Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

арӑмне (тĕпĕ: арӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫтаппан арӑмне хирӗҫ нимӗн те чӗнмерӗ.

Куҫарса пулӑш

I // Никифор Мранька. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

«Урӑхла калама пултарайман эпӗ» калаври ҫӗнтерӳҫӗ-салтак та колхоз тӗрекӗшӗн ҫӗнӗ вӑй-халпа кӗрешме тытӑнать, япӑх ӗҫлекенсене (ҫав шутрах хӑй арӑмне те) тивӗҫлипе питлесе, хастар чӗреллисене хавхалантармалли майсем тупать.

Куҫарса пулӑш

«Ӗмӗр сакки сарлака» романпа унан авторӗ // Николай Григорьев. Мранька Н.Ф. Ӗмӗр сакки сарлака. Роман. 1-мӗш том. Виҫҫӗмӗш кӑларӑм. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 592 с.

Вӑл хӑйӗн хӗрне пӗр уйӑх та пулин Мускава килсе кайма чӗнет, хӑй пӗччен пулнине, Николай Артемьевича ӳпкелешет, Инсарова салам ярать, унӑн сывлӑхӗ ҫинчен ыйтса пӗлет, унран арӑмне Мускава яма ыйтать.

Она звала свою дочь в Москву, хоть на месяц, жаловалась на свое одиночество, на Николая Артемьевича, кланялась Инсарову, осведомлялась об его здоровье и просила его отпустить жену.

XXXV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

(Николай Артемьевич арӑмне яланах эсир, тесе чӗнет, хӗрне вара — никам кӗтмен ҫӗртен килсе тухнӑ вӑхӑтсенче кӑна.)

(Николай Артемьевич всегда говорил жене вы , дочери — в экстраординарных случаях.)

XXX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Инсаров Еленӑн кӗске ҫырӑвне вуласа тухрӗ те хӑйӗн пӳлӗмне тирпейлеме пуҫларӗ, кил хуҫи арӑмне эмелсемпе кӗленчисене пуҫтарса тухма хушрӗ, хӑй вара шалпар халатне хывса сюртук тӑхӑнчӗ.

Инсаров прочел записку Елены — и тотчас же стал приводить свою комнатку в порядок, попросил хозяйку унести стклянки с лекарством, снял шлафрок, надел сюртук.

XXVIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Анна Васильевна дачӑран нихҫан та ҫакӑн пек ир куҫса каякан марччӗ; анчах кӑҫал, кӗркуннехи пӗрремӗш сивӗсене пула, унӑн шӑлӗсем сурма пуҫларӗҫ; Николай Артемьевич та, чирӗнчен сипленсе пӗтернӗскер, арӑмне тунсӑхласа ҫитрӗ; унсӑр пуҫне тата Августина Христиановна хӑйӗн ашшӗпе пӗр тӑван пиччӗшӗ хӗрӗ патне Ревеле хӑнана кайнӑ иккен; ют ҫӗршывран Мускава пластикӑлла гимнастика туса кӑтартакан пӗр ҫемье килнӗ, вӗсем des poses plastiques туса кӑтартни ҫинчен Мускав ведомоҫӗсем ятлӑ хаҫатра ҫырнӑ Анна Васильевнӑна ҫав тери интереслентерчӗ.

Анна Васильевна никогда так рано не съезжала с дачи, но в тот год у ней от первых осенних холодов разыгрались флюсы; Николай Артемьевич, с своей стороны, окончивши курс лечения, соскучился по жене; притом же Августина Христиановна уехала погостить к своей кузине в Ревель; в Москву прибыло какое-то иностранное семейство, показывавшее пластические позы, des poses plastiques, описание которых в «Московских ведомостях» сильно возбудило любопытство Анны Васильевны.

XXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Анна Васильевна ӑна, ҫиелтен пӑлханнӑ пек кӑтартса, анчах вӑрттӑн хавасланса кӗтсе илчӗ (вӑл ӑна урӑхла нихҫан та кӗтсе илмен); Стахов вара шлепкине те хывмарӗ, арӑмне сывлӑх сунмарӗ, сӑмах чӗнмесӗрех, Еленӑна чуптума замш перчетке тӑхӑннӑ аллине тӑсса пачӗ.

Анна Васильевна встретила его с наружным волнением и тайною радостью (она его иначе никогда не встречала); он даже шляпы не снял, не поздоровался с нею и молча дал Елене поцеловать свою замшевую перчатку.

XXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Унтан Джон Мангльс Мэри ҫинчен ҫав териех ӑнланмалла каласа кӑтартрӗ те, мӗн пурне Эленӑн пӗр ик-виҫ сӑмахӗнченех тавҫӑрса илнӗ Гарри Грант, ҫамрӑк капитанӑн хастарлӑ аллине ярса тытрӗ, ӑна хӑй хӗрӗн аллине тыттарса, Гленарванпа унӑн арӑмне: — Юратнӑ тусӑмсем, ҫак ачасене пиллесемӗр! — терӗ.

Потом Джон Мангльс говорил о Мэри в таких выражениях, что Гарри, уже обо всём догадавшийся по нескольким словам Элен, взял мужественную руку молодого капитана, соединил её с рукой своей дочери и обратился к Гленарвану и его жене со словами: — Друзья мои, поздравьте этих детей!

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

— Анчах Гленарванпа унӑн арӑмне мӗнпе тӳлӗпӗр-ши эпир?

— Но чем мы можем отплатить Гленарвану и его жене?

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Арӑмне ҫакнашкал ырӑ мар калаҫу ирттерме ирӗк панӑшӑн вӑл пӗрре пӑшӑрханса илет, тепре тата, вӑл хӑй тума пултарайманнине Элен ӑнӑҫтарӗ тесе, ӑшалансах ӳкет.

то сожалея о том, что он разрешил жене вести столь неприятные переговоры, то загораясь внезапной, надеждой, что Элен добьётся успеха там, где он потерпел поражение.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

— Мистерпе миссис Гленарван, — терӗ вӑл, — асапсемпе мӑшкӑлран хӑтарас тесе, упӑшки арӑмне вӗлерме пултарсан, качча илме шутланӑ хӗрпе те унӑн упӑшки пуласси ҫавнах тума пултарать тесе шутлаҫҫӗ.

— Мистер и миссис Гленарван, — сказала она, — считают, что если муж может убить свою жену, чтобы спасти её от мук и позора, то жених может оказать ту же услугу своей невесте.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Кашни мана урапа тапма пӑхатчӗ, час-часах нимӗн сӑлтавсӑрах, — хӑнӑхнӑ майӑн: хуҫа арӑмне мӗн те пулин килӗшмесен вӑл упӑшки ӗҫнӗ пирки пурин ҫине те ҫиленсе ҫӳрекенскер, мана питрен ҫупа-ҫупа яратчӗ.

Каждый норовил пнуть ногой, часто совсем без причины — так уж, по привычке: не потрафлю хозяйке чем — она из-за пьянки мужа на всех зла была, — хлестнет меня раз-другой по морде.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Хуралҫӑн ватах мар арӑмне ҫутҫанталӑк пурне те ҫителӗклех панӑ: хулпуҫҫийӗсем арҫынӑнни пекех сарлака, кӑкӑрӗсем улӑпӑнни пек, урисем хулӑм, вӑйлӑ; ҫӗҫӗ ун аллинче выляса ҫеҫ тӑрать, ун умӗнчи сӗтел ҫинче вакласа хунӑ пахча-ҫимӗҫсен купи ӳснӗҫемӗн ӳссе пырать.

Природа дала далеко не старой сторожихе всего вволю: по-мужски широкая в плечах, с богатырской грудью, с крутыми могучими бедрами, она умело орудовала ножом, и на столе быстро росла гора нарезанных овощей.

Иккӗмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Арӑмне пӗччен пӑрахса хӑварас шухӑша вӑл хӑнӑхсах ҫитмен-ха, ҫавӑнпа та ӗнтӗ ун ҫинчен чи малтан хӑй каласа ямарӗ.

Он не заговорил о ней первым только потому, что не мог ещё свыкнуться с мыслью о разлуке с женой.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Гленарван, арӑмне лартса ярсанах, Глазгона каякан поезд патне васкарӗ.

Лорд Гленарван обнял свою молодую жену и поспешно отправился на вокзал на поезд в Глазго.

Иккӗмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Вӑл арӑмне чӗнсе килме ячӗ.

Он велел предупредить жену.

Пӗрремӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

Ну, вӗсем ҫавӑн арӑмне ҫӗре тӑсса пӑрахнӑ.

Ну, они, значит, его бабу до земли и пригнули.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Ҫирӗм тӑватӑ ҫулхи вӑйлӑ тимӗрҫӗ, мускуллӑ молотобоец, вӗсене хӑйӗн арӑмне памарӗ.

Атлет-кузнец, налитый силой двадцати четырех лет, со стальными мускулами молотобойца, не отдал своей подруги.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Пуян Фукс, хӑйӗн хӗрӗсемпе арӑмне лартса, хуларан ӗнерех тухса тарнӑ, туприне сыхлама йӑваш та хӑратса пӗтернӗ вунтӑхӑр ҫулхи Риво прислугине хӑварнӑ.

Богатый Фукс еще вчера удрал из города со своими дочерьми и женой, а в доме оставил стеречь добро прислугу Риву, тихую забитую девятнадцатилетнюю девушку.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Пулас арӑмне тӗл пулсан ҫеҫ вӑл шухӑшне улӑштарать.

Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех