Шырав

Шырав ĕçĕ:

уншӑн (тĕпĕ: ун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах Аэлита тӗкӗрӗн тӗтреллӗ сийне тӗсеме чарӑнмасть-ха, ашшӗн уншӑн хӑрушӑ, пурӑнакансемшӗн пуриншӗн те хӑрушӑ сӑнне умӗнчен сирсе яраймасть.
Но Аэлита всё ещё всматривалась в туманную его поверхность, всё ещё видела страшное ей, страшное всем живущим лицо отца.

Аэлита ирӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Унӑн пит ҫӑмартисем тӑрӑх куҫҫуль юхать, — Алеша уншӑн ҫав тери хаклӑ, Маша унӑн канӑҫсӑр чӗришӗн ҫав тери тунсӑхлать.
По щекам её текли слёзы, — так Алеша был ей дорог, так тосковала Маша по его неспокойному сердцу:

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Юратса пӑрахрӗ те сасартӑк юнӗпе — мӗн пуррипе — кӗретӗн туйрӗ: Гусев уншӑн — тӑван.
И тогда полюбила, — вдруг, кровью всей почувствовала, что Гусев ей — родной.

Карп пула ҫав тери мӑнтӑр та ыйхӑллӑ пулнӑ, ӑна хуть те кирек ӑҫта сӗтӗрсе кай, — уншӑн пурӗ пӗрех пулнӑ.
Карп был такой жирный и сонный, что ему было всё равно, куда его тащат под плавники.

Ҫӗр шӑтӑкӗнче // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Дуремар, эсӗ пирӗн кӳлӗне ан пӑтрат, ан чӑрмантар, пире канлӗ пурӑнма пар, пирӗн кӳлӗ патне урӑх нихҫан та ан кил, уншӑн сана питех те хаклӑ япала пама та хатӗр, — терӗ тимӗр шапа.
— Я готова откупиться от тебя, Дуремар, чтобы ты оставил в покое наш пруд и больше никогда не приходил.

Пьеро хӑй мулкач ҫине утланса ларса, Ухмахсен Ҫӗршывне мӗнле пырса кӗни ҫинчен каласа кӑтартать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

— Аҫа йытти вӗҫен кайӑксене хӑваласа кӑна ҫӳрет пулмалла, уншӑн ҫапах нимӗн те мар… — тесе мӑкӑртатса ларать Буратино.
А кобель небось гоняет за птицами — ему ничего… — ворчал Буратино.

Сенкер ҫӳҫлӗ хӗрача Буратинона пӑхса вӗрентсе ӳстересшӗн // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Уншӑн, ватӑскершӗн, эпӗ пӗртен-пӗр тӗрек пулса тӑратӑп.
Я его единственная опора в старости.

Синьор Карабас Барабас Буратинона ҫунтарса ярас вырӑнне пилӗк ылтӑн укҫа парать те килне ярать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

А-ӑх, тӗрме тунсӑхлать те уншӑн хытӑ!
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Уншӑн пулсан, Турчӑка Кулипе Виталий те, ҫав йышра-шутра Хвеччис та пӗр пӗлтерӗшсӗр-малашлӑхсӑр сӗм-сӗмеккесем анчах, Бонапарт карланкипе хырӑмне паян, халь киленӗҫ кӳрекен апӑршасем, тӑрри шӑтӑксем.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Унчченрех, ку арҫын килсе кӗриччен, упӑшкине, Турчӑка Кулине, кӑшт-кашт ҫын картине кӗртем евӗр тӑватчӗ-тӗк Виталий амӑшӗ, халь, ку арҫын килсе кӗнӗренпе, те пур уншӑн упӑшки, те ҫук: пач хисепсӗре тухрӗ Турчӑка Кули.
Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Юрӗ ӗнтӗ, мӗн ятлаҫни-вӑрҫӑнни уншӑн.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Уншӑн, турат вӗҫне ларнӑ сар-кайӑкла — пӗтӗмпех хӗвеллӗ, пӗтӗмпех ирхи сывлӑм юрриллӗ.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Акӑ вӑл хӑнӑхнӑ, ытарайми тӑван ял (халь ӗнтӗ, кунта пурӑнма тытӑннӑранпа, упӑшкин ҫӗршывӗ те уншӑн тӑванран та тӑван.
Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Мӗнле амӑшӗ пулатӑп эпӗ уншӑн!
Какая я мать ей?

XVIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Ҫиессе мӗн ҫиеттӗр? — сиввӗн ыйтать Петӗр, анчах уншӑн Ефимушка аптӑраса тӑмасть.
— А жрать чего стали бы? — сурово спрашивает Петр, но это не смущает Ефимушку.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Хӑш чухне уншӑн пурпӗрех пек, вӑл пур ҫынпа та, вӗсен мӗнпур шухӑшӗсемпе те килӗшнӗ пек туйӑнать; анчах ӑна пурте йӑлӑхтарса ҫитернине, ҫынсене вӑл ҫурухмахсем вырӑнне шутланине ытларах куратӑн.
Иногда кажется, что он равнодушно согласен со всеми людьми, со всеми их мыслями; но чаще видишь, что все надоели ему, он смотрит на людей как на малоумных.

— А ҫав кӗнекине, Демона, эпӗ сана пама пултараймастӑп, уншӑн ҫирӗм пус парам-и сана?
— А книгу эту, Демона, я не могу тебе отдать — хочешь двугривенный получить за нее?

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Кукамайпа тӗл пула-пула эпӗ ытларах та ытларах ӑнланса, унӑн чунӗнчен пит тӗлӗнсе пыраттӑм, анчах — эпӗ ӗнтӗ сисеттӗм: ҫав илемлӗ чуна юмахсем суккӑрлатса хунӑ, вӑл чӑн пурӑнӑҫра пулакан усал япаласене курма пултараймасть, вӗсене ӑнланса илме пултараймасть, эпӗ пӑшӑрханса хӑтланни, эпӗ хумханни уншӑн нимӗнех те мар.
Встречаясь с бабушкой, я всё более сознательно восхищался ее душою, но — я уже чувствовал, что эта прекрасная душа ослеплена сказками, не способна видеть, не может понять явлений горькой действительности и мои тревоги, мои волнения чужды ей.

Килте те манӑн тӑшман — приказчик илес хӗр пурччӗ, вӑл шутсӑрах та йӑкӑлтиччӗ; пӗтӗм мастерскойӗнчи ҫамрӑксем унпа вылятчӗҫ, ӑна ҫенӗхре кӗтсе тӑрса ыталатчӗҫ; вӑл уншӑн кӳренместчӗ, пӗчӗкҫӗ йытӑ пек, хуллен ҫухӑрса ҫеҫ илетчӗ.
В доме у меня был тоже враг — невеста приказчика, чрезмерно игривая девица; с нею играла вся молодежь мастерской, поджидая ее в сенях, обнимая; она не обижалась на это, а только взвизгивала тихонько, как маленькая собачка.

Эпӗ пӗлетӗп: Ситанов «аскӑн» хӗре юратса кайнӑ, хӗрӗ ӑна вӑтанмалла чир ертнӗ, анчах Ситанов хӑйне юлташӗсем хушнӑ хыҫҫӑн ӑна уншӑн хӗнемест, ун валли пӳлӗм тупса панӑ, хӗре сыватать тата яланах ун ҫинчен ӑраснах кӑмӑллӑн, вӑтансарах калаҫать.
Я знаю, что Ситанов полюбил «гулящую» девицу, а она заразила его постыдной болезнью, но он не бьет ее за это, как советуют ему товарищи, а нанял ей комнату, лечит девицу и всегда говорит о ней как-то особенно ласково, смущенно.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика