Шырав

Шырав ĕçĕ:

тенӗ (тĕпĕ: те) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Ҫук, шпион вӑл! — терӗ хӗр-манах, «шпион» тенӗ сӑмаха хытӑрах каласа.
— Нет, шпион! — отчетливо проговорила монахиня.

X. Хӗрарӑмсен мӑнастирӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Манол мучи ывӑлӗ-и? — ирӗксӗртен тенӗ пек хыттӑн ыйтрӗ Марко.
Сын деда Манола? — невольно вскрикнул Марко.

IX. Ӑнлантарса пани // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫавӑнпа Стефчов Юрданӑн пулас кӗрӳшӗ тенӗ сӑмах ламран лама ҫӳрет, ҫав сӑмах пуш сӑмах кӑна та мар иккен.
Вот почему молва, обоснованно или необоснованно, прочила Стефчова Юрдану в зятья.

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Унпа юнашар Нечо Пиронков ларать, вӑл советник, шукӑль тумланса пынӑ Кирияк Стефчовпа пӗр май тем пӑшӑлтатса калаҫать, леш вара ӑна итлемесӗрех: ҫапла-ҫапла, тесе сӑмах хушкалать, хӑй Юрдан хӗрне, Лалкӑна, куҫ сиктермесӗр тенӗ пек кулкаласа пӑхать.
Рядом с ним сидел Нечо Пиронков, советник; он то и дело шептал что-то щегольски одетому Кириаку Стефчову, а тот поддакивал ему, не слушая, и, улыбаясь, поглядывал на дочь Юрдана Лалку.

Гинка упӑшки сӑмах-юмах вакламасӑр апат тӗшӗрет, вӑл турилкки умне ӳпӗннӗ, пӗр-пӗр сӑмах хушма хӑйтӑр кӑна е хытӑрах кулса ятӑр, арӑмӗ ҫавӑнтах ун еннелле хаяррӑн пӑхса илет те, «Ман умра эс мӑштах пул!» тенӗ пек, хӑй кунтах иккенне аса илтерет.
Муж тетки Гинки ел молча, уткнувшись в тарелку, ибо стоило ему вымолвить слово или громко рассмеяться, как жена бросала на него свирепый взгляд, означавший: «Не смей!»

Алафрангова хирӗҫ хулари чи паллӑ купцасенчен пӗри — Дамянчо Григоров ларать, вӑрӑм питлӗ вӑл, хытанка, аллӑ ҫулсене ҫитнӗ хура сӑнарлӑ ҫын, куҫӗ хӑйӗн чеен пӑхкалать, ҫӳхе тути ялан тенӗ пек виртлешнӗн чалӑшать, сӑнӗ-пичӗ ҫапах та йӗркене пӗлекен ҫыннӑнни пек курӑнать.
Против Алафранги сидел Дамяичо Григоров, длиннолицый, сухопарый, смуглый человек лет пятидесяти, с лукавыми, задорными глазами; тонкие губы его вечно кривила ироническая усмешка, а по лицу была разлита важность и серьезность.

Унӑн ҫав вӗҫкӗнлетекен хушамачӗпе ӑслай ҫынлӑхне кӑтартас тенӗ репутацийӗ паянхи кунчченех упраннӑ-ха.
Но льстившее ему прозвище и репутация ученого мужа сохранились за ним и по сей день.

Йӗсӗм ҫырли тӗмӗ хӳтлӗхӗнче — ҫав иртнӗ ӗмӗр палӑкӗпе тава кӗрес тенӗ майлах — Викентий тияк тӑрать, аллинче унӑн кӗнеке пур.
Невдалеке, под виноградной лозой — словно для контраста с этим памятником прошлого — стоял с книгой в руках дьякон Викентий.

VII. Паттӑрлӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ганкон тата тухтӑра ҫилле хывни те пур-ха, пӗррехинче тухтӑрӑн вун икӗ курка кофӗшӗн укҫа тӳлемелле пулнӑ та, ҫавна вӑл чиртен сипленӗшӗн пултӑр тенӗ иккен.
А у Ганко, кроме того, был зуб на доктора, который однажды потребовал списать с его счета стоимость двенадцати чашек кофе взамен гонорара за визит.

VI. Ҫыру // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кофейнӑй тытакансем пит япшар чӗлхеллӗ; Ганко та, хӑй патне пыракансене кашнине тенӗ пек пӗр евӗр сӑмахпа култарма пӑхаканскер, Маркона та тем-тем каланӑ хыҫҫӑн, кофе тултарса лартнӑ хушӑра, Петканчово урамӗнче ҫӗрле тухтӑр мӗн хӑтланса ҫӳрени ҫинчен, унтан кайран мӗн пулса тухни ҫинчен хыпар ҫитерме те ӗлкӗрчӗ.
Содержатели кофеен — словоохотливые люди, и Ганко, отпустив несколько острот, которые он неизменно повторял всем посетителям, подавая кофе, поспешил сообщить Марко о происшествии с доктором на Петканчовой улице и о том, к каким последствиям оно привело.

— Бей куштанланса кулса илчӗ, ҫапла улталасах хӑй шухӑшне арпаштарас ҫук тенӗ пек турӗ ӗнтӗ вӑл.
Бей лукаво усмехнулся — мол, стреляного воробья на мякине не проведешь.

V. Каҫ тӑсӑлать-ха // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Айӑплас тенӗ ҫынсене тунсах ан тӑччӑр тесе, тӗрӗксем кирек хӑҫан та ҫавӑн пек меслетпе пуҫласа яраҫҫӗ.
Подобную тактику турки иногда применяли по отношению к обвиняемым, чтобы расположить их к признаниям.

Ӑнсӑртран тенӗ пек, эп ҫакӑнталла иртсе пыраттӑм та, атя эппин хампа пӗрле, терӗм.
Случайно я шел в твою сторону и предложил ему пойти со мной.

IV. Каллех Марко патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак «ӳкерчӗксен галерейин» мулне тата кил-йыша кӑтартакан икӗ фотографи илем кӳрет, «галерейне» ӗнтӗ «музей» тенӗ пулсан, тӗрӗсрехчӗ пуль, унта ӳкерчӗксем кӑна мар, антиквар япали — сехет те пур-ҫке-ха.
Две семейные фотографии на той же стене служили дополнением к сокровищам этой «картинной галереи», которую древние часы превращали прямо-таки в музей.

— Ну, хуҫа, илсе кил тенӗ сана эрех, пырӑм типсе кайрӗ, — мӗкӗрчӗ уксахӗ.
— Ну, неси, неси скорей водки, хозяин, нам пить охота, — зарычал хромой.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Кайса кил, кайса кил тенӗ сана, — хистерӗ уксахӗ, — пӗтӗмпех хупман-ха, пирӗн ятпа, пӗр хупах та пулин ӗҫлеме кирлӗ.
— Иди, иди, — настаивал хромой, — для нашей милости найдется хоть одна открытая.

Пуҫ ҫине хӑрушлӑх ӳкнӗ чух ҫын ӑспа-пуҫпа тавҫӑрса илме ӗлкӗреймест, ӑна вилӗмрен хӑтӑласчӗ тенӗ кӑмӑл ҫеҫ ирӗксӗр хускатать.
В минуты неотвратимой опасности рассудок коварно покидает людей, и ими движет только слепой инстинкт самосохранения.

Чернышевский социализмла идеалсене пурнӑҫа кӗртме май килет тесе шутланӑ, ҫав тӗлӗнмелле илемлӗ малашлӑхшӑн ӗҫлеме чӗннӗ: «Пуласлӑх ҫутӑ та илемлӗ. Ӑна юратӑр, ун патне туртӑнӑр, уншӑн ӗҫлӗр, ӑна ҫывхартса пырӑр, ӑна хальхи пурнӑҫ валли мӗн чухлӗ тума пултаратӑр, ҫавӑн чухлӗ тӑвӑр», тенӗ вӑл.
Куҫарса пулӑш

«Мӗн тумалла?» роман ҫинчен // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 485–495 с.

Сӑмахран, Чернышевский хӑйӗн пӗр произведенийӗнче писатель таланчӗ мӗнрен килни ҫинчен тӗлӗнмелле паха шухӑшсем каласа панӑ: «Талант вӑйӗ тӗрӗслӗхре», «тӗрӗс ҫул-йӗр писателе вӑй парать, йӑнӑш ҫул-йӗр чи вӑйлӑ таланта та пӗтерсе лартать» («Ошибочное направление губит самый сильный талант»), — тенӗ аслӑ критик.
Куҫарса пулӑш

«Искуство искусствӑшӑн» тенӗ шухӑш — айванла шухӑш, вӑл «пуянлӑх пуянлӑхшӑн», «наука наукӑшӑн» тенӗ шухӑш пекех киревсӗр япала, тесе вӗрентнӗ Чернышевский.
Куҫарса пулӑш

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика