Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

сӗмсӗррӗн сăмах пирĕн базăра пур.
сӗмсӗррӗн (тĕпĕ: сӗмсӗррӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Лодка — ҫирӗм виҫӗ ҫулалла ҫитнӗ хӗрарӑм, ҫӳллӗскер хӑй, тулли пӳ-силлӗ, кӑкрисем илемлӗн ҫӗкленсе тӑраҫҫӗ, ҫап-ҫавра питлӗ-куҫлӑ, куҫӗсем пысӑк, сӑрӑ-кӑвак тӗслӗ, айванӑн та сӗмсӗррӗн пӑхаҫҫӗ.

Лодка — женщина лет двадцати трёх, высокая, дородная, с пышною грудью, круглым лицом и большими серо-синего цвета наивно-наглыми глазами.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Ҫынсен тимлӗ пичӗсем ҫине ларать, куҫсене сӗмсӗррӗн кӗме пӑхать, анчах темиҫе ҫӗр ҫынтан пери те хускалмарӗ.

Облепляла напряженные лица, нахально лезла в глаза, но из сотен людей ни один не пошевельнулся.

XXVII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Тӗлӗннипе боецсем шалтах хытса кайрӗҫ: ҫакӑн пек хӑрушшӑн персе тӑнӑ чухне, хӑйсем пурте вилӗм умӗнче тӑнӑ самантра юрӑ сасси нихҫанхинчен те тискеррӗн, сӗмсӗррӗн илтӗнчӗ.

Бойцы онемели, пораженные: так необычно, так дико ворвалась песня в эту страшную стрельбу, в общее напряжение.

XXV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Чӳречерен уйӑх кӑна, ют хурлӑхпа тата амӑшӗн хуйхи-суйхипе киленнӗ пек, сӗмсӗррӗн тинкерсе пӑхрӗ.

В оконце месяц нагло засматривал, на чужое горе, на материнскую тоску любуясь.

Ют юн // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Ют юн. — Тӑван Атӑл, 1965, 3№, 82–91 с.

Хӑйне ҫапла сӗмсӗррӗн тытни мана тарӑхтарсах ячӗ.

Такое нахальство меня разозлило.

Иккӗмӗш сыпӑк // Виссарион Синичкин. Козлов В.Ф. Чул утрав президенчӗ: повесть. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983 — 224 с.

— Вӑл та… урӑххи те, — сӗмсӗррӗн тавӑрчӗ Негоро.

— Тех самых… и еще других, — нагло ответил Негоро.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

— Кам тытса пырать вара халь карапа? — сӗмсӗррӗн ыйтрӗ Негоро.

— Кто же теперь командует судном? — нагло спросил Негоро.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Хӗҫпӑшалпа килсе кӗчӗ вӑл, чеен те сӗмсӗррӗн

С оружием пришел, с хитростью, с коварством…

30 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Сӗмсӗррӗн тапӑнчӗҫ — ӑнлантӑн-и эсӗ, юлташ?

Вероломное нападение — понятно тебе, товарищ?

15 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Енчен, ҫула май, хӑш чухне ҫӑмӑл ҫупкӑ та туянсан, чӗрре кӗмен вӑл, ҫавӑнпа та сӗмсӗррӗн «у-у!» евӗрлӗ сасӑпа харкашса илсе, тимлесех ҫиме тытӑнать.

Если по дороге он все-таки получал иной раз легкую затрещину — он за этим не гнался и, огрызнувшись каким-нибудь упрямым звуком вроде «у-у!», энергично принимался за еду.

Ӑнӑҫсӑр кун // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тӑшманӑн цепӗсем сӗмсӗррӗн ҫывхарса килеҫҫӗ.

Вражеские цепи нагло шли на сближение.

1 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Хӑш-пӗри тӳрех, сӗмсӗррӗн ҫыпӑҫать, тивӗҫлипе ҫупкӑ лексен те, ун пекки ытлашшипех кулянмасть, ӗҫ тухмарӗ — мӗнех вара, пӑшӑрханма кирлех мар.

Иной старался действовать нахрапом, шел напролом и, получив отпор, не очень-то огорчался, не вышло — и все, стоит ли печалиться?

Хуркайӑк // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Глафира аппа сӗмсӗррӗн пӑхать, чее куҫӗсем ҫиҫеҫҫӗ.

Тетенька Глафира глядит нахально, хитрые глазки ликуют.

Ӗмӗрхи депутат // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Унӑн тачка тутисем сӗмсӗррӗн кулаҫҫӗ, пит-куҫӗ пӗтӗмӗшпех хӑйӗн туйӑмне, хуйхӑсӑрлӑхне, ырӑ кӑмӑллӑ маттурлӑхне палӑртса тӑрать.

Ее крупные губы нагло ухмылялись; всё лицо выражало чувственность, беспечность и удаль, не без добродушия.

XX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

«Ҫапах та илме пулать!» — шухӑшне улӑштармасӑр сӗмсӗррӗн пӑхрӗ вӑл кӗрен хуплашка ҫине.

«Все-таки можно же достать!» — упрямо посмотрел он на малиновый корешок.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ӑна пӗрмаях хӑйӗнчен темскер пытарнӑ пек туйӑнчӗ, вӑл манса пурӑннӑ ҫынсем тахҫанах унран вӑрттӑн калаҫса татӑлса, хӑйсене ҫӑлса хӑварас тесе, ӑна сӗмсӗррӗн пӑрахнӑ текен шухӑш пуҫӗнчен тухма пӗлмест.

Ему все время казалось, что от него что-то скрывают, и в голову лезла навязчивая мысль, что те, на кого он опирался, давно сговорились за его спиной и подло пожертвовали им ради своего спасения.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин ӑнланчӗ: унпа нимӗн пытармасӑр, ҫепӗҫ пулма тӑрӑшмасӑр, чӑртмаххӑн калаҫмалла, атту вӑл сӗмсӗррӗн ҫулӑхнинчен нихҫан та хӑтӑлаймастӑн.

Этот жест окончательно убедил Анохина, что с нею нужно говорить грубо, начистоту, не деликатничая, а то никогда не отделаешься от ее наглой навязчивости.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хӑйӗн ватлӑхӗ ҫинчен ҫапла чӑрсӑррӑн та сӗмсӗррӗн систернӗ пирки Серафимӑ сасартӑк хӗрелсе кайрӗ, анчах Нюшкӑна мӗнпе хур тумаллине шухӑшласа кӑлараймарӗ, — Аникей вӗсен тавлашӑвне пӳлсе хучӗ.

Серафима стала сразу багровой от этого дерзкого и нахального намека на ее старость, но не успела придумать, чем унизить Нюшку, как Аникей прервал их словесный поединок.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун хыҫӗнчен купцасемпе пупсен ҫиелтен хӑма ҫапса сӑрланӑ капӑр керменӗсем, пуян казаксен ҫурчӗсем — шӑпах ӗнтӗ «тӗттӗм казаксене сӗмсӗррӗн улталаса хӗҫпӑшаллӑ пӑлхава ҫӗкленӗ» хуҫасен килӗсем — йӳҫӗ тӗтӗм-ҫулӑмпа мӑкӑрланса юлчӗҫ.

А следом за ним горьким дымом и пламенем занимались ошелеванные пластинами, нарядные, крашеные купеческие и поповские дома, курени зажиточных казаков, жилье тех самых, «чьи плутни толкнули на мятеж темную казачью массу».

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл пӗтӗм ӑшчикӗпе чӗтрерӗ, йытта персе пӑрахнӑ тата хӑйӗнпе пӗрехмай сӗмсӗррӗн чӑрсӑрланса калаҫнӑ хӗрлӗармеец ҫине пӑхмассерен чӗри патне чуна тӑвӑнтарса ыраттаракан хум капланса тулчӗ.

У него все внутри дрожало, к сердцу приливала щемящая волна при взгляде на того, который застрелил собаку и все время держался в отношении его вызывающе и нагло.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех