Шырав

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.

савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Йӑлӑ шӑтӑкне хачӑпа каснӑ вӑхӑтра Ирина палланӑ мотор сассине илтрӗ, ҫирӗп ярса пусни, алкумӗнчи питӗркӗҫ шалтлатни, Ванюшӑпа савӑнӑҫлӑн калаҫни, алкум алӑкӗ ярах уҫӑлни — Сергейӗн ку вӑхӑтра кӑмӑлӗ ырӑ пулнине пӗлтернӗ.
Прорезая ножницами петли, Ирина услышала шум мотора, знакомые шаги, стук щеколды, и по тому, каким голосом говорил Сергей с шофером и с какой решительностью распахнул сенную дверь, она уже знала, что у него в это время хорошее настроение.

XXXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Ҫемен те кулса арӑмӗ ҫине савӑнӑҫлӑн пӑхрӗ.
Семен с улыбкой посмотрел на жену.

XXXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Казак! — савӑнӑҫлӑн каларӗ Ирина.
— Казак! — сказала Ирина.

Лена сасартӑк савӑнӑҫлӑн кулса ячӗ, унӑн кулли те, шурӑ шӑлӗсем те, пӑч-пӑч тӗксӗм кӑвак куҫӗсем те ытарма ҫук кӑмӑллӑн туйӑнчӗҫ, вара хӑй мӗншӗнне ӑнланмасӑрах Ванюша та кулса ячӗ.
Лена вдруг рассмеялась и так радостно, что и ее смех, и белые зубы, и голубые с крапинками глаза были Ванюше до того приятными, что он, и сам не зная отчего, тоже рассмеялся.

— Коломейцева, практика епле пырать? — ыйтрӗ савӑнӑҫлӑн Виктор.
— Ну, Коломейцева, как идет практика? — спросил Виктор.

— Мӗн вӑл оборудовани! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрчӗ Рубцов-Емницкий, хӑй ҫӳрени ҫинчен малалла каласа.
— Да что — грузы! — воскликнул Рубцов-Емницкий, продолжая рассказывать о поездке.

XXVIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

«Кусем буденновецсем-ҫке, ӑратлӑ лаша ӗрчетекенсем!» — савӑнӑҫлӑн шухӑшларӗ Сергей.
«Это же буденновцы, племенные коневоды!» — радостно подумал Сергей.

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Вӑл ним кулмасӑр тӑракан Ванюша ҫине савӑнӑҫлӑн пӑхрӗ, — Ванюша, пирӗн паянхи кун ӑҫта васкамалла?
— Он радостно посмотрел на Ванюшу, на лице которого не было улыбки, — Ванюша, куда нам спешить сегодня?

Кам пыракан пурте Сергейпе алӑ тытнӑ, йӑл кулнӑ — хӑшӗ савӑнӑҫлӑн, хӑшӗ вӑтанарах, именсе тӑнӑ пек: ку эпир ӗлӗк палланӑ Сергей Тутариновах-и е пачах урӑх-ши, тен унпа калаҫасса та пачах урӑхла калаҫмалла? — хӑйсенчен хӑйсем ыйтнӑ пек тӑнӑ вӗсем.
Все, кто подходили, пожимали руку, улыбались — кто радостно, кто чуть стесняясь, будто смущаясь: разве это тот же самый Сергей Тутаринов, которого мы знали ранее, или же совсем другой, может, с ним и разговор нужно вести совсем по другому? — стояли и как бы спрашивали самих себя они.

XXVI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пӑрӑнса иртсе каяймарӑн-и! — терӗ вӑл савӑнӑҫлӑн.
Разве не обошел стороной! — сказал он радостно.

— Мӗнпур колхозниксен ячӗпе! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрчӗ вӑл.
— От лица колхозников! — крикнул он.

Сергей чӗри савӑнӑҫлӑн тапма пуҫларӗ.
Сердце Сергея начало радостно стучать.

Вӑл, ҫурӑмӗпе алӑка хупӑрласа, аллипе питӗркӗҫе ярса тытрӗ, уйӑхӑн кӗрен ҫутинче унӑн пичӗ питӗ савӑнӑҫлӑн курӑнчӗ:
Она стояла спиной к дверям, держась рукой за щеколду, и лицо ее было возбужденно-веселым.

XXV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Епле ҫапӑҫатпӑр та, атте! — терӗ савӑнӑҫлӑн Ҫемен.
— Еще как, батя, воюем! — ответил Семен.

XXIV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Ҫут тӗнче ырӑ ҫынсӑр мар, — терӗ Родионов, савӑнӑҫлӑн йӑл кулса.
— Свет не без добрых людей.

— Минер? — савӑнӑҫлӑн ыйтрӗ Ҫемен, сержант еннелле ҫавӑрӑнса.
— Минер? — спросил Семен, обращаясь к сержанту.

— Ну, Ҫемен Афанасьевич, — терӗ савӑнӑҫлӑн Родионов, — ӗҫсем мӗнле пыраҫҫӗ унта?
— Ну, Семен Афанасьевич, — заговорил Родионов, — как там идут дела?

— Андрей Федорович! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ вӑл.
— Андрей Федорович! — воскликнул он.

XXIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Курасчӗ сан, мӗн чухлӗ курсант унта! — терӗ савӑнӑҫлӑн Савва.
— Ты бы посмотрел, сколько теперь курсантов! — говорил радостно Савва.

XXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫеменпе Анфиса та ташӑ картине кӗчӗҫ, Ниловна хӗрарӑмсем патне кровать ҫине сӗвенчӗ те, пӗркеленчӗк питне алли ҫине тӗрӗнтерсе, ҫамрӑксем ҫине савӑнӑҫлӑн кулса пӑхса ларчӗ.
Пошли в круг Семен и Анфиса, а Ниловна подсела к женщинам на кровать и, подперев кулаком морщинистую щеку, с улыбкой смотрела на молодежь.

XIX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика