Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

намӑссӑррӑн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Джон, пӑхса киленсем, кунта намӑссӑртан та намӑссӑррӑн ҫырса хунӑ:

Джон, взгляни сюда, тут ведь написано бесстыднейшим образом:

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Чӑн та, унӑн тупӑкне никам та курман, анчах пӗтӗмӗшле сасӑ татса панӑ: «Вилнӗ — ӑҫта та пулин; вӑрттӑн, намӑссӑррӑн вилнӗ; шурӑ шурах пек, хура хурах пек — вилнӗ».

Никто, правда, не видел его гроба, но общий голос решил: «помер, где-нибудь; тайно, стыдливо помер; помер, как пить дать».

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 293–301 с.

— Эсир ӗҫлӗхлӗ, тӳре ҫын, — терӗ вӑл кӑштах аптӑранӑ Редота, — эсир ҫапла намӑссӑррӑн суеҫтересси пирки эпӗ нихӑҫан та шухӑшламан.

— Никак я не думал, — сказал он насупившемуся Редотту, — что вы, такой дельный, честный человек, можете так нагло и глупо врать!

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 119–131 с.

Эпӗ сывӑ, вӑйлӑ пулнӑччӗ, арҫын хӗрарӑмпа хутшӑнса тӑрассинчи вӑрттӑнлӑхсене лайӑх пӗлеттӗм, анчах ҫынсем ман умра вӑл вӑрттӑнлӑхсем ҫинчен ҫав тери чунсӑрла усал кӑмӑлпа, ҫав тери хаяррӑн та пит ирсӗррӗн калаҫатчӗҫ, ҫавӑнпа та эпӗ сав хӗрарӑм арҫын ытамӗнче пулать тесе шухӑшлама та пултараймастӑм, ун ӳчӗн хуҫи пулса такам ӑна чӑрсӑрла та намӑссӑррӑн сӗртӗнме пултарать тесе шухӑшласси йывӑрччӗ маншӑн.

Я был здоров, силён, хорошо знал тайны отношений мужчины к женщине, но люди говорили при мне об этих тайнах с таким бессердечным злорадством, с такой жестокостью, так грязно, что эту женщину я не мог представить себе в объятиях мужчины, мне трудно было думать, что кто-то имеет право прикасаться к ней дерзко и бесстыдно, рукою хозяина её тела.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав хӗллехи юр та хӑйӗн таса ҫивиттийӗпе витсе хума пултарайман чыссӑр ҫурӑкра, ҫырма тӗпӗнче, шыв йӗнӗ пек чӑмпӑлтатнӑ хушӑра, йӗпе тутӑр таткисем ҫат та ҫат тутарнӑ хушӑра сӑмахланисем, ҫав вӑрттӑнла япала ҫинчен, мӗнпур йӑхсемпе халӑхсем те ӑҫтан тухни ҫинчен ҫавӑн пек намӑссӑррӑн, усаллӑн халлапласа илнисем мана хӑратса йӗрӗнтеретчӗҫ, кӑмӑл-шухӑша хам йӗри-тавра йӑлӑхтарса, хупӑрласа тӑракан «романсенчен» аяккалла тӗрте-тӗрте яратчӗҫ; «роман» тенӗ ӑнлавпа манӑн пуҫра ирсӗр, аскӑнчӑкла истори ҫинчен ӑнланасси таччӑнах ҫыхӑнса тӑратчӗ.

Эти разговоры под плачущий плеск воды, шлёпанье мокрых тряпок, на дне оврага, в грязной щели, которую даже зимний снег не мог прикрыть своим чистым покровом, эти бесстыдные, злые беседы о тайном, о том, откуда все племена и народы, вызывали у меня пугливое отвращение, отталкивая мысль и чувство в сторону от «романов», назойливо окружавших меня; с понятием о «романе» у меня прочно связалось представление о грязной, распутной истории.

VIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах яланах вӑл кунта мирлӗ картина курать: Бурмистровпа Лодка е ыталанса тӑраҫҫӗ, е ыталанса лараҫҫӗ, хӗрарӑмӗ тата, намӑссӑррӑн та айванӑн йӑл кулса, ҫапла калать:

Но всегда заставал мирную картину: Бурмистров с Лодкой стояли или сидели обнявшись, и женщина говорила, нагло и наивно улыбаясь:

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Стенасем ҫине нимӗҫсен ҫар валли кӑларакан йӗрӗнчӗклӗ кулӑшла журналӗсенчен илнӗ картинӑсене ҫутӑ краскӑсемпе ӳкерсе хунӑ, — ҫуткӑм кӗрен тӗслӗ вӑрӑм чӗрнеллӗ, ҫурма ҫарамас хӗрарӑмсем тата намӑссӑррӑн кулса ларакан ҫамрӑк ҫынсем.

На стенах яркими красками были воспроизведены картинки из пошлых немецких юмористических журналов, выпускаемых для армии, — полураздетые женщины с острыми розовыми коготками и молодые люди с сальными улыбками.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

— Ҫакна пӑхмасӑр Патшалӑх ертӳҫи Путин Крымри ҫар тумне тӑхӑннӑ, хӗҫ-пӑшалланнӑ ҫынсене Крыма хӳтӗлекен отрядсем тесе намӑссӑррӑн улталать.

- При этом глава государства Путин нагло и цинично врет, утверждая, что люди в форме и с оружием российского образца являются отрядами самообороны Крыма.

Шупашкарта вӑрҫа хирӗҫ пикет тата «Крыма пулӑшу» текен митинг иртӗ // Ирӗклӗ сӑмах. Ирӗклӗ сӑмах

Аслӑ Артамонова ку та кӑмӑла кайнӑ: вара Серафим Яков ҫинчен намӑссӑррӑн юрланӑ:

Артамонову старшему и это нравилось; тогда Серафим бесстыдно пел о Якове:

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Унтан яланхи пекех намӑссӑррӑн шӳтлесе хушса хучӗ:

И с обычной для нее циничной шутливостью добавила:

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Намӑссӑррӑн кулкаласа, ҫапла евитлесе хучӗ:

Бесстыдно улыбаясь, она заявила:

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Генералӗ хӑй аптрасах каймасть, ав, пырать пек», — яланхилле намӑссӑррӑн шухӑшларӗ вӑл ҫак самантра.

А генералик ничего из себя, подходящий», — со свойственным ей цинизмом думала она в этот момент.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ ура хырӑмлӗ, кӑштах путӑк чӗркуҫҫиллӗ нӑкӑ-нӑкӑ шурӑ пӗҫҫисене намӑссӑррӑн та хӑрушла икӗ еннелле чармакласа хунӑ.

Полные белые ноги с загорелыми икрами и с ямочками на коленях были бесстыдно и страшно раздвинуты.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дарья, кӗпе аркине намӑссӑррӑн хырӑмӗ ҫинелле туртса хӑпартнӑ та, урайӗнче ҫывӑрса выртать.

Дарья, бесстыже заголив подол, спала на полу.

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл та тарма тӑнӑччӗ-ха, анчах хӑранипе ура вӑйӗ пӗтрӗ-ши е тӑпра муклашкинчен такӑнчӗ — ҫӗр ҫине лаплатса ӳкрӗ те, хытанка урисене намӑссӑррӑн ҫӗклесе, ҫаплах выртса юлчӗ, ӑша кайнӑ сасӑпа ӳлесе тархасларӗ:

Она тоже было побежала, но то ли ноги подломились от страха, то ли споткнулась о кочку, только упала, да так и осталась лежать, бесстыже задрав тощие ноги, безголосо взывая:

LIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрарӑмсен пичӗсемпе тутисем кӑвакарса кайрӗҫ; вӗсен сарлака кӗпе аркисем айӗнче сивӗ сывлӑш хумӗсем намӑссӑррӑн хуҫаланчӗҫ.

У баб синели щеки и губы; под широкими подолами юбок охально хозяйничал мороз.

XXXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Петро Лысиков намӑссӑррӑн ахӑрашса кулать, усал сӑмахсем кӑшкӑрать, шӑпланнӑ халӑха чӑмӑрласа тытнӑ вараланчӑк чышкипе юнать.

Петро Лысиков вызывающе и нагло смеется, выкрикивает матерные ругательства, грозит притихшей толпе скрюченным грязным кулаком.

XXX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Бунчук, Анна кӗпине ҫурса антарса, унӑн вилӗм тарӗпе пӑчӑхса ӑшӑрханӑ ӳтне намӑссӑррӑн ҫарамаслантарчӗ.

Бунчук разрезал на ней рубашку, бесстыдно оголил покрытое смертной испариной тело.

XXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Юрӑ пуҫаруҫи аллинчи чӗлпӗре ҫӳлелле ҫӗклесе ваштах пӑрахрӗ те тротуарсем ҫине казаксене ӑсатма кӗпӗрленсе пухӑнса тӑнӑ хӗрарӑмсен ушкӑнӗ еннелле намӑссӑррӑн куҫ хӗссе илчӗ; унӑн ӗнтӗ йӗс тӗслӗ питҫӑмартийӗсем тӑрӑх хура мӑйӑхӗсем патне тар мар, йӳҫӗ эрӗм шӗвекӗ юхса анчӗ.

Запевала, наотлет занося, бросал поводья, цинично подмигивал в густые на тротуарах толпы провожавших казаков женщин, и по жженой бронзе его щек к черным усикам стекал горький полынный настой, а не пот.

7 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Кутник кӑмаки умне пукан ҫине ларать те ҫурӑмне питӗ пӗкӗртсе хурать, Аксинья ҫине намӑссӑррӑн кулакан куҫӗсемпе пӑхма тытӑнать.

Садился у подзёмки на табуретке, остро сутулил спину, глядел на Аксинью бесстыдным улыбчивым взглядом.

14 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех