҫ ҫине пӑхма аплах мар…

— Тебе хорошо, а каково мне смотреть на ваше веселье…

XXXV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Майӗпе, хӑй те ӑна сисмесӗр, вӑл Сергее ҫур сӑмахран ӑнланма вӗренчӗ, вӑл пӑхни, йӑл кулни тӑрӑхах е вӑл сарлака куҫхаршийӗсене сиктернинчен Ирина ун кӑмӑлне пӗлсе тӑнӑ: хумханать-и вӑл е савӑнать.

Постепенно, сама того не замечая, Ирина научилась понимать Сергея с полуслова, умела по взгляду, по одной лишь улыбке или по движению его широких бровей узнавать, чем он взволнован или обрадован.

XXXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех