Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ӑсса (тĕпĕ: ӑс) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ильяспа иккӗшӗ вӗсем улма шуратрӗҫ, Тимрукӗ хуранне ҫуса тасатрӗ, шыв ӑсса кӗчӗ.

Вместе с Ильясом начистили картошки, Тимрук надраил котел, занес воды.

XXVIII. Таптанми йӗр // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Серпи инке шыв ӑсса хапхаран кӗретчӗ, ун витринчен ҫапӑнса, шывне тӑктарсах тухса кайрӗ, ӑнран кайнӑ тейӗр, чӑнах.

— Тетя Серби с ведрами от колодца как раз шла, так задела ведро-то, воду расплескала и ничего не заметила, видать, вправду не в себе девка.

XXIV. Ашшӗпе хӗрӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Эсӗ, эсӗ мана мӗн пӗҫерсе патӑн? — ыйтрӗ вӑл шӑпах ҫав вӑхӑтра шыв ӑсса кӗрекен Уттяран.

— Ты мне чего тут наварила? — встретил он вопросом вернувшуюся с водой Уттю.

XXIV. Ашшӗпе хӗрӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ильяс хӑй амӑшне шыв ӑсса парса ӗҫтерчӗ.

Ильяс сам напоил мать.

XXI. Вӑхӑтсӑр татӑлнӑ юрӑ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Несихва ӑна тӑрса ларма пулӑшрӗ, пӗр курка ӑшӑ сӑра ӑсса пачӗ.

Несихва помогла ему встать, поднесла ковш теплого пива.

XX. Чӗре ҫунтармӑш кунсем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Тухтар шыв ӑсса кӗчӗ, турат вуттипе кӑмакине хутрӗ.

Тухтар растопил печку, занес воды.

XX. Чӗре ҫунтармӑш кунсем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Элентейӗн мӑшӑрӗ Несихва сӗтел ҫине сӑра ӑсса лартрӗ, ачисем — Хампикпе Чӗкеҫӗ — тӗпелте, ҫын пур чухне вӗсем курӑнсах каймаҫҫӗ.

Жена Элендея — Несихва — поставила на стол кувшин с пивом, дети — Хамбиге и Чегесь — сидели в горнице, при людях они не показывались на глаза.

XVI. Пӗртӑвансем // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ун хыҫҫӑн Селиме шыв ӑсса килчӗ: пит-куҫӗ унӑн темпе пӑшӑрханса хыпӑннӑн курӑнать.

За ним вернулась с ведрами воды Селиме: было видно, что она чем-то расстроена.

XII. Кӗтмен пӑтӑрмах // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Ӑҫтан кӑна шыв ӑсса ӗлкӗреҫҫӗ!

Как только успевают столько воды подносить!..

VII. «Ҫинҫе шывӗ сивӗ мар» // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

— Ӗҫес килет, шуйттанне, — терӗ Касицкий, унтан пӗшкӗнсе икӗ аллипе тинӗс шывне ӑсса илчӗ те пӗр ҫӑвар сыпрӗ.

— Черт, пить хочется, — сказал Касицкий и, перегнувшись, зачерпнул двумя руками морской воды и хлебнул глоток.

Америкӑна кайни // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Типӗ тар тӑрӑх юхса выртакан пӗчӗкҫӗ ҫырмара темиҫе витре шыв та ӑсса илейместӗн.

В небольшом ручейке, протекавшем в овраге, было всего несколько ведер воды.

I. Тупнӑ, анчах ҫухатнӑ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Хупах хуҫи пӗр витре шыв ӑсса килсе лаша умне лартрӗ; лаша шыв ӗҫнӗ вӑхӑтра вӑл палламан ҫын ҫине пӑхса: «хӗҫӗ — хӗҫех-ха вӑл, ҫапах та ку ҫын священник мар-ши?» — тесе шухӑшласа илчӗ.

Хозяин принес ведро воды и напоил лошадь, не переставая смотреть на приезжего и бормоча сквозь зубы: — До чего он похож на священника!

I. Граждан вӑрҫипе ҫемье вӑрҫи // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Вӑл сӗтпе тата каштансемпе кӑна тӑранса пурӑнать, вӑл хӑйӗн ҫӗрӗпе, килкартишӗпе, улӑм витнӗ пӳрчӗпе ҫирӗп ҫыхӑнса ларнӑ, вӗсенчен уйрӑлма пултараймасть, вӑл таврари чиркӳ чанӗ сассине пурне те пӗлет, шыва ӗҫме кӑна ӑсса кӗрет.

Питающийся молоком и каштанами, любящий свою соломенную крышу, свой забор и свой ров, легко различающий по звуку колокола всех окрестных сел, употребляющий для питья только воду.

I. Вӑрмансем // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

— «Унтан шыв ӑсса килме ҫӑмӑлтарах!

 — Легче всего там!

26 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

— Эпӗ ӑсса килӗп.

— Я принесу.

26 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Апат-ҫимӗҫ, япаласем, приборсем, инструментсем, чулсем хушшинчен юхса тухакан ҫӑл шывне ӑсса хатӗрленӗ запас — ҫаксем пурте хӑйсен вырӑнӗсенче пулчӗҫ.

Провизия, багаж, приборы, оружие и солидный запас пресной воды, взятой из горных ручьев, были уже погружены.

XXXII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Галерея пӑспа тулчӗ, шыв анаталла юхса ана пуҫларӗ, эпир часах унтан шыв ӑсса ӗҫме те пултартӑмӑр.

Галерея наполнилась водяными парами, и тут же образовался ручей, сбегавший вниз извилинами; вскоре мы смогли зачерпнуть из него воды и напиться.

XXIII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Вӑл витререн шыв ӑсса илчӗ те ывалӗн питне, юнланнӑ кӑкӑрне, хыткан ҫурӑмне ҫума тытӑнчӗ.

Она набрала из ведра воды и принялась мыть лицо, окровавленную грудь, худенькую спину сынишки.

II // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Пуся кухньӑна тухрӗ те, витререн шыв ӑсса ӗҫрӗ.

Пуся вышла в кухню, зачерпнула воды из ведра и напилась.

I // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Юр хӗвнӗ тӳремлӗхре ирӗккӗн вылякан ҫак тискер кайӑка курсан, Василий хавасланчӗ, ӑна телей юнашар тӑнӑ пек туйӑнчӗ — акӑ ӑна туп-тулли, куркипех тытса ӗҫме те, ывҫӑн ӑсса сыпма та пултаратӑн!

От вида этого зверька, радостно игравшего на снежной равнине, Василий повеселел, и ему показалось, что счастье — вот оно, вокруг, хоть пей его через край, хоть черпай пригоршнями!

3. Вӗрен-кантра // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех