Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

сӑнӳкерчӗкӗ (тĕпĕ: сӑнӳкерчӗк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Кашни «рабочи карточки» ҫинчех — паспорт хуҫин сӑнӳкерчӗкӗ, кӑкӑрӗ ҫинче — пысӑк йывӑҫ таблица.

В каждой карточке — фотография владелицы с большой деревянной табличкой на груди.

XVI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Унӑн сӑнӳкерчӗкӗ ҫине вӑрттӑн пӑхса кӗлтӑвать.

Тайком молится на ее фотографию.

VI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

— Ах, ку леш сӑнӳкерчӗкӗ! —

— Ах, это то фото! —

VIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Тен, вӑл ӑна леш хӑйне ытларах килӗшекен сӑнӳкерчӗкӗ тӑрӑх астӑвать: тинӗс хӗрринче, байдарка ҫумӗнче, алӑра кӗсмен…

А может быть, он помнит ее по тому фото, которое ему больше всего нравилось: на берегу моря, возле байдарки, с веслом в руке…

II // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ваҫкӑн пиччӗшӗ пур; акӑ унӑн сӑнӳкерчӗкӗ, этажерка ҫинче, хӗрлӗ ҫункавсенчен тунӑ мӑкӑньсем лартнӑ икӗ ваза хушшинче.

У Васьки дядя есть; вот его карточка — на этажерке, между двумя вазами с маками из красных стружек.

Ваҫкӑпа унӑн пиччӗшӗ // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Вӑл ӑна сӑнӳкерчӗкӗ ҫинче кӑна курнӑ, анчах унпа вӑл чӗрӗ ҫынпа калаҫнӑ пекех калаҫать.

Он видел ее только на фотографии, но обращался, словно к живой.

XXII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Виҫҫӗмӗш ҫул пӗр ҫыру та, пӗр сӑнӳкерчӗкӗ те ҫук.

Третий год ни письма, ни фотографии.

XIII // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӑл нумай ҫырать, кирек ӑҫта та, кирек кам патне те; унӑн тӗллевӗ пӗрре кӑна — сӑнӳкерчӗкӗ илесси.

Он пишет много, куда попало и кому попало, с одной целью — получить фотографию.

V // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Вӗсем хӑйсен ӗлӗкхи хулари хваттерӗнче иккӗмӗш хут ӗнтӗ Ҫӗнӗ ҫула кӗтсе илеҫҫӗ, кушак Марфут та сӗтел айӗнче мӑрлатать, амӑшӗн сӑнӳкерчӗкӗ те стена ҫинче йӑл кулать.

Уже второй раз встречают они Новый год в своей прежней городской квартирке, и кот Марфут мурлычет под столом, и карточка мамочки улыбается со стены.

Эпилог // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Ӑна ҫакӑ ҫеҫ лӑплантарать: хӑш чух Леночка ун ҫине пӑхать те, йӑл кулса, амӑшӗн сӑнӳкерчӗкӗ ҫине пӑхса илет.

Только то ее и успокаивает, что Леночка иногда посмотрит на нее, улыбнется и взглянет на мамину карточку.

Ҫулла Ленӑпа Чижик // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Эпӗ ачаранах «а-ля фуршет» — чее ура ҫинче тӑрса ӗҫме — хӑнӑхнӑ — шӳтлерӗ тухтӑр, куҫ хӳрипе визит сӑнӳкерчӗкӗ ҫине пӑхрӗ, унтан куҫне Григорий Степановичӑн шлепки ҫинелле шутарчӗ.

Я с детства привык к «а-ля фуршет» — пить чай стоя, — пошутил доктор, искоса посмотрел на визитную карточку, перевел взгляд на фетровую шляпу Григория Степановича.

Хаклӑ япала // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Ӑна вӑл унӑн сӑнӳкерчӗкӗ тӑрӑх палларӗ.

Он узнал его по фотографии.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Йывӑррӑн сывласа ярса, шӑллӗн стена ҫинче ҫакӑнса тӑракан сӑнӳкерчӗкӗ ҫине пӑхрӗ.

вздохнув, взглянула на стену, на портрет брата

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Каласа кӑтарт-ха эсӗ ӑна… ҫак субъект килчӗ тесе, — хушрӗ Наташа, тетӗшӗн стена ҫумӗнче ҫакӑнса тӑракан сӑнӳкерчӗкӗ еннелле пуҫӗпе сӗлтсе.

— Расскажи ему, что… этот субъект появился, — прибавила Наташа, кивнув головой в сторону фотографии, висящей у стены.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Наташа сӑнӳкерчӗкӗ манра чӑнах та ҫукчӗ ҫав.

Фотографии Наташи у меня действительно не было.

1945-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Унтан сасартӑк Заикин ача пек именчӗ те: — Унӑн сӑнӳкерчӗкӗ пур-и санра? Кӑтарт-ха тархасшӑн! — тесе ыйтрӗ.

Вдруг Заикин застеснялся совсем по-детски: — А у тебя есть ее фотография? Покажи, пожалуйста!

1945-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Вӗсенчен икӗ сӑнӳкерчӗкӗ ҫеҫ хамӑрӑн — аттен тата манӑн.

И лишь две фотографии были свои — отцовская и моя.

1943-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Чӳречесем хушшинчи стена ҫинче, пысӑках мар комод тӑрринче, Николай Петровичӑн ҫулҫӳрекен художник тӗрлӗ майлӑ тӑратса ӳкернӗ чылаях начар сӑнӳкерчӗкӗсем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ; ҫавӑнтах Феничкӑн пачах ӑнӑҫсӑр тухнӑ сӑнӳкерчӗкӗ те ҫакӑнса тӑрать: тӗттӗм рама ӑшӗнче темӗнле куҫсӑр сӑн-пит пикенсех кулса тӑрать, урӑх нимӗн те ӑнланма ҫук; Феничкӑран ҫӳлерех бурка тӑхӑннӑ Ермолов ҫамки ҫине усӑнса аннӑ йӗп тирмелли пӗчӗк пурҫӑн минтер айӗнчен инҫетри Кавказ тӑвӗсем ҫинелле хаяррӑн та тӗксӗммӗн пӑхса тӑрать.

В простенке, над небольшим комодом, висели довольно плохие фотографические портреты Николая Петровича в разных положениях, сделанные заезжим художником; тут же висела фотография самой Фенечки, совершенно не удавшаяся: какое-то безглазое лицо напряженно улыбалось в темной рамочке, — больше ничего нельзя было разобрать; а над Фенечкой — Ермолов, в бурке, грозно хмурился на отдаленные Кавказские горы из-под шелкового башмачка для булавок, падавшего ему на самый лоб.

VIII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

— Ӗҫтер ӑна, тӑрантар, пусма самӑртнӑ пек, анчах каясса… ниҫта та каяймӗ!.. — Сӑмахне татса, чӳрече умне пычӗ, пӳрнисемпе кантӑка такӑртаттарчӗ, унтан ывӑлӑн ача чухне нянька аллинче ӳкерттерсе кайран пысӑклатнӑ сӑнӳкерчӗкӗ умне пырса, икӗ утӑм каялла чакрӗ те, ӑна ниепле те палласа илеймен пек, нумайччен куҫне хӗстерсе пӑхса тӑчӗ.

— Пои его, корми, как на убой, а у-е-хать… не уедет! — Оборвав, подошел к окну, побарабанил пальцами и, подойдя к увеличенной фотографии сына, снятого на руках у няни, отступил два шага и долго смотрел щурясь, словно не узнавая.

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Офицерӑн бумажникӗ ӑшӗнчен пӑртак укҫа, ҫыру, конверт ӑшне чиксе хунӑ пӗр пайӑрка шур ука пек ҫӳҫ тата мӑнкӑмӑллӑн кулса ӳкерттернӗ хӗр сӑнӳкерчӗкӗ тупрӗҫ.

В бумажнике офицера нашли немного денег, письмо, локон белокурых волос в конверте и фотографию девушки с надменным улыбающимся ртом.

8 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех