Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

йынӑшнӑ (тĕпĕ: йынӑш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Йывӑҫсем чунлӑ япаласем пекех йынӑшнӑ.

Деревья так жалобно стонали.

V // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Вӗсем кашлани, чӗрӗ чунсем уланӑ, йынӑшнӑ пекех пулнӑ.

До того это было похоже на стон и вой живых существ.

IV // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

Муцин те ҫӑварӗ карӑлчӗ, этемӗнни пек мар сасса хирӗҫ вӑйсӑр йынӑшнӑ сасӑ чӗтренни илтӗнчӗ…

Губы Муция раскрылись тоже, и слабый стон задрожал на них в ответ тому нечеловеческому звуку…

XII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 64–83 с.

Пӗри кулкаласа, аллинчи хӗрарӑм шӗлепкине ҫавӑркалать, тепри арпашӑннӑ ҫӳҫлӗ хӗрарӑма хӑй ҫумӗнчен сирсе ярасшӑн тӗрткелет, лешӗ вара ун мӑйӗнчен уртӑннӑ та ӳсӗр сасӑпа кулкаласа йынӑшнӑ пек юрлать:

Один, смеясь, вертел в руке женскую шляпу с пером, другой отстранял от себя бабу с растрепавшимися волосами, а та висла у него на шее и сквозь пьяный хохот визгливо вытягивала:

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Ҫук, эпӗ партизанка мар! — йынӑшнӑ хушӑра кӑшкӑрать тыткӑнри хӗрарӑм.

Сквозь стоны пленница кричала: — Нет, не партизанка!

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ҫенӗкре шавланӑ, тӗпӗртетнӗ, йынӑшнӑ, кӗптӗр-кептӗр тӗркӗшнӗ, тахӑшӗ хӑшӑлтатса: «Кӳпкӗр пырши-пакарти тухиччен!» — тесе кӑшкӑрнӑ сасӑсем илтӗнсе кайрӗҫ.

В сенях послышались шум, топот ног, стон, сдержанная возня и приглушенный крик: «Дай ему в душу!»

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий йӑшаланса илчӗ те хӑй хӑйӑлтатса йынӑшнӑ сасӑпа ыйхӑран вӑранчӗ.

Григорий заворочался и, просыпаясь, услышал свой хриплый стон.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Асаилӳсем мӗн чухлӗ уҫӑмлӑрах пулнӑ, ҫавӑн чухлӗ хытӑрах та тунсӑхлӑрах йынӑшнӑ Каштанка.

И чем ярче были воспоминания, тем громче и тоскливее скулила Каштанка.

II. Темӗнле палламан ҫын // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Ҫав вилӗм шӑпи ҫитнӗ ҫынсем ларакан тӗрмере кунӗн-ҫӗрӗн шӑппӑн йынӑшнӑ сасӑсем илтӗнсе тӑраҫҫӗ.

День и ночь в этой тюрьме для обреченных звучали глухие стоны.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑмака шӑтӑкӗнче кӑна ҫил, йытӑ ҫури йынӑшнӑ пек, ӳлени илтӗнчӗ.

Лишь было слышно, как по-щенячьи поскуливает в поддувале воздух.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Чие сачӗсем хушшине вӑрттӑн пытанса ларнӑ пек курӑнакан хуторӑн тӑнӑҫ чӗмсӗрлӗхне урапа кустӑрмисем чӗриклетнӗ, лашасем тулхӑрлӑ, сурӑхсем чӑхлатса ӳсӗрнӗ, ӗнесем мӗкӗрнӗ, ача-пӑча йӗнӗ тата тифпа чирленисем — вӗсене те пӗрле илнӗ — йынӑшнӑ сасӑсем хупласа хучӗҫ.

Скрип колес, фырканье лошадей и овец, рев коров, плач детишек, стон тифозных, которых тоже везли с собой в отступ, опрокинули нерушимое безмолвие хутора, потаенно захоронившегося в вишневых садах.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Дарья, кам пирки тата мӗн сӑмахланине ӑнланмасӑр, каялла ҫаврӑнса пӑхрӗ те пыртан мар, таҫтан ӑш тӗпӗнчен, вилес умӗнхи иклетӳпе пӳлӗнсе, пӗр майлӑн та йывӑррӑн йынӑшнӑ сасса илтрӗ.

Дарья оглянулась, не понимая, о ком и что это такое говорят, услышала глубокий, исходивший не из горла, а откуда-то, словно бы из самого нутра, протяжный на одной ноте стон, прерываемый предсмертной икотой.

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сасси ун йынӑшнӑ майлӑ нӑйласа тухрӗ.

Голос его поднялся до стенящего визга.

XXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чирлӗ Пантелей Прокофьевич выртакан курницӑран ӳсӗрнӗ тата чуна пырса тивмелле йынӑшнӑ сасӑ илтӗнчӗ.

Из горницы, где отлеживался больной Пантелей Прокофьевич, слышался кашель и скрежещущий стон.

XXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сывлӑша ҫунаттисемпе шилеттерсе ҫурса, пыр тӗпӗпе йынӑшнӑ пек кранклатса вӗҫсе иртет ҫӑхан.

Пролетит ворон, со свистом разрубая крыльями воздух, роняя горловой стонущий клекот.

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петро ӑна кураймасӑр, йынӑшнӑ пек сасӑпа йӑшӑлтатса, кӗтсе илчӗ:

Петро встретил его ненавидящим, стенящим шепотом:

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинья пӳлӗмне кӗрсе сӗтелӗн икӗ енӗпе хире-хирӗҫ вырнаҫса ларсанах Аксинья, типсе кайнӑ тутине ҫулласа илсе, йынӑшнӑ пек сасӑпа ыйтрӗ:

Как только вошли в Аксиньину комнату и присели, разделенные столиком, Аксинья, облизывая ссохшиеся губы, со стоном спросила:

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Юрланса пӗтнӗ шап-шурӑ ҫынсем ту сӑмсахне пур енчен те хупӑрласа илнӗ; хурҫӑ янӑраса тӑнӑ, хыттӑн ҫапни илтӗннӗ — чул йынӑшнӑ, анчах парӑнман.

Белые, заметенные снегом, они облепили скалу; звенела сталь, слышались тяжелые удары — камень, казалось, стонал, но не сдавался.

XXIV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Нимӗн шарламасӑр ҫунтарать Григорий лашана чӑпарккапа, пуҫӗ ҫийӗн тилхепипе пӑрлаттарса пырать, хӑй хыҫӗнче татти-сыпписӗр акӑрашса, хӑйӑлтатса йынӑшнӑ сасӑ ҫине ҫаврӑнса та пӑхмасть.

Молча порол Григорий лошадь кнутом, кружил над головой вожжи, не оглядываясь назад, откуда валом полз хриплый рвущийся вой.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑл мӗскӗннӗн йынӑшнӑ, пытаннӑ Аксинйӑна тупас тесе, куҫӗсемпе горница тарӑх шыранӑ.

Он жалобно мычал, шарил по горнице глазами, отыскивая спрятавшуюся Аксинью.

7 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех