Шырав

Шырав ĕçĕ:

чулсем (тĕпĕ: чул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑй вӑл типнӗ курӑк туни пек, — тинӗсрен ҫил вӗрет те, ҫав курӑк тунине вӗҫтере-вӗҫтере, таҫта та ҫитерет, — Пепе ир пуҫласа каҫчен утрав ҫинчи чулсем тӑрӑх сиккелесе ҫӳрет, кашни сехетрех ӑҫтан та пулин унӑн ывӑнма пӗлмен ҫинҫе сасси янӑраса юхса килет:
Он похож на сухую былинку, — дует ветер с моря и носит ее, играя ею, — Пепе прыгает по камням острова, с восхода солнца по закат, и ежечасно откуда-нибудь льется его неутомимый голосишко:

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл чулсем пирки шухӑшланӑ-мӗн, вӗсем инҫетреччӗ-ха, ҫавӑнпа та эпӗ атте сӑмахне ӗненмерӗм.
— Он думал о камнях, они были еще далеко, я не поверил ему.

Хумсем ҫав чулсем ҫине шӑршлӑ тинӗс курӑкӗн — кӗрен те ылтӑн тӗслӗ е симӗс курӑкӑн лӑймакине кӑларса ывӑтнӑ; хӗвел ҫинче тата вӗри чул ҫинче выртнипе курӑк типсе куштӑркаса кайнӑ, тӑварлӑ сывлӑш йодӑн тӑкӑскӑ шӑршипе тулнӑ.
Прибой набросал на камни волокна пахучей морской травы — рыжей, золотистой и зеленой; трава вянет на солнце и горячих камнях, соленый воздух насыщен терпким запахом йода.

— Каҫа хирӗҫ вӑйлӑ ҫил тухмалла! — тет ватӑ пулӑҫӑ; вӑл шакӑл вӗтӗ чулсем сапаланнӑ хӑйӑр ҫинче, пысӑк чулсем хӳттинче ларать.
— К ночи разыграется крепкий ветер! — говорит старый рыбак, сидя в тени камней, на маленьком пляже, усеянном звонкой галькой.

— Ҫын калаҫтармасан, чулсем — чӗлхесӗр, — ан тив ман ҫинчен тусем калаҫчӑр, эпе ҫавна илтесшӗн!
— Камни — немы, если человек не заставит их говорить, — пусть горы заговорят обо мне, вот чего я хочу!

Унтан ҫӗр ҫынсем ҫине чулсем вӑркӑнтаратчӗ, вӗри шывпа сапатчӗ; ҫав тери хӑрушӑччӗ!
Потом она сбрасывала на людей камни и обливала нас горячей водой; это было очень страшно!

Алӑсене, пит-куҫӑма ҫурӑм та, чейнике шыв тултарса, каялла таврӑнатӑп, тӗмсем хушшинче курах кайрӑм — хайхи хӗрарӑм, ун-кун шиклӗн пӑхкаласа, чулсем тӑрӑх тӑват уран упаленсе пырать.
Вымыл руки, лицо, набрал воды полный чайник, иду и вижу сквозь кусты — женщина, беспокойно оглядываясь, ползет на коленях по земле, по камням.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Чӗркӗмӗл пек тӑрӑ та ҫутӑ шыв чулсем тӑрӑх шӑнкӑртатса юхать, шывра кӗрхи ҫулҫӑсем хаваслӑн ҫаврӑнаҫҫӗ — тӗлӗнмелле!
По камням прыгает, поет струя светлой и живой, как ртуть, воды, в ней весело кувыркаются осенние листья — чудесно!

Чылайӑшӗ мӗн те пулин тӑвасшӑн, хӑйсен кӑмӑлӗсемпе шухӑшӗсене епле те пулин пурнӑҫа кӗртесшӗн пулнӑ, — вӗсем ҫак сивӗ сӑрӑ чулсем ҫинелле чӑкӑлташсах пыра-пыра ҫапӑннӑ, чулӗсем мӗн пурӗ те пӗр япалашӑн — хӑйсен ӳчӗсене ӑшӑтасшӑн ҫеҫ ҫуннӑ.
Большинство людей хотело что-нибудь делать, как-нибудь воплотить свои чувства и мысли в жизнь и упрямо билось об эти серые, холодные камни, желавшие одного — согреть свои тела.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Сӑрӑ тикӗс стена пек тӑракан салтаксем умӗнче ҫынсем хумханмаллах хумханнӑ, шыв хумӗсем ҫыран хӗрринчи чулсем ҫинелле ҫапӑннӑ пек, вӗсем ҫав стена ҫинелле пыра-пыра тӑрӑннӑ.
Люди колыхались перед ровной серой стеной, бились об неё, как волны реки о камни берега.

Ун тавра кирек ӑҫта та ӗҫ вӗресе тӑрать, йывӑҫсем шӑтӑртатаҫҫӗ, чулсем тӗпренеҫҫӗ, тачкӑсем салхуллӑн чӗриклетеҫҫӗ, сывлӑша пӗлӗт пек тусан ҫӗкленет, ҫӗр ҫине тем кӗмсӗртетсе ӳкет, ҫынсем кӑшкӑрашаҫҫӗ, ятлаҫаҫҫӗ, йынӑшнӑ пек, ухлатса юрласа яраҫҫӗ.
Всюду вокруг него работали, трещало дерево, раскалывался камень, уныло визжали тачки, вздымались облака пыли, что-то с грохотом падало, и люди кричали, ругались, ухали и пели, точно стоная.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӗсем, тӑва динамитпа аркатса, ӑна, чугун ҫулӗ каймалли вырӑн тӑвасшӑн, киркӑсемпе тӗпретеҫҫӗ, вӗсем ҫав тери пысӑк хурансенче цемент ҫӑраҫҫӗ те, унран кубла сажен чулсем туса, вӗсене тинӗс тӗпне антараҫҫӗ, ҫапла, тинӗс хумӗсен улӑпла вӑйне хирӗҫ чул хӳме хываҫҫӗ.
Они, разорвав гору динамитом, дробили ее кирками, расчищая площадь для линии железной дороги, они месили в громадных творилах цемент и, делая из него саженные кубические камни, опускали их в море, строя оплот против титанической силы его неугомонных волн.

Вӗсен хӑватлӑ шавӗнче мӑнкӑмӑллӑ кайӑк ҫинчен мухтав юрри янранӑ: хумсем ҫитсе ҫапнипеле сакӑлта чулсем чӗтреннӗ, хаяр кӗвӗ янравӗпе тӳпе маччи кисреннӗ:
В их львином реве гремела песня о гордой птице, дрожали скалы от их ударов, дрожало небо от грозной песни:

Сокол ҫинчен хывнӑ юрӑ // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–74 стр.

Ҫакна мансах, вӑл вӗҫме пикеннӗ те чулсем ҫине персе ҫеҫ ӳкнӗ, анчах вилмен, кулса ҫеҫ янӑ…
Забыв об этом, он пал на камни, но не убился, а рассмеялся…

Тинӗс, йӗрсе, салхун шавланӑ, хумсем чулсем ҫине арканнӑ.
А волны моря с печальным ревом о камень бились…

Хӑмӑр чулсем хушшипеле сӑрхӑнайса сӑрт шывӗ юхнӑ, сӗм-тӗттӗм пӑчӑ шырлантан ҫӗрӗк шӑршӑ персе вӑл тӑнӑ.
Сквозь серый камень вода сочилась, и было душно в ущелье темном и пахло гнилью.

Кӗскен кӑна кӑшкӑрашса, вӑл ҫӗр ҫине ҫӗмрен пек ӳкнӗ; вӑйсӑр ҫилле шӑнараймасӑр, кӑкрипеле чулсем ҫумне ҫитсе ҫапӑнса аманнӑ…
С коротким криком он пал на землю и бился грудью в бессильном гневе о твердый камень…

Шырланӗ тӑрӑх, сӗм-тӗттӗмре, чулсем ҫийӗпе шарлаттарса тинӗселле шыв кӗрленӗ…
А по ущелью, во тьме и брызгах, поток стремился навстречу морю, гремя камнями…

Ҫӳлте-ҫӳлте, ҫут тӳпере йӑлтӑртатса хӗвел хӗмленнӗ, тусем вӗри сывлӑшпала пӗлӗтелле сывланӑ, сенкер-кӑвак хумсем чулсем ҫумне ҫитсе арканнӑ…
Высоко в небе сияло солнце, а горы зноем дышали в небо, и бились волны внизу о камень…

Хӑвна ху тыткалама пӗлсен, ӗнсӳ ҫинче чулсем пулмасан — чи лайӑх ӗҫ!
Коли сумеешь себя в порядке держать, да на шее у тебя камней нет, — первое дело!

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика