Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

илет (тĕпĕ: ил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Манькӑ Халютинӑна качча илет вӗт вӑл.

Он ведь на Маньке Халютиной женится.

13 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун хыҫҫӑн темиҫе утӑмра пуҫне усса пиччӗшӗ Никитӑ Ворожнев пырать, ырхан та тӑсланкӑ Сыроваткин кладовщик, шӑнӑрлӑ мӑйне тӑсса, тӗлсӗр хыпаланса вӗттӗн-вӗттӗн ярса пусать, шатра питлӗ, тӗксӗм Шалымов бухгалтер кичеммӗн, никам ҫине пӑхмасӑр утать; Ефим Тырцев бригадир, палӑрмасӑр пыма тӑрӑшнӑ пек, пӗкӗрӗлнӗ те ҫӑварне чышкипе хупласа хуллен ӳсӗре-ӳсӗре илет.

За ним на некотором расстоянии понуро брел брательник, Никита Ворожнев, суетливо семенил, вытягивая жилистую шею, тощий и высокий кладовщик Сыроваткин, угрюмо, ни на кого не глядя, шествовал рябой и сумрачный бухгалтер Шалымов, словно стараясь быть незаметным, горбился и негромко покашливал в кулак бригадир Ефим Тырцев.

11 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лампӑ тӑрпи ҫине кивӗ хаҫатран тунӑ абажур тӑхӑнтартнӑ, вӑл ҫӳлтен ҫунса хуралма та ӗлкӗрнӗ, хуралса кайнӑ хут варринчен йӑлт-йӑлт сикекен ҫулӑм тӳрех куҫа ҫутата-ҫутата илет.

На стекло лампы был надет бумажный, свернутый из старой газеты абажур, уже успевший обгореть сверху, и трепетный язычок пламени из-за потемневшей бумажной кромки сверкал прямо в глаза.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Каларӑм вӗт, иртнине аса илет, тӳсеймест, тесе!» — шухӑшларӗ Корней, вӑл ҫак кирлӗ-кирлӗ мар усал сӑмахсене илтес мар тесе, сӗтел хушшинчен тухасшӑнччӗ, анчах, Егора тата ытларах ҫилентерсе ярасран хӑраса, вырӑнтан тапранмарӗ.

«Так и знал, что вспомнит о старом, не вытерпит!» — подумал Корней и хотел было подняться из-за стола, чтобы не слушать эту злую напраслину, но, боясь еще больше раззадорить Егора, остался сидеть на месте.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах халӗ ӗнтӗ паллӑ: Корнея мӗн кирлине пӗлмесӗр Егор унран хӑпас ҫук — вӑл тӑванӗн чунне кӑларса илет те ҫакна пурпӗр пӗлет-пӗлетех.

Но теперь стало ясно, что Егор не отстанет от него, пока не узнает, что ему нужно, даже если для этого пришлось бы вытрясти из родственника всю душу…

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫурт тӑррисем ҫине ҫемҫе ӑшӑ ҫутӑ ӳкет, кантӑксенче ялкӑша-ялкӑша илет; тирек ращинче, ҫаралнӑ туратсем хушшине хӗсӗнсе ларнӑ йӑвасем ҫинче, ларма хатӗрленекен кураксем ҫатӑлтатаҫҫӗ; хӗрарӑмсем выльӑх-чӗрлӗхе хӑйсен картишӗсене кӗме вӑрӑммӑн йыхӑрни илтӗнет — вӗсен сассисем, каҫхи сывлӑшра уҫҫӑн янӑраса, таҫтах ҫитеҫҫӗ, ӗнесем ҫав тери тунсӑхлӑн мӗкӗреҫҫӗ, сурӑхсем йӗнӗ пек макӑраҫҫӗ, тӗтӗм шӑрши, йӳҫенкӗрех навус ҫӗрӗкӗн, ҫумӑрсемпе исленнӗ кӗрхи ҫӗрӗн ачаран хӑнӑхнӑ, хумхантарса савӑнтаракан шӑрши сӑмса шӑтӑкӗсене кӑтӑклантарать…

Мягкий и теплый свет падал на крыши изб, жарко вспыхивал в окнах; в оголенных ветвях тополиной рощи чернели опустевшие гнезда грачей; было слышно, как бабы ласково, нараспев зазывали скотину — в вечернем воздухе ясно и далеко разносились их голоса; с утробной тоской мычали коровы, плаксиво блеяли овцы, пощипывало ноздри знакомым с детства запахом дыма, горьковатой навозной прели.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Унтан тата хӑйне кӑкӑрӗнчен ҫапса: «выльӑх-и эпир, выльӑх мар-и?» тесе шухӑшласа илет.

И, ударив по груди кулаком, опять подумает: — Звери мы, али нет?!»

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Пӗр вырӑнта нумай хушӑ кансӗр ларсан ҫапла пулать вӑл: вӑхӑтлӑха йӗркеллӗ ҫӳрейменнипе ҫывӑрса кайнӑ урасем итлеми пулаҫҫӗ те, кашни ярса пусмассерен ӳт-пӳ сӑрӑлтатса илет.

Обычно бывает при ходьбе после долгого и неудобного сидения, когда от временно нарушенного кровообращения отекшие ноги кажутся чужими и каждый шаг звоном отдается во всем теле…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах кӗҫех пӗри, Германи вӑрҫинчех полкри чи лайӑх стрелок шутланнӑскер, илӗм-тилӗмлӗ ӗнтрӗкре темле хӗрлӗармеец йӗнерленӗ икӗ лашапа Дон хӗррипе аннине асӑрхаса илет.

Но вскоре один из них, считавшийся еще на германской войне лучшим стрелком в полку, приметил в предрассветном сумеречье красноармейца, спускавшегося к Дону с двумя оседланными лошадьми.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Христос хӑтарса пытӑр вӗсене! — сӑхсӑхса илет хӗрарӑм.

Спаси их Христос! — крестится баба.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унашкал кунсенче кӗпере шыв илет, анчах нумайлӑха мар: тепӗр икӗ сехетренех сӑрт-тусем ҫинчен урӑм-сурӑм пӗтӗрӗнсе юхса аннӑ шыв, нумай пулмасть пахчасене тустарса, ҫатан картасене юпи-мӗнӗпе йӑвантарса кайнӑскер, майӗпен-майӗпен чакса пырать те унтан кӗҫех ҫырман ҫаралса юлнӑ тепӗнче пурӑпа нӳрӗк шӑрши кӗрекен, шыв ҫуса кайнӑ йӗпе чулсем вӗр-ҫӗнӗ тӗспе ҫуталма тытӑнаҫҫӗ.

В такие дни мост затопляло, но ненадолго; через час-два бешеная нагорная вода, недавно разорявшая огороды и вырывавшая плетни вместе со стоянками, спадала, на оголенной подошве яра свежо сияла влажная, пахнущая мелом и сыростью омытая галька.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Татса илет те шӑна урине типӗ чышкине хупса хӑлхи патне тытать, вӑл е хулӑмрах е ҫинҫе сасӑпа нӑйӑлтатнине пуҫне тимлӗн чалӑштарса итлет.

Оторвет, зажмет в сухом кулаке и, поднося его к уху, сосредоточенно склонив голову, слушает, как муха то басовито, то тонко брунжит.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий ҫитсе кӗнӗ вӑхӑтра Кудинов мерекелле ӗҫпе аппаланса ларатчӗ: вӑл симӗс мерчен тӗслӗ шӑнана тытнӑ та, шӑппӑн килсе кӗнӗ Григорий ҫинелле пӑхмасӑрах, шӑна урисене тата-тата илет.

Кудинова Григорий застал за странным занятием: он, не глянув на тихо вошедшего Григория, обрывал ножки у пойманной большой изумрудно-зеленой мухи.

LVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

ЗЗ-мӗш Кубань дивизийӗ килсе ҫитет те, Григорий Мелехов вара пуҫласа тӑшман чӑн-чӑнах хӑватлӑн пырса ҫапнин пӗтӗм вӑйне-шайне туйса илет.

Подошла 33-я Кубанская дивизия, и Григорий Мелехов почувствовал впервые всю силу настоящего удара.

LVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тӗсӗ кайнӑ симӗс кӗпи ун, чалӑшшӑн хӑмпӑлчӑланса тухнӑ та, кашни ҫаврӑнмассерен хуп пек кӑштӑртатса илет.

Защитная вылинявшая рубаха его топорщилась, шуршала при каждом повороте.

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унтан каллех таврана шӑплӑх пусса илет.

И снова прядется тишина.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫын ҫӑмӑллӑн хашлатса илет, тарӑхса пӑшӑлтатать.

Человек облегченно выдыхает воздух, шепчет:

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сасартӑках вӑл хӑйӗнчен темиҫе утӑмра темле хӑрушӑ чӗрчун пуррине сиссе илет те, пуҫне ҫӗклесе, хӑй ҫине тинкерсе пӑхакан этеме курать.

Вдруг он чувствует в нескольких шагах от себя присутствие чего-то враждебного и, подняв голову, видит рассматривающего его человека.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл чавси ҫине ҫӗкленет, ҫатрака хытхура тӗмӗ хушшинче нимӗн ӑнланмасӑр пӑхса, аранах пысӑк чӗрен кӳлепине уйӑрса илет.

Он приподнимается на локте, недоуменно смотрит сквозь плетнистый бурьян и с трудом различает очертания большого ежа.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Выпряжкин хушаматлӑ ҫамрӑк казак ытла та тимлӗ пӑхса выртнипе юхса аннӑ куҫҫульне перчеткепе шӑла-шӑла илет, кӳршине чавсипеле кӑлт-кӑлт тӗртет.

Молодой казачишка Выпряжкин вытирает перчаткой набежавшую от напряжения слезинку, толкает локтем соседа.

XLVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех