Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑтӑм (тĕпĕ: тӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ нимӗҫсем пире ыранах ҫӗнӗ вӑйсемпе килсе тапӑнасса, сывлӑшран лагерь ҫине бомбӑсем пӑрахма тытӑнасса пӗлсех тӑтӑм.
Я был уверен, что немцы завтра же с новыми силами пойдут на нас и начнут бомбить лагерь с воздуха.

«Вилӗм ӑстине» аркатса тӑкни // Уйӑп Мишши. Медведев Д.Н. Ровно патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 246 с.

Черетлӗ номер вӗҫлениччен кӗтсе тӑнӑ хыҫҫӑн, эпӗ сцена ҫине тухса тӑтӑм.
Дождавшись конца очередного номера, я вышел на помост.

«Эсир ӑҫта та пулин ҫакӑнтах ҫӳрессине эпӗ пӗлсех тӑтӑм», терӗ хӑй.
«Я, говорит, так и знала, что вы где-нибудь тут ходите».

Марфа Ильинична // Уйӑп Мишши. Медведев Д.Н. Ровно патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 246 с.

Ӑна итленӗ май эпӗ Струтинскисен ашшӗпе тӑванӗсем ҫине тимлӗн пӑхса тӑтӑм.
Слушая, я внимательно разглядывал отца и братьев Струтинских.

Кӗмӗл хӗҫ // Уйӑп Мишши. Медведев Д.Н. Ровно патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 246 с.

Эпӗ аран-аран ура ҫине тӑтӑм та, ыратнине пусарса, хам пултарнӑ пек савӑнӑҫлӑн та ҫӗкленчӗк сасӑпа каларӑм:
Я встал, с трудом распрямился и, заглушая боль, как мог весело и бодро сказал:

Тӑшман тылне сиксе анни // Уйӑп Мишши. Медведев Д.Н. Ровно патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 246 с.

— Ҫулҫӳревҫӗ Ҫӗр ҫинчен ӳкессе пӗлсех тӑтӑм ҫав, — хуйхӑрса каланӑ вӑл кашни кунах.
— Так я и знал, что свалится Путешественник с земли, уныло говорил Домосед каждый день.

Ҫӗр мӗн евӗрлӗ? // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Эпӗ ура ҫине тӑтӑм.
Я встал.

Республика королӗсенчен пӗри // Александр Алга. Горький М. Америкӑра. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 76 с. — 46–61 с.

Эпӗ хам умра тискер кайӑксенни евӗрлӗ ҫӑмламас ҫӑварсене курса тӑтӑм, — вӗсем: — Аякран, кирпӗчсемпе! — тесе хаяррӑн ҫухӑрнине те илтсе тӑтӑм.
Я видел пред собою звериные, волосатые пасти, извергавшие злой визг: «Кирпичами издаля!»

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Хӗрлӗрех тӗтре витӗр эпӗ хӑрушла тискер сӑнсене, вӗсем ҫинче ҫӑмламас ҫӑвар шӑтӑкӗсене куртӑм та, ҫав ҫынсене хӗнес хаяр кӑмӑла аран чарса тӑтӑм.
Сквозь красноватый туман я видел свирепые рожи, волосатые дыры ртов на них и едва сдерживал злое желание бить этих людей.

Эпӗ ура ҫине сиксе тӑтӑм та, ҫӗртен шалча пек патак илсе унпа юнашар тӑтӑм.
Я вскочил на ноги, схватил с земли кол и встал рядом с ним.

Эпӗ ура ҫине тӑтӑм та, хамӑрӑн хӗп-хӗрлӗ турпассемпе витӗннӗ пек курӑнакан пӳрт ирӗлсе пыни ҫине ӑнран тухса кайнӑ ҫын пек пӑхса тӑтӑм, — ун умӗнчи ҫӗре йытӑ чӗлхисем пек хӗрлӗ чӗлхесем ҫулаҫҫӗ.
Я встал на ноги, очумело глядя, как таяла наша изба, вся в красных стружках, чёрную землю пред нею лизали алые, собачьи языки.

Тӗтӗме пула пачах курми пулнӑскер, эпӗ чыхӑна-чыхӑна темиҫе ҫав тери вӑрӑм секундӑсем хушши аптраса тӑтӑм.
Ослеплённый дымом, задыхаясь, я стоял неподвижно какие-то бесконечные секунды.

Эпӗ, алӑк сулли ҫумне тайӑнса,ун ҫине куҫхаршисем айӗн пӑхса тӑтӑм.
Я стоял, прислонясь у косяка двери, глядя на неё исподлобья.

Вара Бехтеров, хӑйне сухалӗнчен турткаласа, чирлӗ ҫынпа хисеплӗн калаҫнӑ вӑхӑтра эпӗ ывҫӑ тупанӗпе хамӑн пите шӑлкаласа тӑтӑм, — ӑна вӗри тусанпа пӗҫертнӗ пек туйӑнчӗ.
И все время, пока Бехтерев, дергая себя за бороду, почтительно беседовал с больным, я тихонько ладонью гладил лицо свое, как будто обожженное горячей пылью.

Пӗрре вӑл студентсене хӑйне пысӑка хунипе чирленӗ ҫынна кӑтартрӗ: аудитори алӑкӗнчен ҫав вӑрӑм ҫын, шурӑ тум, чӑлха евӗрлӗ калпак тӑхӑннӑскер кӗрсе тӑрсан — эпӗ ирӗксӗрех кулса илтӗм, анчах вӑл самантлӑха манпа юнашар чарӑнса мана сӑнран пӑхрӗ, те, эпӗ аяккалла сиксе тӑтӑм, — вӑл мана хӑйӗн хура та ҫулӑмлӑ куҫӗсемпе пӑхса чӗререн ҫапса илнӗ пек туйӑнчӗ.
Однажды он показывал студентам больного манией величия: когда в дверях аудитории явился этот длинный человек, в белом одеянии, в колпаке, похожем на чулок, я невольно усмехнулся, но он, остановясь на секунду рядом со мною, взглянул в лицо мне, и я отскочил, — как будто он ударил в сердце мое черным, но огненным острием своего взгляда.

Эпӗ ун умӗнче ним чӗнмесӗр, ҫухалса кайнӑ пек пулса, ӑна пит те хӗрхенсе пӑхса тӑтӑм.
Я стоял пред нею молча, испытывая чувство странного смятения и острой жалости.

Эпӗ ӑна тата тепӗр хутчен куҫ хӗсрӗм те алӑк хыҫне тухса тӑтӑм; кӑтра ҫын та ман хыҫҫӑн карӑнкаласа тухрӗ те пирус тивертсе ман ҫине ним чӗнмесӗр пӑхрӗ.
Ещё раз подмигнув ему, я вышел за дверь, остановился на улице; кудрявый, потягиваясь, тоже вышел и молча уставился на меня, закуривая папиросу.

— Асанне, — тенӗ вӑл, — эпӗ тӑтӑм.
— Бабушка, — сказал он, — я встал уже.

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӑл мана каламашчӗ, анчах эпӗ вӑрттӑн пӑхша тӑтӑм.
Он мне не шкажал, а я подшмотрела.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӑл мана каламанччӗ, анчах эпӗ вӑрттӑн пӑхша тӑтӑм.
Он мне не шкажал, но я подшмотрела.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика