Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

анне сăмах пирĕн базăра пур.
анне (тĕпĕ: анне) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анне ун ҫинче ак ҫапла каласа, уласа йӗчӗ: «Эй мӑнтарӑн аннем! Эсӗ мана, ҫак тӗрлӗ хыпса ҫунаканскерне, кам ҫине шанса хӑвартӑн-ши? Хӑвӑн телейсӗр ачуна кам ҫине шанса пӑрахса хӑвартӑн-ши? Кам мана ӑса-пуҫа вӗрентӗ-ши? Епле ӗмӗре ирттерӗп-ши?» — тесе йӗчӗ.

Помню я, как матушка по ней выла и причитала: «Уже родимая моя матушка! На кого ты меня оставила, горькую, горемычную? На кого покинула свое дитятко бессчастное? Где я ума-разума возьму? Как мне век прожить?»

Салтак арӑмӗн пурӑнӑҫӗ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Эпӗ анне патне пытӑм та: «Анне, мӗн ятлӑ вӑл?» — терӗм.

Я пошел к матери и говорю: «Ма, как его зовут?»

Салтак арӑмӗн пурӑнӑҫӗ // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Унтан каларӗ: «Капла татӑлсах ан йӗр, анне! Петӗршӗн салтака хам каятӑп, эпӗ унтан аслӑрах. Эпӗ ҫухалмӑп. Вӑхӑт тултарӑп та киле ҫаврӑнса килӗп. Эсӗ, Петӗр, аттепе аннене чипер пӑхса усра; ман арӑма та ан пӑрах, ан хурлантар», — терӗ.

Да и говорит: «Не убивайся, матушка. Я пойду за Петрушку в солдаты, я старше его. Авось не пропаду. Отслужу, да и приду домой. А ты, Петр, без меня покой батюшку с матушкой и жену мою не обижай».

Пӗр ҫын хай пиччӗшне мӗншӗн пит юратни ҫинчен каласа кӑтартни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Ҫапла, анне, пурте эпӗ каланӑ пек пулать, пурте йӗркеллӗ пулать, хаклӑ аннем, пар-ха тутуна, чуптӑвам…

Вот, мама, так и будет, мамочка дорогая, все хорошо будет, дай я тебя поцелую…

9. Ҫемье // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Тихонов, Н. Совет ҫыннин сӑн-сӑпачӗ: Ленинград калавӗсем / Николай Тихонов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1942. — 54 с.

Аннен чӗри — чи шанчӑклӑ, чи сисӗм-туйӑмлӑ чӗре, вӑл пурне те курать, яланах пулӑшма тӑрӑшать, анне чӗринче юрату нихӑҫан та сӳнмест.

У мамы самое верное и чуткое сердце — в нем никогда не гаснет любовь, оно ни к чему не остается равнодушным.

Умсӑмах // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Анне, анне, — хытах ӗсӗклесе йӗрсе ячӗ Маруська, — мӗн те пулин ҫитер-ха вӗсене!

— Ой, мамо, мамо, — громко всхлипывает Маруська, — дайте ж им хоть трохи покушать!

55 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

«…Анне, анне, Петр Лидов вилнӗ!

«… Мама, мама, Петр Лидов погиб!

Ҫырусем // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Анне, анне, часах ҫӗнтерӳ килет!»

Мама, мама, скоро победа!»

Ҫырусем // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Итле: «Хаклӑ аннем! Мӗнле пурӑнатӑн эсӗ халь? Мӗнле ҫӳретӗн, чирлӗ мар-и? Анне, май пур пулсассӑн ик-виҫ йӗрке те пулин ҫырса яр. Заданирен таврӑнсанах курма пыратӑп. Санӑн Зоя»…

— Слушай: «Дорогая мама! Как ты сейчас живешь, как себя чувствуешь, не больна ли? Мамочка, если есть возможность, напиши хоть несколько строчек. Вернусь с задания, приеду навестить домой. Твоя Зоя».

«Таня» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Анне, анне, — тупа тунӑ пек вӗҫӗмсӗр чӗнет Шура.

— Мама… мама… мама… — как заклинание, твердил Шура.

«Челюскин!» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

— Сан килмелле марччӗ эппин, анне килтӗр, кала аннене!..

— Тогда не надо было тебе приходить, пусть лучше придет мама, скажи ей, пусть придет!..

XXIV. Ашшӗпе хӗрӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Аннепе ҫавӑн ҫинчен калаҫатпӑр та, арҫын вӑл пурте ҫавӑн пек тет анне.

Говорили мы об этом с мамой, а она меня утешает: мужчины, говорит, все такие…

XVII. Тунсӑхланӑ ҫуртра // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Анне, анне! — кӑшкӑрса ячӗ вӑл.

— Мама, мама! — закричал он.

II // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ҫинҫе сасӑпа: «Анне! Анне!» тесе кӑшкӑрни илтӗнет.

А тоненькие голоса звали: «Мама, мама!»

III. Ачасем вӑранаҫҫӗ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Ачисем: «Анне! Анне!» тесе кӑшкӑраҫҫӗ.

Ребятишки ревели: «Мама».

VII. Хӗрхенмелле мар! // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Анне, анне, пӑх-ха!

— Смотри, смотри, мама!

16 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Анне, анне, эсӗ мана хӗнерӗн-и, ҫаптартӑн-и?

— Маманя, маманя, ты меня побила или похлопала?

8. Степан ҫуртӗнче // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Анне ярасшӑн пулчӗ, анчах эпӗ аннене тавлӑксерен ҫирӗмшер сехет ӗҫлеттерме килӗшме пултараймарӑм.

Мама хотела, но я не мог согласиться, чтобы она шила по двадцать часов в сутки.

Иккӗмӗш сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Островский, Николай Аслексеевич. Тӑвӑлпа ҫуралнисем: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1937. — 268 с.

Павел амӑшне «эсӗ» мар, «эсир» теекен, ӑна «аннеҫӗм» тесе чӗнекен пулчӗ, пӗррехинче, сасартӑк йӑвашланса: — Эсӗр, анне, тархасшӑн ан пӑшӑрханӑр, эпӗ паян киле кая юлса таврӑнатӑп… — тесе хучӗ.

Он говорил ей «вы» и называл «мамаша», но иногда, вдруг, обращался к ней ласково: — Ты, мать, пожалуйста, не беспокойся, я поздно ворочусь домой…

III // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Анчах аннене хирӗҫ мӗнле каям-ха эпӗ, анне вӗт-ха вӑл манӑн.

Но скажи, как мне пойти поперек матери, ведь она моя мама, мама!

Тӑххӑрмӗш курӑну // Арсений Тарасов. Килти архив

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех