Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӗрарӑм сăмах пирĕн базăра пур.
хӗрарӑм (тĕпĕ: хӗрарӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
«Хӗрарӑм вӑйсӑрлӑхӗнче, айванлӑхӗнче мӗнпур вӑй курӑнать. Кашни хӗрарӑм хӑйӗн пахалӑхне курма, туйма пӗлтӗр. Пирӗн арҫынсемпе тупӑшмалла мар, вӗсене пулӑшмалла тата вӑй-хӑват пама витӗм кӳмелле», — палӑртнӑ вӑл.

«Сила женщина в её слабости. Мне очень хочется, чтобы каждая женщина осознавала свою ценность. Нам не нужно соревноваться с мужчинами, мы должны им быть поддержкой и опорой», — отметил она.

Чӑваш Ен Пуҫлӑхӗ Пӗтӗм тӗнчери хӗрарӑмсен кунне халалланӑ уяв мероприятине хутшӑннӑ // Влаҫ органӗсен порталӗ. http://gov.cap.ru/chuv/news.aspx?guid=98 ... b4575c9e35

Ӑна вӑл хӗрарӑм енӗпе хӑйӗн тӑшманӗ тесе шутланӑ пулин те, Яков Артамонов поручикпе хирӗҫсе каясран хӑранӑ, анчах та унӑн Полинӑна Маврина парас шухӑш пуҫӗнче те пулман, — хӗрарӑм ытларах та ытларах кӑмӑла кайса пынӑ.

Подозревая в нём соперника, Яков Артамонов боялся столкновений с поручиком, но у него не возникало мысли о том, чтоб уступить Маврину Полину, — женщина становилась всё приятнее ему.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Унтан хура хӗрарӑмпа шурӑ хӗрарӑм мӗлкисем чулсем ҫинчи тусана шӑлса тасатни ҫине пӑхма тытӑнчӗ; чулсем ҫутӑлсах пычӗҫ.

И стал смотреть, как тени чёрной и белой женщин стирают пыль с камней; камни становятся всё светлее.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Кӗҫех цыгансен ушкӑнӗ пырса кӗчӗ, вӗсем тарӑхтармалла юрларӗҫ, ташларӗҫ, вӗсене хӑярсемпе, салфеткӑсемпе пеме тытӑнчӗҫ, вара вӗсем куҫран ҫухалчӗҫ; вӗсем вырӑнне Степа хӗрарӑмсен шавлӑ эшкерне хӑваласа пычӗ; вӗсенчен пӗри, пӗчӗк, самӑр хӗрарӑм, хӗрлӗ платье тӑхӑннӑскер, Петр чӗркуҫҫийӗ ҫине ларса, унӑн тути патне шампански тултарнӑ бокал илсе пычӗ те хӑйӗн бокалӗпе янӑравлӑн шаклатса: — Митя сывлӑхӗшӗн ӗҫер, хӗрлӗ пуҫ! — терӗ.

Явилась толпа цыган, они раздражающе пели, плясали, в них стали бросать огурцами, салфетками — они исчезли; на место их Стёпа пригнал шумный табун женщин; одна из них, маленькая, полная, в красном платье, присев на колени Петра, поднесла к его губам бокал шампанского и, звонко чокнувшись своим бокалом, предложила: — Выпьем, рыжий, за здоровье Мити!

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Хӗрарӑм ун ҫине ҫуллӑ куҫӗсемпе пӑхсан вӑл хулпуҫҫисене хускатрӗ, мӑйне пӗкӗртрӗ те урӑх еннелле пӑхса, киревсӗр те нӗрсӗр сӑнлӑ, сурма-ӳсӗр ҫынсем хӗрарӑм ҫине, Дрёмоври обывательсем чиркӳ тӑрринчен ӳксе вилнӗ маляр ҫине пӑхнӑ пек, тӗлӗнерех, куҫӗсене чарса пӑхнине курчӗ.

И когда на него падал её тяжёлый масляный взгляд, он шевелил плечами, сгибал шею и, отводя глаза в сторону, видел, что уродливые, полупьяные люди таращат глаза с тем туповатым удивлением, как обыватели Дрёмова смотрели на маляра, который, упав с крыши церкви, разбился насмерть.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫапах та вӑл хӗрарӑм ҫине пурпӗр пӑхрӗ, мӗншӗн тесен хӗрарӑм ҫарамас пулни ӑна парӑнтарнӑ, вӑл унран хӑпма пултараймарӗ.

И всё-таки он смотрел на женщину, прикованный неотразимой, покоряющей силой её наготы.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫапах та, хӑйне ҫак хӗрарӑм хушсан, вӑл ун хыҫҫӑн каяссине, хӗрарӑм мӗн тутарас тенӗ — ҫавсене пӗтӗмпех тӑвассине ӑнланнӑ.

Однако он понимал, что, если женщина эта прикажет, он пойдёт за нею и сделает всё, чего она захочет.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Артамонов лайӑх астӑвать: ҫав хӗрарӑм ун ӑшӗнче пӗр минутлӑх та унпа йӑпанас кӑмӑла хускатман, вӑл ӑна шиклентернӗ, унӑн кӑкрине хыттӑн хӗссе лартнӑ ҫеҫ; хӗрарӑмран темле асамӑҫла хӑрушлӑх тухса тӑнӑ.

Артамонов хорошо помнил, что она ни на минуту не возбудила в нём желания обладать ею, а только внушала страх, вызывала тяжкое стеснение в груди, от неё веяло колдовской жутью.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Артамонов пурте кулса ярасса кӗтрӗ, — ун пек пулсан, ку япала ӑнланмалларах пулнӑ пулӗччӗ, анчах сӗтел хушшинчисем пурте ура ҫине тӑчӗҫ те, хӗрарӑм рояль хуппи ҫумӗнчен кахаллӑн уйрӑлса ҫӗкленни ҫине ним чӗнмесӗр пӑхрӗҫ; хӗрарӑм халь кӑна ыйхӑран вӑраннӑ пек, ун айӗнче — чул пек хытнӑ каҫӑн пӗр татӑкӗ пулнӑ пек туйӑннӑ; ҫакӑ темӗнле юмаха аса илтернӗ.

Артамонов ждал, что все засмеются, — тогда стало бы понятнее, но все за столом поднялись на ноги и молча смотрели, как лениво женщина отклеивалась, отрывалась от крышки рояля; казалось, что она только что пробудилась от сна, а под нею — кусок ночи, сгущённый до плотности камня; это напомнило какую-то сказку.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Арӑм мӗн иккенне вӑл ытла та лайӑх пӗлнӗ, ҫавӑнпа та унӑн еркӗн хӗрарӑм мӗнрен те пулин, хӑш енчен те пулин хӑйӗн арӑмӗнчен, куллен ҫине тӑрсах ачашлакан хӗрарӑмран лайӑхрах пулать, тесе шухӑшлама нимӗнле сӑлтав та пулман.

Он слишком хорошо знал, что такое жена, и у него не было причин думать, что любовница может быть чем-то или как-то лучше женщины, чьи пресные, обязательные ласки почти уже не возбуждали его.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Петр хӑй Поповӑпа йӑпанас килнине туйман, вӑл ун умне хӑй йӑпанма тӗллев лартнӑ хӗрарӑм пек мар, унӑн урӑх ӗмӗтне пурнӑҫлама пултаракан хӗрарӑм пек тухса тӑнӑ, вӑл уншӑн канлӗ ҫурта ачашлӑх кӗртекен, ырӑ та тӗрӗс пурнӑҫа тата та илемлӗрех тӑвакан ҫын ҫеҫ пулнӑ.

Пётр не испытывал вожделения к Поповой, в мечтах она являлась пред ним не женщиной, которую он желал, а необходимым дополнением к ласковому уюту дома, к хорошей, праведной жизни.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Хӗрарӑм врача, ҫамрӑкскерне, Николай Михайлович палламан, анчах мӗн пуласса пӗлмесӗр, хӗрарӑма шӑппӑн: «Эпӗ тыткӑна лекнӗ ҫын, конвоир — коридорта. Тарма пулӑшӑр мана», тенӗ.

Молодая женщина-врач была ему незнакома, но он решил рискнуть и шепнул ей: «Я военнопленный. Конвойный в прихожей. Помогите мне уйти».

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Сасартӑк пӗр хӗрарӑм арестленӗ хӗрарӑм аллинчи пӗчӗк ачана илет те халӑх хушшине кӗрсе ҫухалать.

Вдруг какая-то женщина схватила грудного ребенка, протянутого ей арестованной матерью, и скрылась в толпе.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Шӑплӑхра хӗрарӑм сасси илтӗнет, кил-ҫурт тирпейлесе пурӑнакан, ывӑна пӗлмен ватӑрах пӗчӗк хӗрарӑм Евдокия хӑйӗн вӗҫӗмсӗр юррисенчен пӗрне хуллен юрлать иккен.

В тишине послышался негромкий женский голос — это домработница Евдокия, хлопотливая, маленькая пожилая женщина, пела на кухне одну из своих нескончаемых песен.

Улттӑмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Юлташсем, хӗрарӑм, хӗрарӑм иртсе кайрӗ.

Товарищи, баба, баба прошла!

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Хӗрарӑмсем вуҫех ҫук, хӗрарӑм нумайтарах кирлӗ.

Совсем нет женщин, а их нужно побольше.

Иккӗмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

— Эпир пӗр хӗрарӑма хваттере ятӑмӑр ӗнтӗ, — ман ҫинчен куҫне илмесӗр ответлерӗ хӗрарӑм.

— Мы ее уже сдали одной дамочке, — оглядывая меня, ответила хозяйка.

Пӗрремӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Калӑр мана, хаклӑ Зеб, — тесе ыйтрӗ Луиза, сунарҫӑ патнерех пырса, — ҫав хӗрарӑм — мексиканка… унта пулнӑ хӗрарӑм тесе каласшӑн эпӗ, вӑл час-часах ун патне пыркалатчӗ-и?

Скажите мне, дорогой Зеб, спросила Луиза, подходя поближе к охотнику, — эта женщина-мексиканка… я хочу сказать, которая… которая была там… часто ли она бывала у него?

LXX сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Ҫак чарусӑр юланутлӑ хӗрарӑм хӑйсене ҫур сехет малтанрах ҫеҫ ҫул кӑтартса янӑ хӗрарӑм пулнине пур те палласа илнӗ.

В этой неистовой всаднице все сразу узнали ту женщину, которая полчаса назад указала им путь к хижине.

LXV сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Эпӗ хӗрарӑм, унӑн хӑй умӗнче хӗрарӑм тӑнине курмалла.

Я женщина, и он должен увидеть перед собой женщину!..

ХLVIII сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех