Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑмана сăмах пирĕн базăра пур.

тӑмана (тĕпĕ: тӑмана) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Сӗм вӑрман варринче ларакан юман хӑвӑлӗнче икӗ пысӑк тӑмана пурӑннӑ.
В дупле корявого дерева среди глухого леса поселились две совы — серые неясыти.

Вӑрман разведчикӗсем // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 107–116 с.

Суранӗсем ытла хытах пулман, анчах тӑмана чӗрнисем унӑн кӑкӑрне сиен кӳнӗ, ҫавӑнпа та, хытӑ чупнӑ хыҫҫӑн унӑн пырӗ шӑхӑрать.
Раны не были смертельны, но совиные когти что-то повредили ему в груди, и вот он начал свистеть после быстрого бега.

Инкекрен инкеке // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 45–72 с.

Хӗлле апат тупма йывӑр, тӑмана пек вӑр-вар вӑрӑ-хурахсене те выҫӑ ларма тивет.
Зимой добывать пищу бывает трудно, и даже таким ночным разбойникам, как сова, случается голодать.

Тӑмана Пике вӑрмана илсе ҫитерсе йывӑҫ хӑвӑлне пӑрахнӑ, кунта унӑн апат-ҫимӗҫ усрамалли вырӑнӗ пулнӑ.
Сова отнесла его в лес и кинула в дупло, где у неё была кладовая.

Ун телейне тӑмана тутӑ пулнӑ: вӑл нумай пулмасть мулкач тытнӑ та тӑраничченех ҫинӗ.
К счастью, сова была очень сыта: она только что поймала зайчонка и съела, сколько могла.

Пӑр ҫинче ӑна хӑлхаллӑ тӑмана хӑваласа ҫитнӗ.
На льду реки его настигла ушастая лесная сова.

Ахальтен мар ӗнтӗ юспа шурӑ тӑмана малтанах хутшӑнасшӑн пулман.
И не напрасно горностай и белая сова с самого начала не хотели складываться.

Иккӗшӗ шурӑ, виҫҫӗмӗш — юр пек // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 41–44 с.

Тӑмана чӗрнисемпе юсӑн ҫурӑм шӑммине хуҫрӗ.
Сова горностаю когтями спину переломила.

Юс тӑмана карланкине кышласа татрӗ.
Горностай сове зубами горло перервал.

Тӑмана мулкача вӗҫертсе икӗ уринчи мӗнпур чӗрнисемпе юса ҫурӑмран ҫаклатса илчӗ.
Бросила сова зайчишку, вцепилась всеми когтями горностаю в спину.

Тӑмана пӗр урипе мулкача, тепӗр урипе юса ярса та тытрӗ, мулкач ҫине кам утланса ларнине пӑхса тӑма та вӑхӑт пулмарӗ унӑн.
Одной лапой в зайчишку, а другой-то в горностая: некогда ей было разглядывать, кто на зайчишке верхом сидит.

Тӑмана та тунката еннелле аялтанах вӗҫрӗ.
И сова стелет-летит бесшумно над самым снегом — к пню.

Ҫав хура пӑнчӑсенех ҫаран ҫинчи тӑмана та курать.
Белая сова и днём отлично видит.

Хушма тӑратӑн та шӑпах ҫав вӑхӑтра е юс е тӑмана мулкача ҫисе яратех.
Начнёшь складывать, а в это время то ли горностай, то ли сова зайчишку и съест.

Ҫак вӑхӑтра тӑмана чӗрнине лекесрен те, юс ҫӑварне кӗресрен те питӗ хӑранӑ.
И при этом ужасно как боялся попасть белой сове в когти или горностаю в зубы.

Хирӗҫ пулма тӗл килсен те юс хӑйӗн ҫивчӗ шӑлне хаяррӑн шатӑртаттарнӑ, тӑмана та сӑмсипе хыттӑн шартлаттарса илсе хӑйӗн ҫулӗпе васканӑ.
А если приходилось встретиться, горностай сердито стрекотал и скалил все свои страшные зубки, сова громко щёлкала клювом, и каждый скорее спешил восвояси, подобру-поздорову.

Юспа шурӑ тӑмана апат-ҫимӗҫе пӗрле ҫиме те, пурӑнакан кил-ҫурчӗсемпе те пӗрле пуласшӑн пулман.
Горностай и белая сова не желали складываться — ни пищей, ни жилищем — ничем, жили розно.

Ҫавӑнтах, вӑрманта, шурӑ тӑмана пурӑнать.
Тут же, рядом у опушки жила белая сова.

Ман хӑна хӗр ҫӑварне тӑмана вӗҫсе кӗмелӗх карса анасларӗ те сӳрӗккӗн пукан ҫине ларчӗ.
Гостья зевнула так, что ей в рот запросто могла залететь сова, и вяло опустилась на стул.

Хӑна хӗр // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 33–37 с.

Сӳтӗк тӑмана!
Тупица!

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика