Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пӗшкӗнсе (тĕпĕ: пӗшкӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӗр пӗшкӗнсе пӗр винтне пӑрчӗ, — сасартӑк — ҫутӑ…

А девушка нагнулась, какой-то винтик в машине повернула — и враз свет…

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Василиса Прокофьевна тӑрса ларчӗ те, Федьӑна пӗшкӗнсе ал пачӗ.

Василиса Прокофьевна села и, наклонившись, протянула Феде руку.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Вӑл ӑна суперфосфатпа саралнӑ пӳрнисемпе асӑрханса ҫеҫ уҫрӗ те, ҫунакан вут патне пӗшкӗнсе, вуласа тухрӗ:

Желтыми от суперфосфата пальцами она осторожно надорвала бандероль и, наклонившись над костром, прочла:

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Капаринран эсӗ-и хӗҫпӑшалне туртса илнӗ? — шӑппӑн ыйтрӗ вӑл, Григорий умнелле пӗшкӗнсе.

Наклонившись к Григорию, он тихо спросил: — Ты забрал у Капарина оружие?

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрарӑм тепӗр икӗ утӑм чакрӗ те сасартӑк Фомин еннелле ҫурӑмӗпе ҫаврӑнса тӑчӗ, ҫӗрелле пӗшкӗнсе, юбка аркине ҫӗклерӗ.

Вдова ступила еще два шага назад и, неожиданно повернувшись к Фомину спиной, низко нагнулась, подняла подол юбки.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн пӗшкӗнсе хутланнӑ кӗлетки улмуҫҫисен симӗс чатӑрӗ хушшинче вӗҫнӗ пек мӗлтетсе пычӗ.

Согнутая фигура его мелькала между зелеными шатрами яблонь.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл картиш урлӑ сад пахчи еннелле пӗшкӗнсе чупнӑ хушӑра Мишка ун ҫинелле икӗ хутчен персе ячӗ, анчах тивретеймерӗ.

Пока он, пригибаясь, бежал через двор к саду, — Мишка выстрелил по нему два раза и не попал.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшка Кошевоя хӑйӗн кӗрӗкне витсе ячӗ те, ун патне пӗшкӗнсе, темскер каларӗ…

Дуняшка накрывала своей овчинной шубой Кошевого и, наклонившись, что-то говорила ему…

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сасартӑк вӑл тӳп-тӳрӗ пулса тӑчӗ, пирӗн ҫине пӑхса илчӗ те ҫӑварне темшӗн уҫса хупрӗ, унтан кӗске дистанцие чупакан пек пӗшкӗнсе ӳпӗнчӗ те инженер хыҫҫӑн чупрӗ.

Вдруг он весь напружился, посмотрел на нас, открыл было рот, закрыл его, пригнулся и, словно бегун на короткую дистанцию, помчался за удаляющимся инженером.

IX сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Асли аялалла пӗшкӗнсе пӑхрӗ те тӗттӗм кӗтесрен куҫ илмесӗр пӑхса тӑчӗ, аяккинелле сарнӑ аллипе проводницӑна хушса: — Турчӑка илсе кил-ха!.. Турчӑка! Турчӑка! — терӗ.

Старший нагнулся и, не отрывая глаз от тёмного угла под лавкой, помахал проводнице отведённой в сторону рукой: — Кочерёжку!.. Кочерёжку! Кочерёжку неси!

Хура ҫӗлен // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 109–118 с.

Эпӗ пӗшкӗнсе: — Вова, мӗнле унта? — терӗм.

Я наклонился к нему: — Вова, ну как?

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Леня аппарат умне пӗшкӗнсе, уҫӑ ҫине майӗпен ҫеҫ пусрӗ.

Склонив голову к аппарату, Лёня стал медленно нажимать на ключ.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Таня, чӗркуҫҫине хӑй айне хутласа пӗшкӗнсе ларнӑ, чӗлхине ҫыртнӑ.

Таня сидела согнувшись, поджав под себя колени, прикусив кончик языка.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Леня звеньевой патнелле пӗшкӗнсе ҫывхарчӗ.

Лёня, согнувшись, подошел к звеньевой.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Леня кепкине хыврӗ, шакла пуҫӗпе аппарат ҫумнерех пӗшкӗнсе уҫӑ ҫине пусрӗ, мӑкӑртатрӗ.

Лёня снял кепку, склонил стриженую голову над аппаратом и стал нажимать на ключ, приговаривая:

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Пӗр карчӑкӗ туяпа, вӑл урине те аран сӗтӗркелет; тепри вара ҫурӑм хыҫне темле япала тултарнӑ хутаҫ ҫакнӑ та пӗшкӗнсе утать.

Куҫарса пулӑш

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Нюша тутӑрӗпе пӗркенсе кукленсе ларчӗ, арҫын ачасем чӗркуҫленнипех ҫӗрелле пӗшкӗнсе, чавсисем ҫине таянчӗҫ.

Нюта сидела на корточках, спрятавшись в свой платок; мальчики стояли на коленях, опираясь на локти, пригнув головы к земле.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

— Япӑх-и сана, чунӑм? — ыйтрӗ вӑл, сӑнран ӳкнӗ Аксинья патнелле пӗшкӗнсе.

— Тебе плохо, родимая? — спросил он, наклоняясь над побледневшей Аксиньей.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий казака аяккалла тӗртсе ячӗ, хӑвӑрт урайне пӗшкӗнсе, нагана кӗсйине илсе чикрӗ те лӑпкӑн каларӗ:

Григорий оттолкнул казака, проворно нагнулся, поднял наган, положил его в карман, спокойно сказал:

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫавӑнтанпа, хирӗҫ-мӗн пулсан, вӑл Мелеховсене нихӑшне те сывлӑх сунмарӗ, сӑмса шӑтӑкӗсене саркалантарса, вӗсен умӗнчен эсрелле мӑнаҫлӑн пӑрӑнса иртрӗ, анчах Мишаткӑна ӑҫта та пулин курсан, шиклӗн йӗри-тавралла пӑхкаларӗ те, ҫывӑхра никам та ҫук пулсан, — ун патне ыткӑнса пычӗ, пӗшкӗнсе кӑкӑрӗ ҫумне чӑмӑртарӗ, ачан хӗвелпе пиҫнӗ пӗчӗк ҫамкипе мелеховсенле сивлекрех хура куҫӗсенчен чуптуса, кулса та макӑрса, ҫыхӑнусӑррӑн пӑшӑлтатрӗ:

С той поры при встречах она не здоровалась ни с кем из Мелеховых, с сатанинской гордостью, раздувая ноздри, проходила мимо, но, завидев где-нибудь Мишатку, пугливо оглядывалась и, если никого не было поблизости, подбегала к нему, наклонившись, прижимала его к груди и, целуя загорелый лобик и угрюмоватые черные, мелеховские глазенки, смеясь и плача, бессвязно шептала:

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех