Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пурӑннине (тĕпĕ: пурӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах Григорий Ильинична сӑмахӗнчен Наталья ӑна пуриншӗн те каҫарнине, ӑна чунтанах юратнине тата юлашки минутчен аса илсе пурӑннине пӗлчӗ те, ҫакӑ Григорие пушшех те асаплантарчӗ, чуна вӗҫӗ-хӗррисӗр ӳкӗнӳпе тӑвӑнтарчӗ, иртни пирки тата ҫавӑн чухне вӑл хӑйне мӗнле тыткалани ҫинчен йӑлтах ҫӗнӗлле шухӑшлаттарчӗ…

Но со слов Ильиничны Григорий знал, что Наталья простила ему все, что она любила его и вспоминала о нем до последней минуты, это увеличивало его страдания, отягчало совесть немолкнущим укором, заставляло по-новому осмысливать прошлое и свое поведение в нем…

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эсир мӗнле сывлӑшпа сывласа пурӑннине йӑлт куратӑп!

Вижу наскрозь, каким вы духом дышите!

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫынсем кая юлнӑ колхозсенче мӗнле пурӑннине курмасӑр тӑма вӑл айван та, тӑмсай та пулман.

Он не был ни наивным, ни тупым, чтобы не видеть, как живут люди в отсталых колхозах.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл йӑмӑкне кӑмӑллӑн итлерӗ пулин те, йӑмӑкӗ Егорпа шӑкӑл-шӑкӑл савӑнса пурӑннине питех ӗненмерӗ.

Он хотя и слушал сестру с явным удовольствием, но не очень верил в её дружную и радостную жизнь с Егором.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ӗҫ вӑхӑтӗнче йывӑр ҫын пулса пурӑннине, ача ҫуратнине, ача ӗмӗртсе пурӑннине, упӑшки ӳсер чухне ӑна пӑртак йӑпаткаланине пурне те вӑл пӗр ӳпкелемесӗр чӑтса пурӑннӑ.

Беременность среди работы и хлопот по хозяйству, роды, кормление грудью, порой пьяные ласки подгулявшего мужа — все выносила она, как должное.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Тепӗр чухне шухӑша каятӑп та сан пирки, Листницкисем патӗнче мӗнле пурӑннине… иксӗмӗр пӗр-пӗрне мӗнле юратнине… асиле пуҫлатӑп, ҫав асаилӳсене пула вара…

А вздумаю о тебе иной раз, начну вспоминать, как жили у Листницких… как любились с тобой… и от воспоминаний этих…

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинья ура сасси илтӗннӗ еннелле ҫаврӑнса пӑхрӗ, сӑнӗнче — паллах, юри-ха ӗнтӗ ку — тӗлӗнни палӑрчӗ, анчах хӑй Григорие курнӑшӑн хӗпӗртесе кайнине тата уншӑн кулянса пурӑннине пытараймарӗ.

Аксинья повернулась на звук шагов, на лице ее — несомненно, притворное — выразилось удивление, но радость от встречи, но давняя боль выдали ее.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Листницкий хӑй тусне чӑрмантарса пурӑннине ӑнланчӗ, анчах темшӗн паллакан ҫынсем патне куҫас шут тумарӗ.

Листницкий сознавал, что стесняет друга, но перейти к знакомым почему-то не хотел.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ас тӑватӑн-и эпӗ ӑҫта пурӑннине?

Помнишь, где я живу?

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Вӑл нимӗн те курман-ха, илтнӗ анчах — инҫетре ҫынсем калаҫнӑ, юрӑсем юрланӑ, купӑс каланӑ — ҫак ирхи сехетре станица мӗн шухӑшпа пурӑннине вӑл ӑсӗпе тавҫӑрма ӗлкериччен чӗрипе туйса илчӗ.

Он еще ничего не видел, лишь слышал — вдали вели разговор люди, пели песни, играли на гармони — и в этот утренний час он прежде всего сердцем, а не умом почувствовал какими мыслями жила станица.

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Чи пысӑк савӑнӑҫ тесе вӑл ҫак ҫӗнӗ пурнӑҫра Сергейрен уйрӑлми пурӑннине шутланӑ.

Вспомнил тот день, как он познакомился с Сергеем, как привязался к нему, как полюбил и стал считать его своим братом.

XXIV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Вӑл урамра кам пурӑннине эпӗ пӗлместӗп, анчах вӑл Уолл-стрит ятлӑ, вӑл урамра миллионерсен банкӗсем лараҫҫӗ — ҫавсем ӗнтӗ пӗтӗм таса тӗнчене пӑлхатаҫҫӗ, ӗҫлекен халӑха канлӗ пурӑнма памаҫҫӗ…

Кто живет на той улице, я не знаю, а только называется она Уолл-стрит, и стоят на ней банки миллионщиков — они-то и мутят белый свет, и не дают трудовому народу жить спокойно…

XXIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Арӑмӗпе ачисем пысӑк асапра пурӑннине курчӗ вӑл.

Жену и детей он нашел в крайней нужде.

XX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Эсӗ мӗн тетӗн, Сталин эпир мӗнле пурӑннине пӗлмест тетӗн-и?

— Ты что думаешь, Сталин не знает, как мы живем?

XIX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Никита Никитич мӑнкӑмӑллӑрах пулнӑ, ҫавӑнпа кӳршисем епле пурӑннине курас килнӗ ун.

Никита Никитич был самолюбив, и ему хотелось посмотреть, как живут, как устроились его соседи.

XIX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пӳлӗмсенче ҫап-ҫутӑ, чӳрече каррисен шурӑ чӗнтӗрӗсем ҫинче чечек мӗлкисем курӑнаҫҫӗ, ача-пӑча сасси, амӑшӗн кӑмӑллӑ кулли илтӗнсе тӑрать, — пурте ҫак ҫуртра ырӑ та телейлӗ пурӑннине пӗлтерсе тӑрать, ҫавӑнпа Сергей хӑйӗн чӗринче ӑшӑ савӑнӑҫа туйса илчӗ…

В комнатах горели огни, и на белом кружеве занавесок темнели головки цветов, доносились голоса детей, матерински-ласковый смех Анюты, и Сергей невольно ощутил на сердце теплую радость.

IV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫавӑнпа та Листницкий ялан, тӗрлӗ этемсен килпетсӗр, сивлек, харсӑр, намӑссӑр, лӑпкӑ, савӑнӑҫлӑ тулаш сӑн-сӑпачӗ айӗнче мӗн пытанса пурӑннине пӗлес тесе, халтан кайсах вӗткеленсе тӑрӑшать.

И поэтому ему всегда болезненно хотелось узнать, что кроется за грубой, суровой, бесстрашной, нахальной, благополучной, веселой внешностью разных людей.

XII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ҫак самантра Петро арӑмне вӗлерес пек хӗнеме хатӗрленсе пурӑннине аса та илмерӗ, ӑна ҫынсен умӗнчех ҫупӑрласа лӑпкарӗ, табак тӗтӗмӗпе сарӑхса якалнӑ пуҫ пӳрнипе илемлӗ куҫ харшисен ҫаврака пӗкӗчийӗсенчен шӑлса ачашларӗ.

В этот момент Петро не помнил, что собирался бить жену смертным боем, — ласкал ее на людях, гладил большим обкуренным пальцем писаные дуги ее бровей, радовался.

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Эпӗ Антей епле пурӑннине пӗлместӗп, анчах паянхи кунпа кӑна пурӑнма пултараймастӑп, ӑнланатӑр-и, пултараймастӑп!

— Я не знаю, как жил Антей, а я не могу жить одним днем, понимаете, не могу!

V сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Хам ҫинчен нимӗн те ҫырмалли ҫук манӑн, эсӗ пӗлетӗн эпӗ епле пурӑннине.

А о себе мне нечего писать, ты знаешь, как я живу.

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех