Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тытӑнчӑклӑ сăмах пирĕн базăра пур.
тытӑнчӑклӑ (тĕпĕ: тытӑнчӑклӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Степан ав, пӳрнисене шӑтӑртаттаркаласа, ҫаплах хӑйӗн курӑк пусса илнӗ килне-ҫуртне пӑхса ҫӳрет, тытӑнчӑклӑ калаҫакан ҫын пек, уҫӑмсӑррӑн темскер кӑкӑртатать.

А Степан все еще осматривал свое затравевшее поместье, похрустывая пальцами, и что-то невнятно, как косноязычный, бормотал.

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кӗҫ Богаевский чупса тухать; тутисем ун шӑнса кӳтнӗ пек сиккелесе чӗтреҫҫӗ, сасси тытӑнчӑклӑ тухать.

Выбежал Богаевский; губы его дрожали, как от страшного холода, — он заикался.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Икӗ тӗрлӗ сасӑ — Долговӑн шӑнса пӑсӑлнӑ хыҫҫӑнхи пек хӑйӑлтатса тухакан тытӑнчӑклӑ басӗпе Атарщиковӑн ҫемҫе те пӗтӗм чуна пырса тивекен уҫӑ тенорӗ — юрӑ пуҫламӑшӗнче такӑнкаласа илчӗҫ, пӗрлешсе сыпӑнаймасӑр арпашӑнчӗҫ: кашни хӑйне тӗрлӗ хӑвӑртлӑхпа юрлама хӑнӑхнӑ.

Два голоса — обветренный, ломкий бас Долгова и мягкий, необычайно приятный тенор Атарщикова — вначале сшибались, путались, у каждого был свой темп песни.

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Андрей Петрович, ку сӑвва пӗлетӗп эпӗ, — калаҫма пуҫларӗ Сергей, тытӑнчӑклӑ сасӑпа — халь ӗнтӗ унӑн Иринӑпа ывӑлӗсем ҫинчен шухӑшлани таҫта кайса ҫухалчӗ.

— Андрей Петрович, я знаю этот стих, — начал разговор Сергей немного сбивчивым голосом — теперь уже его мысли об ИРине и сыновьях куда-то убежали.

XXIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Электричество токӗн вӑйне виҫме, — хумханса, тытӑнчӑклӑ сасӑпа пуҫларӗ Аршинцева, — амперметрпа усӑ кураҫҫӗ.

— Для измерения силы электрического тока, — волнуясь, негромким, охрипшим голосом заговорила Аршинцева, — применяется амперметр.

XIV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Алӑк патӗнче часах тачанка кӗмсӗртетрӗ, чӳречерен Дорофейӗн тытӑнчӑклӑ хулӑм сасси илтӗнчӗ: «Прр, хӑяматсем, кайӑк пекех вӗҫетӗр!»

Вскоре загремела у двери тачанка, в открытые окна послышался хриповатый бас Дорофея: — Прр, окаянные, так и скачете, как птицы!

XXII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл чӳречерен нумайччен пӑхнӑ, анчах выльӑха мӗнле хӑваланин картинине куҫпа курса палӑртайман-ха, тӗрӗссипе картинӑна ҫеҫ мар, утса пыракан чӗрӗ выльӑхсен йышне те, геройсен сӑн-пичӗсене курма май пур ҫынсене те — ҫураннисене, юланутлисене курса палӑртайман; вӑл вырӑн пейзажне — тусене те, кӗрхи ҫутӑ тӗспе сӑрланнӑ ту хушшисене те; кӗпӗрленсе пыракан ӗне, сурӑх, лаша кӗтӗвӗсене те курма пултарайман; выльӑх кӗтӗвӗсем хӑваланӑ чухне янӑраса тӑракан сасӑсене: ҫӗр айӗнчен тухнӑ пек илтӗнекен пиншер ура сассисене, кӗтӳҫӗсен савӑнӑҫлӑ та кӑштах тытӑнчӑклӑ сассисене, сурӑхсем макӑрнине, ӗнесем вӑрӑммӑн та хурлӑхлӑн мӗкӗрнине, хӑйӗн кӗтӳне ертсе пыракан ӑйӑр пӑшӑрхануллӑ тулхӑрнине, йытӑсем вӗрнине, пушӑсем шартлатнине, ту ҫинчен юхакан шывсем шавланине, ту хушшисенче янӑракан сасӑсене Илья курман та, илтмен те.

Он смотрел в окно, но еще зрительно не представил себе всю картину перегона, вернее — не просто картину, а живую, движущуюся массу скота, людей, где бы можно было увидеть и лица пастухов — пеших и конных, и пейзаж местности — горы, ущелья уже в осенних красках, и идущие стада, отары, табуны, и не только увидеть, но и услышать те характерные звуки, которые всегда сопутствуют перегону: глухой, точно идущий из-под земли топот тысяч копыт, немного охрипшие голоса, блеяние овец, протяжное и грустное мычание коров, тревожное ржание жеребца, ведущего свой табун; лай собак, хлопки кнутов, шум горных рек и эхо, плывущее по ущелью.

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Мӑшӑрланӑва мӗнле юрату… юрату… юрату… хисеплӗх парса тӑрать-ха? — тытӑнчӑклӑ каларӗ вӑл.

— Какая же это любовь… любовь… любовь… освящает брак? — сказал он, запинаясь.

II // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

— Ну, савӑн, — терӗ вӑл ҫиллес те тытӑнчӑклӑ сассипе, — секретарь умӗнче критиклесе авӑ ӑҫта ҫитертӗн…

— Ну, радуйся, — сказал он злым и хриплым голосом, — докритиковалась перед секретарем…

XIV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫакӑн хыҫҫӑн вӑл пӳрте ҫӑмӑллӑн утса кӗретчӗ, Федор Лукич ҫав вӑхӑтра, алӑк умӗнче кӗтсе тӑрса, тытӑнчӑклӑ хулӑн сассипе саламласа кӗтсе илетчӗ:

После этого молодцеватым шагом шел в дом, а Федор Лукич уже стоял на пороге и приветствовал хриповатым басом:

XX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Халь ӗнтӗ Костя ытлашши тытӑнчӑклӑ калаҫмасть.

Теперь он заикался реже.

XV // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

— Господин тухтӑр, вӗрилентерет ӑна, — тытӑнчӑклӑ сассипе пӑшӑлтатрӗ Чжан Пэй-цзюнь.

— У него жар, доктор… — Пэй-цзюнь с трудом перевел дыхание.

Пӗртӑвансем // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 115–130 стр.

Тытӑнчӑклӑ калаҫать, сасси чӗтрет хӑйӗн — посыльнӑя вӑл Петерсон тухтӑр патне телефонпа шӑнкӑравлама, «Сопроцветание» текен общежитине чирлӗ Чжан Пэй-цзюнь патне епле пулсан та килмешкӗн ыйтма хушрӗ.

Заикаясь, дрожащим голосом, он просил посыльного позвонить доктору Путису, чтобы тот сейчас же приехал к нему, Чжан Пэй-цзюню, в пансион «Тун син» и осмотрел больного.

Пӗртӑвансем // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 115–130 стр.

Йӗкӗт унӑн платйине чуптума тапратрӗ, аллине шыраса тупрӗ те пичӗпелен ансӑртарах, ашӑ, ыр шӑршӑллӑ ывӑҫ тупанӗ ҫумне ҫыпӑҫрӗ, ҫав вӑхӑтрах тата, пӳлӗне-пӳлӗне, тытӑнчӑклӑ сасӑпа калаҫрӗ:

Он стал целовать ее платье, отыскал ее руку и приник лицом к узкой, теплой, душистой ладони, и в то же время он говорил, задыхаясь, обрывающимся голосом:

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Кунта пӗтӗмпе хамӑраннисем-и? — тытӑнчӑклӑ саспа ыйтрӗ Колчо.

— Здесь все свои? — прерывающимся голосом спросил Колчо.

VIII. Колчо хӗпӗртени // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Жюли итленӗҫемӗн шухӑша кайрӗ, шухӑша кайнӑ май хӗрелсе пычӗ, — ҫумӗнчех вут-кӑвар пулнӑ чухне тивсе илмесӗр тӑма пултарайман ҫав вӑл, — сиксе тӑчӗ те тытӑнчӑклӑ сассипе калаҫма пуҫларӗ:

Жюли слушала и задумывалась, задумывалась и краснела и, — ведь она не могла не вспыхивать, когда подле был огонь, — вскочила и прерывающимся голосом заговорила:

VI // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

— Вӑл повереннӑй пысӑк именин управляющийӗ пулнӑ, анчах ӑна тытӑнчӑклӑ калаҫнӑшӑн улпут кӑларса янӑ, — терӗ Обломов.

— Между тем поверенный этот управлял большим имением, — продолжал он, — да помещик отослал его именно потому, что заикается.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Кил хуҫи арӑмӗн пиччӗшӗ ӑна питӗ тӳрӗ чунлӑ ҫын тет, вуникӗ ҫул хушши унпа пӗрле ӗҫлетӗп, тет… ҫынни кӑштах тытӑнчӑклӑ калаҫать…

— Он говорит, что это честнейшая душа, двенадцать лет с ним служит… только заикается немного.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Виҫӗ ҫул хушши пысӑк именин управляющийӗ пулчӗ, анчах тытӑнчӑклӑ калаҫнӑран ӑна улпут кӑларса янӑ.

Три года управлял большим имением, да помещик отпустил его по этой самой причине, что заикается.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Мӗншӗн? — пӑлханнине пула тытӑнчӑклӑ сасӑпа ыйтрӑм та эпӗ, аллинчен ярса тытса, ӑна чарсах тӑратрӑм.

Почему? — спросил я обрывающимся от волнения голосом и, схватив Олесю за руку, заставил ее остановиться.

X сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех