Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӗсӗклесе (тĕпĕ: ӗсӗкле) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӗсӗклесе макӑрнине пӗтӗм пӗвӗпе чӗтренсе, вӑл ҫатан карта айӗнче сыхланса юлнӑ юра ҫӑварӗпе йытӑ пек хыпа-хыпа ҫӑтрӗ.

Рыдая, сотрясаясь от рыданий, он, как собака, стал хватать ртом снег, уцелевший под плетнем.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Иван Алексеевич ут ҫинчен анчӗ, айккинчен утса пычӗ те, Петро ҫинелле пӑхса, кӗҫ-вӗҫ ӗсӗклесе ярасран хӑраса, шӑлӗсене ҫыртрӗ.

Иван Алексеевич спешился, подошел сбоку и, глядя на Петра, стискивал зубы, боясь разрыдаться.

XXXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тахҫантанпах куҫҫуль кӑларса курман Мишка, халӗ пуҫласа пӗчӗк ача пек ӗсӗклесе, ҫӑварӗнчен кӑпӑк кӑларса, макӑрса ячӗ.

За долгое время в первый раз заплакал Мишка, по-ребячьи всхлипывая, пуская ртом пузыри.

XXVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Наталья, чӑтаймасӑр, хыттӑн ӗсӗклесе илчӗ.

Наталья, не удержавшись, громко всхлипнула.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пысӑк чинлӑ хӑнасенчен пӗри, кӑмӑлӗ ҫемҫелсе килнӗскер, хура вӑлчапа вараланнӑ салфетка ҫине сухалӗпе тӗршӗннӗ те чунтанах ӗсӗклесе макӑрать…

Кто-то из сановных гостей, от полноты чувств, по-простецки рыдал, уткнув бороду в салфетку, измазанную раздавленной зернистой икрой…

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Шуҫӑм килнӗ чух пӗри, те чӑнласах, те тӗлӗкре кӑна, хыттӑн ӗсӗклесе макӑрса ячӗ: хӑрушӑ вӑл ӳссе ҫитнӗ, чунӗсем хытнӑ ҫынсем — ачалӑх хыҫҫӑнах куҫҫулӗн тӑварлӑ тутине маннӑ ҫынсем ҫавнашкал макӑрни.

Уже на заре один какой-то, то ли наяву, то ли во сне, расплакался навзрыд; страшно, как плачут взрослые грубые люди, с детства позабывшие соленый привкус слез.

XXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Вӑл йынӑшса ячӗ, ӗсӗклесе йӗрес килнине чарма тӑрӑшса, тутине аллипе пӑчӑртаса тытрӗ.

Бунчук застонал, ладонью зажал себе рот, чтобы удержать рыдание.

XXVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Молдавский, ӗсӗклесе ярса, кӑкӑрӗпе картлашка хӗрринчи карлӑк ҫине пырса ӳкет.

 — Молдавский зарыдал, грудью упал на перила лестницы.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Калмыков, айӑккӑн ҫаврӑнса, кӗлеткипе туртӑнса илчӗ, пуҫне ыйхӑласа ҫитнӗ кайӑк пек хулпуҫҫийӗ ҫумне хучӗ те кӗскен ӗсӗклесе илчӗ.

Калмыков дернулся, поворачиваясь на бок, как засыпающая птица подвернул голову под плечо, коротко всхлипнул.

XVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Жарковӑн чунӗ тухайман иккен-ха, вӑл, ӗсӗклесе йӗрсе тата пӗтӗм ҫан-ҫурӑмӗпе чӗтресе, йывӑррӑн сывласа выртать.

Увидел, что Жарков еще дышит, всхлипывая и крупно дрожа.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑл, пӗтӗмпех ӑнтан каяс мар тесе, сывлӑмпа йӗпеннӗ курӑк ҫеҫкисене чӑмлать, пӗчӗк ача пек ӗсӗклесе макӑрать.

И он плакал, как ребенок, грыз пресную в росе траву, чтобы не потерять сознания.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Наталья, ӗсӗклесе йӗрсе, ӳсӗр ҫын пек тайкаланкаласа, крыльцана тухрӗ.

Наталья вышла на крыльцо, рыдая и качаясь.

19 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Старик, священник аллине чуптуса, алӑк янаххи ҫумне сӗвенсе тӑчӗ те, ывӑлӗ вилни ҫинчен хыпар илнӗ хыҫҫӑн пӗрремӗш хут пӗчӗк ача пек ӗсӗклесе йӗрсе ячӗ.

Поцеловав руку священника, старик припал к дверному косяку и в первый раз за все время после известия о смерти сына заплакал, бурно содрогаясь.

16 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Тухса кайрӗ вӑл, — пыра капланса килнӗ тип куҫҫульне ҫӑтса ярса, ӗсӗклесе илчӗ Наталья, унтан, ҫӑмӑллӑн тайкаланса, ашшӗ умне чӗркуҫҫи ҫине ӳкрӗ.

— Ушел он, — глотая сухмень рыдания, икнула Наталья и, мягко качнувшись, упала перед отцом на колени.

13 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Хӗвеланӑҫӗнчи хӗрлӗ ҫутӑ сӳннӗ вӑхӑтра, ҫӑлтӑрсем тухса ӗлкӗреймен чух, уйӑх та ҫутатман вӑхӑт ӗнтӗ ку, ҫӗрле мар пулсан та, вӑрманта ҫӳреме хӑрушӑ; йывӑҫсем ҫинелле, туратсенчен яра-яра тытса, тӗне кӗртмесӗр вилнӗ ачасем кармашаҫҫӗ, ӗсӗклесе макӑраҫҫӗ, ахӑлтатса кулаҫҫӗ, ҫулсем ҫинче те вӗлтӗрен хушшинче тикӗл-макӑль тӑваҫҫӗ; Днепр хумӗсем хушшинчен умлӑ-хыҫлӑнах вӑхӑтсӑр шыва путса вилнӗ хӗрсем чупа-чупа тухаҫҫӗ; вӗсен симӗс пуҫӗсем ҫинчен хулпуҫҫийӗсем ҫинелле ҫӳҫесем шуса анаҫҫӗ: вӑрӑм ҫӳҫсем ҫинчен ҫӗрелле шыв шӑнкӑртатса юхать, хӗр вара, шыв витӗр, кантӑк кӗпе витӗр курӑннӑ пек, янках ҫутӑлса курӑнать; ытармалла мар кулать вӑл, питҫӑмартийӗсем хӗмленсе ҫунаҫҫӗ, куҫӗсем чуна илӗртеҫҫӗ…

В час, когда вечерняя заря тухнет, еще не являются звезды, не горит месяц, а уже страшно ходить в лесу: по деревьям царапаются и хватаются за сучья некрещеные дети, рыдают, хохочут, катятся клубом по дорогам и в широкой крапиве; из днепровских волн выбегают вереницами погубившие свои души девы; волосы льются с зеленой головы на плечи, вода, звучно журча, бежит с длинных волос на землю, и дева светится сквозь воду, как будто бы сквозь стеклянную рубашку; уста чудно усмехаются, щеки пылают, очи выманивают душу…

XIII // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

» тесе кӑшкӑрать вӑл, ҫапла каларӗ те Катерина, хыттӑнах ӗсӗклесе, сӑпка патнелле ыткӑнчӗ, хӑраса ӳкнӗ ачи вара пӗчӗкҫӗ аллисене малалла тӑсса ҫухӑрма пуҫларӗ.

..» — и, зарыдав, кинулась она к колыбели, а испуганное дитя протянуло ручопки и кричало.

XI // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ҫапла хурланса йӗрет козак амӑшӗ, хӑйӗн ывӑлне ҫара ӑсатнӑ чух: харсӑр та хаваслӑскер, хӑйӗн хура учӗ ҫинче ларса пырать ывӑлӗ, аллисене ик айккине тытнӑ, ҫӗлӗкне маттуррӑн, кӑшт чалӑшрах лартса янӑ; анчах амӑшӗ, макӑра-макӑра, ун хыҫҫӑн чупать, йӗнер пускӑчинчен те, йӗвенрен те тытать вӑл, аллисене лутӑркать, хыттӑн ӗсӗклесе, вӗри куҫҫулӗ юхтарса йӗрет.

Так убивается старая мать козака, выпровожая своего сына в войско: разгульный и бодрый, едет он на вороном коне, подбоченившись и молодецки заломив шапку; а она, рыдая, бежит за ним, хватает его за стремя, ловит удила, и ломает над ним руки, и заливается горючими слезами.

X // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ӗсӗклесе макӑрса ячӗ те шанчӑклӑ тарҫӑ Катеринӑна аллипе сулчӗ:

Зарыдал верный слуга и машет рукою Катерине:

IX // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

«Данило, — терӗ Катерина, аллисемпе питне хупланӑ хушӑрах ӗсӗклесе.

— Данило! — сказала Катерина, закрыв лицо руками и рыдая.

V // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Хуралса ларнӑ мӑрйинчен тӗтӗм палкаса тухма тытӑнатчӗ, ҫав тери ҫӳле ҫӗкленетчӗ, пӑхсан ӗнтӗ — ҫӗлӗк ӳкмелле, ҫӗкленетчӗ те, шӗл-кӑвар пулса, пӗтӗм ҫеҫенхир тӑрӑх сапаланса каятчӗ, шуйттанӗ вара, ӑна ӗнтӗ, пӳтсӗре, асӑнма та кирлӗ марччӗ те-ха, хӑйӗн шӑтӑкӗнче ҫав тери хурланчӑклӑ сасӑпа ӗсӗклесе макӑрма тытӑнатчӗ, вӑл макӑрнине илтнипе хӑраса ӳкнӗ кураксем вара, ҫывӑхри юманлӑхран вӗҫсе хӑпарса, тискеррӗн кӑраклатса, тӳпере явӑнса ҫӳретчӗҫ.

Из закоптевшей трубы столбом валил дым и, поднявшись высоко, так, что посмотреть — шапка валилась, рассыпался горячими угольями по всей степи, и черт, — нечего бы и вспоминать его, собачьего сына, — так всхлипывал жалобно в своей конуре, что испуганные гайвороны стаями подымались из ближнего дубового леса и с диким криком метались по небу.

Пӗр чиркӳри дьяк пулни-иртни ҫинчен каласа пани // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех