Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тивекен (тĕпĕ: тив) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сасартӑк Фомана тӗлӗнтермӗш хумхану ҫӗклесе илнӗ: унӑн ҫак рабочисен юханшыв пек сарлака та хӑватлӑ шавне, чуна кайса тивекен тимӗр ҫуйӑхавне, чакӑртатӑвне, ҫӗкленсе кайнӑ шыв хумӗсен чӳхенӗвне ҫуйхануллӑн кӗрсе каяс килнӗ.

Фомой овладело странное волнение: ему страстно захотелось влиться в этот возбужденный рев рабочих, широкий и могучий, как река, в раздражающий скрип, визг, лязг железа и буйный плеск волн.

IX // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫакӑ — тротуар ҫинче сасартӑк сарлакан та тикӗсмаррӑн утма пикеннӗ сывлӑхлӑ та тискер йӗкӗтӗн халсӑрлӑхӗнче, темӗнле, чуна тарӑннӑн кайса тивекен япала пулнӑ.

Было что-то глубоко трогательное в бессилии здорового и дикого парня, который вдруг начал шагать по тротуару широкими, но неровными шагами.

VII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

«Килӗр, юлашкинчен чуптуса юлар», — тесе, чуна кайса тивекен йыхрав янӑраса кайсан, унӑн кӑкӑрӗнчен калама ҫук вӑйлӑ макӑру уласа тухнӑ, халӑх ушкӑнӗ, ҫак хуйхӑ кӑшкӑравне илтсе, хумханса илнӗ.

Когда раздался трогательный призыв: «Приидите, последнее целование дадим», из груди его вырвалось такое громкое воющее рыдание, что толпа всколыхнулась от этого крика скорби.

IV // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Марк Эмилий Лепид сӑмахӗсене шавлӑн алӑ ҫупса йышӑнчӗҫ; галлерея ҫинче пухӑннӑ халӑх ҫеҫ мар, консулӑн маттур та чӗрене пырса тивекен сӑмахӗсене сенаторсем те нумайӑшӗ алӑ ҫупса йышӑнчӗҫ.

Шумными рукоплесканиями приняты были мужественные, полные глубокого чувства слова Марка Эмилия Лепида; рукоплескал не только народ, собравшийся на галерее, но также и многие сенаторы.

VIII сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Вӑл хӑй аллипе какая валеҫсе паратчӗ, теҫҫӗ, хӑй куҫӗпе кашни ватӑ карчӑкпа старике хӑйне тивекен пайне тӗрӗссипе илнине пӑхса тӑратчӗ, теҫҫӗ.

И собственными руками распределял его и смотрел, чтобы последний старик и старуха получили справедливую долю.

Киш ҫинчен ҫӳрекен юмах // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 35–47 с.

Паллах, пирӗн харпӑр хӑйне тивекен ыйтусене те манас пулать.

Мы, безусловно, должны забыть все личное.

3 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

Инҫетре йӑлӑмри вӑрмансем хыҫӗнчен васкамасӑр ҫуталса кайнӑ хӗвел тухать, вӑрмансем хура ҫилхисем ҫинче вут ҫутисем йӑл-йӑл ҫутӑлса каяҫҫӗ, вара чуна пырса тивекен, тӗлӗнмелле хускану тапранса каять: улӑхсем ҫинчен тӗтре тата васкамасӑртарах хӑпарма тытӑнать те хӗвел ҫути пайӑрки тӗлӗнче кӗмӗл тӗслӗн курӑнать, тӗтре хыҫҫӑн сӗр ҫинчен тӗмӗсем, йывӑҫсем, утӑ капанӗсем тухса тӑраҫҫӗ, улӑхсем, хӗрлӗрех ылттӑн тӗслӗрехскерсем, хӗвел ҫутипе ирӗлсе пур еннелле те юхса кайнӑ пек туйӑнаҫҫӗ.

Далеко, за лесами луговой стороны, восходит, не торопясь, посветлевшее солнце, на чёрных гривах лесов вспыхивают огни, и начинается странное, трогающее душу движение: всё быстрее встаёт туман с лугов и серебрится в солнечном луче, а за ним поднимаются с земли кусты, деревья, стога сена, луга точно тают под солнцем и текут во все стороны, рыжевато-золотые.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах кинӗ хунямӑшне пит ҫивӗч пырса тивекен сӑмахсем каласа, хӑратса пӗтерсе, пукан ҫине кайса ӳкет те: — Тухса каятӑп! Вилетӗп, — тесе ахлатать.

Но сноха, облив свекровь ручьями ядовитейшего красноречия, валится на стул и стонет: — Уйду! Умру!

IV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Часах партизансем тавра ҫуртсен стенисене, кантӑксене пыра-пыра тивекен пульӑсем шӑхӑра пуҫларӗҫ…

Вскоре пули засвистели около партизан, ударяясь о стены домов и разбивая оконные стекла.

39 // Александр Яндаш. Чосич, Д. Хӗвел инҫетре: роман / вырӑсларан А.Яндаш куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 352 с.

Тарӑн шухӑша яракан, чун-чӗрене тивекен кӑшт кичемрех кӗвӗ пӗр сӑмахсӑрах пурин ҫинчен те каласа парать.

Никакие слова не могли бы сказать ему больше мелодии, полной глубокого раздумья, чуть-чуть горькой и бесконечно задушевной.

11 // Василий Алентей. Авдеенко А.С. Тисса хӗрринче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 196 с.

Ман Этьен те, эсир ӑна астӑватӑр, вӑл сире виҫҫӗмӗш сыпӑк урлӑ тивекен хурӑнташ вӗт-ха… ҫук, виҫҫӗмӗш сыпӑк урлӑ мар, мӗнле-ха, Lise?

И мой Этьен, вы его помните, ведь он ваш троюродный… нет, не троюродный, а как это, Lise?

XIX сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ку ҫуркуннен этем чунне нимрен вӑйлӑрах пырса тивекен уйрӑмах паллӑ тапхӑрӗ: пур япала ҫинче те ҫап-ҫутӑ, анчах хӗрӳсӗр хӗвел йӑлтӑртатать, шыв шӑнкӑртатать, ула лаптӑксем тухаҫҫӗ, сывлӑш уҫӑ, ҫепӗҫ сенкер тӳпе витӗр курӑнакан вӑрӑм пӗлӗтсемпе хупӑрланать.

Был тот особенный период весны, который сильнее всего действует на душу человека: яркое, на всем блестящее, но не жаркое солнце, ручьи и проталинки, пахучая свежесть в воздухе и нежно-голубое небо с длинными прозрачными тучками.

II сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Акӑ пӑрӑнса иртме тивекен тулли лавсен вӑрӑм упусӗ, кунти кашни лава вӑйлӑ ураллӑ виҫшер самӑр лаша кӳлнӗ.

Вот длинный обоз огромных возов, запряженных тройками сытых толстоногих лошадей, который мы принуждены объезжать стороною.

I сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ку таранччен турӑ эпӗ кӗлтунине итлерӗ: эсӗ виҫерен тухса каймарӑн, хамӑра мар, ачасене тивекен пӗтӗм пурлӑха пӗтермелле тумарӑн е … шухӑшлама та хӑрушӑ, ку сехӗрлентерӳллӗ инкек яланах хӑратса тӑрать пире.

До сих пор господь исполнял мою молитву: ты не переходил одной черты, после которой мы должны будем или жертвовать состоянием, которое принадлежит уже не нам, а нашим детям, или… и подумать страшно, а ужасное несчастие это всегда угрожает нам.

XXV сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ҫӳхе ҫыру хучӗ ҫине илемлӗ ҫаврака саспаллисемпе ҫырса хунӑ ҫак сӑвӑ чӗрене тивекен туйӑмлӑ пулнӑран мана килӗшрӗ; эпӗ ӑна ҫавӑнтах пӑхмасӑр калама вӗрентӗм, сӑвӑ ҫырма пулӑшма пултарӗ ку мана, терӗм.

Стихотворение это, написанное красивым круглым почерком на тонком почтовом листе, понравилось мне по трогательному чувству, которым оно проникнуто; я тотчас же выучил его наизусть и решился взять за образец.

XVI сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мӗн каламаллине шухӑшласа хунӑ Карл Иваныч аллине хутсем тытса кабинета кӗрсен, пирӗн ҫуртри тӗрӗсмарлӑхсене пула хӑйне мӗн-мӗн тӳссе ирттерме лекнисене аттене япшар чӗлхепе йӑлтах каласа пама шутланӑ; анчах вӑл пире каласа ҫыртарнӑ чухнехи пекех чуна пырса тивекен сасӑпа тата кӑмӑла ҫӗклекен интонаципе калаҫма пуҫласан, унӑн япшар чӗлхи ытларах ӑна хӑйне хумхантарса янӑ; ҫапла вара вӑл «ачасенчен уйрӑласси мӗн тери йывӑр пулсан та тени патне ҫитсен, пӑтранса кайнӑ, сасси чӗтреме пуҫланӑ, ӑна кӗсйинчен тӑваткал-тӑваткаллӑ тутӑр кӑларма тивнӗ.

Войдя в кабинет с записками в руке и с приготовленной речью в голове, он намеревался красноречиво изложить перед папа все несправедливости, претерпенные им в нашем доме; но когда он начал говорить тем же трогательным голосом и с теми же чувствительными интонациями, с которыми он обыкновенно диктовал нам, его красноречие подействовало сильнее всего на него самого; так что, дойдя до того места, в котором он говорил: «как ни грустно мне будет расстаться с детьми», он совсем сбился, голос его задрожал, и он принужден был достать из кармана клетчатый платок.

XI сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл Бетховенӑн кӑмӑла тивекен сонатине калама пуҫларӗ те мана темле хурлӑхлӑ, йывӑр та салхуллӑ япаласем аса киле пуҫларӗҫ.

Она заиграла патетическую сонату Бетховена, и я вспоминал что-то грустное, тяжелое и мрачное.

XI сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Час-часах, сасӑпа вуланӑ чух, кӑмӑла тивекен вырӑн патне ҫитсен, сасси чӗтреме пуҫлатчӗ, куҫҫулӗ юхса анатчӗ, вӑл вара, тарӑхса кайса, вулама чарӑнатчӗ.

Часто, читая вслух, когда он доходил до патетического места, голос его начинал дрожать, слезы показывались, и он с досадой оставлял книгу.

X сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вара хӑй тӗллӗнех юрӑ ҫуралать, йӑлтӑр ҫутӑ та чуна тивекен юрӑ, хӗрле хӗвел ҫинчен хунӑ юрӑ.

И невольно, сама собой, складывалась песня, светлая, душевная песня о высоком красном солнце.

Хӗрлӗ хӗвел // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Хӑй улпутӑн ҫывӑх ҫынни пулнӑшӑн тивекен тупӑш тата хисеп Тита ахалех лекмен, пуринчен ытла — вӑл час-час улпут куҫӗ тӗлне пулнӑ пирки.

Выгоды и почет барского фавёра очень недаром доставались Титу, особенно потому, что он часто попадался на глаза.

II // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех