Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

амӑшӗпе (тĕпĕ: амӑш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Верочка вуннӑра чухне, ӑна, амӑшӗпе Толкучий рынока каякан хӗрачана, Гороховӑй урамран Садовӑй урама пӑрӑннӑ ҫӗрте кӗтмен самантра ӗнсе чикки тыттарнӑ: «Чиркӳ ҫине куҫна чаратӑн, ухмах, ҫамку ҫине мӗншӗн хӗрес хумастӑн?

Когда Верочке было десять лет, девочка, шедшая с матерью на Толкучий рынок, получила при повороте из Гороховой в Садовую неожиданный подзатыльник, с замечанием: «Глазеешь на церковь, дура, а лба-то что не перекрестишь?

I // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Эпӗ унӑн амӑшӗпе калаҫнӑ вӗт, ҫак йӗркен пӗтӗм правилисем тӑрӑх ҫураҫнӑ!

Ведь я же говорил с ее мамашей и посватался по всем правилам этого порядка!

XXIV сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

…Анчах Яков Лукичӑн амӑшӗпе калаҫкаланипе ҫеҫ тарӑхкаласа пурӑннӑ лӑпкӑ пурнӑҫӗ кӗтмен-туман ҫӗртенех пӗтсе ларчӗ…

…Одначе тихому житью Якова Лукича, омрачаемому лишь разговорами с матерью, неожиданно и скоро подошел конец…

38-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Лушка ун патӗнчен хутор вӗҫӗнче пурӑнакан амӑшӗпе пӗр тӑван аппӑшӗ патне куҫса кайрӗ, пӗр-икӗ кун хушши ҫын куҫӗ умне курӑнмарӗ, унтан, колхоз правленийӗ умӗнче, теплерен, Давыдова хирӗҫ пулчӗ те чарса тӑратрӗ:

Лушка поселилась у своей двоюродной тетки, жившей на отшибе, дня два не показывалась, а потом как-то встретилась с Давыдовым возле правления колхоза, остановила его:

26-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Тен, чӑнах, амӑшӗпе мӗн те пулин сиксе тухнӑ?..

Куҫарса пулӑш

Амур // Любовь Мартьянова. Тантӑш, 2015.12.10, 50(4464)№

Килӗнче вӑл виҫӗ талӑк хушши сӑмакунпа чунне йӑпатрӗ, ӳсӗрпе макӑрса супрӗ, иккӗмӗш каҫхине Евдокия каштаран ҫакӑнса вилнӗ лупасне ҫунтарса ячӗ, тӑваттӑмӗш талӑкӗнче вара, тӑртанса, хӑрушланса кайнӑскер, шӑппӑн амӑшӗпе сывпуллашрӗ, амӑшӗ, унӑн пуҫне хӑйӗн кӑкри ҫумне тытса чӑмӑртанӑ чухне, ывӑлӗн сарӑ ҫӳҫ пайӑркисенче кӑлкан пек кӑвак ҫӳҫ пӗрчисем пуррине асӑрхаса илчӗ.

Дома он трое суток наливался дымкой, плакал пьяный, на вторую ночь сжег сарай, на перерубе которого повесилась Евдокия, и на четвертые сутки, опухший и страшный, тихо прощался с матерью, и та, прижимая его голову к своей груди, впервые заметила на белокуром сыновьем чубе ковыльные нити седины.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Темле сарлака карӑлакан тӗттӗм ҫӑвар пек ҫурма уҫӑ алӑк умне —шалта унта пукан хыҫӗсем шӑл речӗ пек курӑнса тӑраҫҫӗ — чунтанах тӑрӑшса вылякан музыкантсен оркестрӗ умне пӗр юпа лартнӑ, юпи ҫинче ҫинҫешке сӑнчӑрпа кӑкарнӑ икӗ упӑте — амӑшӗпе ачи.

Перед оркестром музыкантов, с отчаянным усердием играющих у полукруглого входа в какую-то темную, широко разинутую пасть, внутри которой спинки стульев торчат подобно рядам зубов,— перед музыкантами поставлен столб, а на столбе, привязанные тонкой цепью, две обезьяны — мать и ребенок.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Ак ӗнтӗ амӑшӗпе хӗрӗ, пӗр-пӗрин ҫине пӑхмасӑр, юнашар тӑраҫҫӗ; ак бубен янлатрӗ, вӗсем вырӑнтан тапса сикрӗҫ те урампа площаделле икӗ пысӑк шурӑ вӗҫен кайӑк пек вӗҫтере пачӗҫ, — амӑшӗн пуҫӗнче хӗрлӗ явлӑк, хӗрӗн кӑвак.

И вот мать и дочь стоят рядом, не глядя друг на друга, вот глухо ударил бубен, они сорвались и летят вдоль улицы на площадь, как две большие белые птицы, — мать в красном платке на голове, дочь — в голубом.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Нина амӑшӗпе тивӗҫсӗррӗн калаҫма пуҫларӗ; пӗринче вара, Святой Яков кунӗ, пирӗн кварталти уявра, пур ҫынсем те чунтан хавасланнӑ чухне, Нунча тарантелла ташшине тӗлӗнмелле лайӑх ташласа пӗтернӗччӗ кӑна, — хӗрӗ ӑна ҫакӑн пек асӑрхаттарса каласа хучӗ: — Ытла нумай ташламастӑн-ши эсӗ? — терӗ.

Нина стала говорить со своей матерью не так, как заслуживала Нунча; и вот однажды, в день святого Якова, на празднике нашего квартала, когда все люди веселились от души, а Нунча уже великолепно станцевала тарантеллу, — дочь заметила ей при всех: — Не слишком ли много танцуешь ты?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл вӑтӑр улттӑраччӗ; сухаллӑскер, патварскер, хаваслӑскер, хӑй ӑҫта-ӑҫта пулса мӗн курни-илтни ҫинчен, сӗм вӑрманти пурнӑҫ ҫинчен тӗлӗнмелле лайӑх каласа паратчӗ; ҫав пурнӑҫа пурте юмах вырӑнне хурса йышӑнатчӗҫ, амӑшӗпе хӗрӗ — ӗненетчӗҫ.

Было ему тридцать шесть лет, бородатый, могучий, веселый, он прекрасно рассказывал о своих приключениях, о жизни в дремучих лесах; все принимали эту жизнь за сказку, мать и дочь — за правду.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Амӑшӗпе Нина хушшинчи кӗвӗҫӳ малтанлӑха, паллах, ним чухлӗ те палӑрса каймарӗ — хӗрӗ хӑйне сӑпайлӑ тыткалатчӗ, ҫут тӗнчене куҫхупаххи витӗр ҫеҫ пӑхатчӗ те арҫынсем умӗнче ирексӗртерех кӑна ҫӑвар уҫатчӗ, анчах амӑшӗн куҫӗсем ҫӑткӑнрах та ҫӑткӑнрах пӑхма тытӑнчӗҫ, сассине хаярлатнӑҫем хаярлатакан пулчӗ.

Разумеется, сначала не заметно было и тени соперничества между матерью и Ниной, — дочь вела себя скромно, бережно, смотрела на мир сквозь ресницы и пред мужчинами неохотно открывала рот; а глаза матери горели всё жадней, и всё призывней звучал ее голос.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ҫынсем вара амӑшӗпе мӗн тумалли ҫинчен канашласа илнӗ те ҫапла каланӑ: — Ывӑлун ҫылӑхӗсемшӗн эпир сана вӗлерме тивӗҫ мар, — тенӗ вӗсем, — пӗлетпӗр, эсӗ пама пултарайман ӑна ҫав йывӑр ҫылӑхсене, эсӗ мӗнле асапланнине те эпир чухлатпӑр.

Тогда они стали советоваться, что сделать с нею, и решили: — По чести — мы не можем убить тебя за грех сына, мы знаем, что ты не могла внушить ему этот страшный грех, и догадываемся, как ты должна страдать.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл турӑ амӑшӗпе пӗрле пулсан, — ан та чӗн вара!

Ну, уж если она вместе с богородицей, — надо молчать!

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Ача амӑшӗпе ачалӑха пулӑшасси Чӑваш Республикинче патшалӑх политикин тӗп тӗллевӗ пулса тӑрать.

Куҫарса пулӑш

Туслӑ кил-йышра ӳсеҫҫӗ // Ял ӗҫченӗ. «Ял ӗҫченӗ», 2019.10.18

Санька ӑна кӑларса ячӗ, калинккине питӗрсе, калле кӗчӗ, амӑшӗпе юнашар ларчӗ:

Санька проводил ее, запер калитку и, вернувшись обратно в избу, присел около матери:

34-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька, амӑшӗпе тӗл пулас мар тесе, ҫывӑрма иртерех выртрӗ, хӑйӗн «будильникне» янратмалла тума та манмарӗ.

Чтобы не встречаться с матерью, Санька лег спать пораньше, не забыв завести свой «будильник».

27-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ирхине Санька, яланхи пекех, амӑшӗпе пӗрлех вӑранчӗ, тумланма пуҫларӗ.

Утром Санька, как обычно, проснулся вместе с матерью и поспешно начал одеваться.

22-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Лав ҫинче сӑпкари пек силлентерет, уттӑн пылак шӑрши, хуркайӑксем кӑшкӑрашнине аса илтерекен, чӗриклетекен урапа сассисем, лашасем хартлатни, йӗри-таврари илемлӗ уй-хир, пуҫ ҫинчи ӑшӑ ҫил — ҫаксем пурте, пурте Федьӑна амӑшӗпе совхозра пурӑннӑ кунсене аса илтерчӗҫ.

На возу укачивало, как в люльке, сладкий запах сена, скрип колес, напоминающий журавлиное курлыканье, посапыванье коней, пестрое, нарядное поле кругом, теплый ветер над головой — все это было так хорошо, так напоминало те дни, когда он жил с матерью в совхозе.

21-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Унӑн текех шкул ҫинчен, амӑшӗпе ырӑ мар калаҫу пуласси ҫинчен шухӑшлас килмерӗ.

Уж не хотелось думать про школу, про неизбежный и неприятный разговор с матерью.

15-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Вӑл амӑшӗпе сӗт леҫме кайрӗ.

— Он с матерью молоко повез.

15-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех