Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Айлӑмсемпе ту хушӑкӗсен тӗпӗсенче ту ҫинчи чӑрсӑр юханшывсем юхаҫҫӗ: шыв пысӑк чулсем ҫийӗн хушлӑн-хушлӑн шуса иртет; шывӗ вара е сӗт пек шурӑ, е синькӑпа пӗветнӗ пек пӑтранчӑк-сенкер, е вӗте юшкӑна пула хӑмӑр тӗслӗ.

По дну долин и ущелий текут бурные горные речки; вода перекатывается волнами по огромным камням, то белая, как молоко, то мутно-голубая, словно подкрашенная синькой, то бурая от массы мельчайшего ила.

1. Тусем ҫинче мӗн курма пулать // Лина Агеносова. Обручев, В. А. Тусемпе материксем пулса кайни / вырӑсларан Л. В. Агеносова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 134 с.

Ҫапла шухӑшласа илсен, эпӗ вӑраннӑ пек пулатӑп та хам каллех: тӗттӗм чӑланти арча ҫинче ларнине куратӑп, питҫӑмартисем тӑрӑх куҫҫуль тумламӗсем йӑрӑлтатса юхаҫҫӗ, эпир ҫӳлтен ҫӳле вӗҫетпӗр, тетӗп ҫине-ҫинех, ним ҫинчен те шухӑшламасӑр.

Тут я как будто просыпаюсь и нахожу себя опять на сундуке, в темном чулане, с мокрыми от слез щеками, без всякой мысли, твердящего слова: и мы все летим выше и выше.

XV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Пӑрсем ҫаплах-ха, ҫине тӑрсах, тӗлли-паллисӗр юхаҫҫӗ, ачана хӑйӗн тусӗсем мӗнле ҫухалнине ҫаплах кӑтартмарӗҫ вӗсем.

А льдины с тупым упорством продолжали свое хаотическое движение, так и скрыв от Чочоя тайну исчезновения его друзей.

«Ача чӑтаймарӗ!» // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Инҫетре, тинӗспе пӗлӗт пӗрлешнӗ ҫӗрте, ту хырҫи евӗр курӑнакан тем пысӑкӑш пӑрсем юхаҫҫӗ.

Далеко на горизонте виднелись огромные льдины, напоминавшие вершины горного хребта.

«Ачалӑх иртрӗ пулӗ санӑн, Чочой!» // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Пӑрсем, хӑйсен сӑнне шыва ӳкерсе, ҫыран хӗррипе ерипен хӗвелтухӑҫӗнчен хӗвеланӑҫнелле юхаҫҫӗ.

Льдины, отражаясь в воде, медленно двигались вдоль берега с востока на запад.

Хӗл хӑрарӗ // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Вӑт ҫавсем пурте пӗр Шуратӑла пӗрлешеҫҫӗ те пӗрле пысӑк юханшывсем пулса юхаҫҫӗ.

Вот они все вливаются в Белую и текут вместе большой рекой.

II // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

— Эпӗ вара, пач урӑхла, питӗ уҫӑмлӑн куратӑп куна: шывсем юхаҫҫӗ, пӗрлешсе каяҫҫӗ, тинӗс тӑваҫҫӗ.

— А мне так, наоборот, представляется очень ясно, очень конкретно: текут реки, сливаются друг с другом и образуют море.

16 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Пысӑк тар тумламӗсем ҫурӑмӗ тӑрӑх юхаҫҫӗ хӑйӗн.

Ручейки пота текли у него по спине.

Пӑрахут ҫинче // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Кӑна вӑл сывлӑшне ҫавӑрайми пӳлӗне-пӳлӗне каласа пачӗ, куҫӗсем пӗрмаях кулаҫҫӗ хӑйӗн, ҫав вӑхӑтрах питҫӑмартисем тӑрӑх куҫҫулӗсем шӑпӑртатса юхаҫҫӗ.

Все это она взахлеб рассказала, и все время глаза ее смеялись, а по щекам текли слезы.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Тӳпери тӗксӗм ҫумӑр пӗлӗчӗсем ҫулӑмланнӑ пек йӑрӑм-ярӑм татӑла-татӑла анса, ҫывӑхри пушарсен тӗтӗмӗ евӗр юхаҫҫӗ.

Высокие мрачные колонны облаков падали, загорались от заката и текли, как дымы близких пожарищ.

Пӗрремӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Тӗссӗр хӑю евӗр ҫулсем вӗҫсӗр-хӗрсӗр юхаҫҫӗ, хӗресленсе каяҫҫӗ; вӗсем тӑрӑх грузовиксем чупаҫҫӗ, тракторсем тӑваткал кӗтеслӗ утӑ куписем тиенӗ прицепӗсене туртаҫҫӗ.

Лились и скрещивались, как серые ленты, бесконечные дороги; по ним бежали грузовики, тракторы тащили прицепы с четырехугольными шапками сена.

Коростелев хӑвачӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Хӗрес умне пӑталанӑ ҫара ӳт тӑрӑх юлашки тумламсем юхаҫҫӗ.

Последние капли стекали по распятому голому телу на кресте.

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Пӑрсем пӗр вӗҫӗмсӗр юхаҫҫӗ, вӗсем ҫак ансӑр пролива пӗтӗм тинӗсрен туртӑнаҫҫӗ тейӗн.

Льдины плыли и плыли, словно со всего моря стягивались они в этот узкий пролив.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Анчах пур шухӑшсем те сасартӑк татӑлчӗҫ, хӑранипе таҫта кайса ҫухалчӗҫ: Артамонов, кӗтмен ҫӗртен, хӑй умӗнче ӑна Алексей пек ҫӑмӑллӑн та ӑста пурӑнма, ытти ҫивӗч ҫынсем пек пурӑнма кансӗрлекен ҫынна курчӗ; — ӑна хӑйӗнпе тӗлме-тӗл, сӑмавар умӗнче ларакан сарлака сӑн-питлӗ, сухаллӑ ҫын кансӗрленӗ; вӑл ним чӗнмесӗр, сулахай аллин пӳрнисемпе сухалне пӗтӗрсе тытса, пит ҫӑмартипе ывӑҫ тупанӗ ҫине тӗренсе ларать; вӑл Петр Артамонов ҫине ҫав тери салхуллӑн, унпа сывпуллашнӑ пек пӑхать, ҫав вӑхӑтрах вӑл ӑна хӗрхеннӗ пек, ӑна темшӗн ӳпкелешнӗ пек пулнӑ; пӑхать те — макӑрать; унӑн хӗрлӗрех сарӑ куҫ тӗкӗсем айӗнчен усал куҫҫулӗсем юхаҫҫӗ; сухалӗ хӗррипе, сулахай куҫӗ патӗнче, пысӑк шӑна шуса пырать; акӑ вӑл, вилнӗ ҫын пичӗ урлӑ каҫнӑ пек, тӑнлав ҫинелле шуса каҫрӗ, куҫхарши ҫинче чарӑнса тӑрса, куҫсенчен пӑхма пуҫларӗ.

Но все размышления внезапно пресеклись, исчезли, спугнутые страхом: Артамонов внезапно увидал пред собою того человека, который мешал ему жить легко и умело, как живёт Алексей, как живут другие, бойкие люди: мешал ему широколицый, бородатый человек, сидевший против него у самовара; он сидел молча, вцепившись пальцами левой руки в бороду, опираясь щекою на ладонь; он смотрел на Петра Артамонова так печально, как будто прощался с ним, и в то же время так, как будто жалел его, укорял за что-то; смотрел и плакал, из-под его рыжеватых век текли ядовитые слёзы; а по краю бороды, около левого глаза, шевелилась большая муха; вот она переползла, точно по лицу покойника, на висок, остановилась над бровью, заглядывая в глаз.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Вӗсем, ҫурма ӳсӗрскерсем, хулпуҫҫийӗсемпе пӗр-пӗрне тӗртӗнсех тӑраҫҫӗ, пӗри — темӗн пысӑкӑш, сӗлӗ миххи пек тӳрккес кӗлеткеллӗ, унан куҫхаршисем айӗнчи хӗрлӗ те ансӑр шӑтӑксенчен ӳсӗр савӑнӑҫӑн куҫҫулӗсем пӗр чарӑнми юхаҫҫӗ; тепри — халех сиксе ӳкме хатӗрленнӗ пек, пур шӑнӑрсене те хытарса, вӑрӑм аллисене хускаткаласа, хӑйӗн пӗҫҫисене шӑлкаласа тӑрать, куҫӗсем унӑн ӑсран кайнӑ ҫын куҫӗсем пек ялтӑраҫҫӗ.

Полупьяные, они стояли плечо в плечо друг с другом, один — огромный, неуклюжий, точно куль овса, из его красных, узеньких щелей под бровями обильно текли слёзы пьяного восторга; другой весь подобрался, точно готовясь прыгнуть, шевелил длинными руками, поглаживая бёдра свои, глаза его почти безумны.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Хӗвел урисем хӗрлӗн те саррӑн юхаҫҫӗ.

Точно по волнистой шерсти, окрашенной в красно-оранжевый и желто-оранжевый цвета, струились прозрачные светло-синие лучи.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Сахара пушхирӗ варринче Хура тинӗс сарӑлса выртать; Онега кӳлли Памир ҫине хӑпарса кайнӑ; темӗнле паллӑ мар юханшывсем Пӑрлӑ океан тӑрӑх юхаҫҫӗ, ту хырҫи Атӑла ҫурмаран татнӑ…

Посредине пустыни Сахары разлеглось Черное море; Онежское озеро забралось на Памир; какие-то неведомые реки поплыли по Ледовитому океану; горный хребет, пополам перерезал Волгу…

Йӑрӑ Манька тӗнчене урӑхлатни // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Тарӑн тӳпере татӑкӑн-татӑкӑн ҫӳхе те сарӑрах пӗлӗтсем юхаҫҫӗ.

По голубому небу плыли сотни легких, желтоватых облачков.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Электричество душӗ вӗҫӗнчен кӑвак хӗлхемсем йӑлтӑртатса юхаҫҫӗ.

На конце электрического душа загорелись синеватые искры.

Иккӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Тата ҫулла астуса пӑх: ҫырмари шывсем шавласа юхаҫҫӗ, кӳлленчӗксенче шапасем кӑшкӑраҫҫӗ, ҫынна курсан шыва сиксе ӳкеҫҫӗ; вӗҫенкайӑксем вырӑнтан вырӑна вӗҫсе ҫӳреҫҫӗ, чӗвӗлтетеҫҫӗ, юрлаҫҫӗ; шӑнасем, вӑрӑмтунасем явӑнса вӗҫсе ҫӳреҫҫӗ, сӗрлеҫҫӗ; йывӑҫсем, курӑксем ӳссе хумханса лараҫҫӗ.

Посмотри летом: реки бегут, шумят; в каждой лужице лягушки кричат, бубулькают; птицы перелетывают, свистят, поют; мухи, комары вьются, жужжат; деревья, травы растут, махаются.

Ӑшӑ — хӗвелте // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.