Шырав

Шырав ĕçĕ:

хулӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хулӑн (тĕпĕ: хулӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Ӗмӗрлӗхе панӑ ҫынсем, — хулӑн сасӑпа калать Хлопуша.
— Люди вечноотданные, — забасил Хлопуша.

Ӗмӗрлӗхе панисем // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

— Эпӗ, патша ҫарӗн казакӗ, аслӑ турӑ умӗнче сӑмах паратӑп та тупа тӑватӑп, — пуҫлать хулӑн сасӑпа Иван священник.
— Я, казак войска государева, обещаюсь и клянусь всемогущим богом… — начинает густым басом священник Иван.

Сенкер инҫет // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

— Ха эс, авалхи тус! — такам хулӑн сасӑпа калать Гришатка ҫывӑхӗнче.
— Ух ты, старый приятель! — кто-то пробасил над Гришаткой.

Чӗри тапма чарӑнчӗ тейӗн Гришаткӑн // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

Евгений Аксинья аллине чӑмӑртарӗ, ӑна ачашшӑн шӑлкалама пуҫларӗ, хӑйӗн хулӑн сассине вылянтарса калаҫрӗ.
Евгений, сжав руку Аксиньи, гладил ее с ласковой властностью, говорил, играя низкими нотками голоса.

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Аксинья вӗткеленсе чупса тухрӗ, ӑна хыҫалтан старик хулӑн сассипе хӑтӑрса кӑларса ячӗ:
Аксинья выбежала рысью, вслед бомбардировал ее старик гулкими басовыми раскатами:

— Пӑрах лӗпӗртетме, — хулӑн сасӑпа тавӑрчӗ лешӗ бурка айӗнчен.
— Брось хиромантию, — басовито хрипнул тот из-под бурки.

15 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Салтакӑн асаппа урмӑшнӑ хулӑн сасси вӑйсӑррӑн тилмӗрет, анчах та ун патӗнчен иртекен казаксен пӑлханчӑк чӗрисенче нихӑшӗн те ӑна хӗрхенес туйӑм ҫук, пулсассӑн та — кашниех вӑл туйӑма ҫиеле тухма памасӑр, пӗр шеллемесӗр вӑйпах путарать.
Низкий, иссеченный мукой голос солдата звучал тускло, но не было в мятущихся сердцах проезжавших казаков сострадания, а если и было, то воля, не давая ему просачиваться, мяла и давила неослабно.

Лощенов патӗнчен, унӑн хӑйӑлтатакан хулӑн сассине итлемесӗр, сотник нимӗн пулман пек иртсе кайрӗ.
С внешним спокойствием сотник проехал мимо Лощенова, старался не слушать его хриплого низкого голоса.

Хӗвел пайӑркисем, темиҫе татӑк пулса, вӗтелсе, сарса хунӑ веер пек ҫӳлелле пӗрхӗнеҫҫӗ, хулӑн пӗлӗтсене шӑтарса тухаҫҫӗ, унтан вара, ҫитмӗл те ҫичӗ тӗспе йӑлкӑшса, пӗр-пӗринпе хутшӑнса каяҫҫӗ.
Поток закатных лучей расходился брызжущим веером, преломляясь и пылясь, вонзался отвесно, а ниже пролома неописуемо сплетался в вакханальный спектр красок.

14 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Ҫавӑн пек вӑл, — ассӑн сывласа илчӗ хулӑн сасӑ, унтан каллех сӑмахсем татти-сыпписӗр юхма пуҫларӗҫ, анчах вӗсем пӗри те Листницкий хӑлхине кӗмерӗҫ.
Вот так-то… — вздохнул бас, и опять поток слов, уже не проникающих в сознание.

Листницкий, ыйхӑ витӗр, пупӑн хулӑн сассине катаран илтнӗ пек ҫеҫ илтрӗ, ҫав самантрах ӑна хӑйпе ӳпкевлӗ хулӑн сасӑпа пуп мар, есаул Громов калаҫнӑн туйӑнчӗ.
Листницкий сквозь пленку дремы ощущал будто издалека добиравшийся до слуха густой голос священника, и мнилось уже, что это не священник говорит жалующимся басом, а есаул Громов.

Бассем, хулӑн ҫемҫе сасӑпа салхулӑх сараҫҫӗ.
И басы стелют бархатную густую печаль:

7 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Водокачка хыҫӗнче этемсем ылмашӑнса кӑшкӑрни тата хулӑн сасӑллӑрах команда илтӗнет.
За водокачкой — перекличка голосов, басовитая команда.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Анчах вӗҫсе кайма пултараймасть, — шӑп сыпӑран пӑшалпа персе амантнӑ ҫуначӗ унӑн нимӗн хускалми усӑнса тӑрать, генерал ун пек чухне чӳрече витӗр пӑхса выртать, тӑрна мӑйне авса хурса, ҫӗр ҫумӗнчен ҫӗкленсе каясшӑн сиккелесе тертленнине кура, вӑл савӑнса кулать, кӑвак мӑйӑхӗпе витӗнсе тӑракан сарлака ҫӑварне карса пӑрахса ахӑлтатать; хулӑн сасӑллӑ кулли пушӑ шурӑ пӳлӗмре юхса, хумханса тӑрать.
Но лететь не мог, мертво висело перебитое в сгибе крыло, а генерал, глядя из окошка, как журавль, нагнув голову, подпрыгивает, рвется от земли, — смеялся, разевая длинный, под седым навесом усов, рот, и басовитый смех плавал, колыхался в пустом белом зале.

21 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Ҫирӗклӗх тип ҫырмине, — ответлерӗ пан хулӑн баспала.
— К Ольшанскому буераку, — густым басом отозвался пан.

17 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Ҫав самантрах чиркӳ калитки умӗнче тахӑшӗн хӑйӑлтатакан хулӑн сасси янӑраса кайрӗ:
А у церковной калитки чей-то сиплый грубый голос бубнил:

16 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Темӗнччен ыйтса тӗпчет вӑл Аксинйӑран унӑн ӗлӗкхи пурнӑҫӗ ҫинчен, ашшӗнни пекех хулӑн сассине вылянтарать, ҫӑлкуҫӗнчи шыв пек ҫутӑ куҫӗсемпе ясаррӑн пӑхса ларать.
Он подолгу расспрашивал Аксинью про ее прежнее житье, играл низкими нотками такого же, как и у отца, голоса, похабничал светлыми, как родниковая вода, глазами.

Тихӑн, хулӑн туталлӑ, тӗреклӗ, айвантарах казак, Лукерйӑпа пурӑннӑ, Лукерйӑна нимӗн сӑлтавсӑрах Сашка ҫумне хушса кӳлешнӗ.
Тихон, губатый, здоровенный и дурковатый казак, жил с Лукерьей, втихомолку беспричинно ревновал ее к Сашке.

— Ҫывӑрмастӑн-и, Евгений? — ыйтрӗ алӑк хушӑкӗнчен ҫӑра та хулӑн сасӑ.
Густой низкий бас спросил в дверную щель: — Не спишь, Евгений?

11 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Алӑк умӗнче, табак тӗтӗмӗ ӑшӗнче, михӗ ӑшӗнчи пек, пӗр хулӑн туталлӑ этем ларать.
В табачном дыму, как в мешке, сидел у порога старый губатый человечина.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика