Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хӗрлӗ сăмах пирĕн базăра пур.
Хӗрлӗ (тĕпĕ: хӗрлӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑрҫӑран Морозовсенчен пӗри, Захар, хӗрлӗ кӗсен-ҫӑпанлӑ, ҫунса кайнӑ, кукша пуҫлӑскер, георгиевски хӗрес ҫакса таврӑнчӗ; унӑн пӗр хӑлхи татӑлнӑ, сылтӑм куҫхарши вырӑнӗнче — хӗрлӗ ҫӗвек пулнӑ, унӑн айӗнче темле лӑпчӑнса ларнӑ вилӗ куҫ пытанса тӑнӑ, тепӗр куҫӗ вара хыттӑн та тимлӗн пӑхнӑ.

Пришёл с войны один из Морозовых, Захар, с георгиевским крестом на груди, с лысой, в красных язвах, обгоревшей головою; ухо у него было оторвано, на месте правой брови — красный рубец, под ним прятался какой-то раздавленный, мёртвый глаз, а другой глаз смотрел строго и внимательно.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Кӗҫех цыгансен ушкӑнӗ пырса кӗчӗ, вӗсем тарӑхтармалла юрларӗҫ, ташларӗҫ, вӗсене хӑярсемпе, салфеткӑсемпе пеме тытӑнчӗҫ, вара вӗсем куҫран ҫухалчӗҫ; вӗсем вырӑнне Степа хӗрарӑмсен шавлӑ эшкерне хӑваласа пычӗ; вӗсенчен пӗри, пӗчӗк, самӑр хӗрарӑм, хӗрлӗ платье тӑхӑннӑскер, Петр чӗркуҫҫийӗ ҫине ларса, унӑн тути патне шампански тултарнӑ бокал илсе пычӗ те хӑйӗн бокалӗпе янӑравлӑн шаклатса: — Митя сывлӑхӗшӗн ӗҫер, хӗрлӗ пуҫ! — терӗ.

Явилась толпа цыган, они раздражающе пели, плясали, в них стали бросать огурцами, салфетками — они исчезли; на место их Стёпа пригнал шумный табун женщин; одна из них, маленькая, полная, в красном платье, присев на колени Петра, поднесла к его губам бокал шампанского и, звонко чокнувшись своим бокалом, предложила: — Выпьем, рыжий, за здоровье Мити!

III сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Ҫулла Натальйӑн шап-шурӑ мӑйӗпе хӗрлӗ, хӑйраса якатнӑ пек пичӗ ҫине темле хӗрлӗ пӑнчӑсем туха-туха ларчӗҫ.

Летом на белой шее и румяном, отшлифованном лице Натальи явились какие-то красненькие точки.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Тарас пулать, — шухӑшларӗ Никита, инҫетелле, ҫулӑм ҫурса пӑрахнӑ тӗттӗмелле пӑхса; унта, хӗрлӗрех сывлӑшра, тимӗртен тунӑ пек курӑнакан йывӑҫсем лараҫҫӗ, хӗрлӗ тӗс ҫапнӑ ҫӗр тӑрӑх, вылямалли теттесем пек, пӗчӗк ҫынсем чупкалаҫҫӗ, вӗсем вут ӑшне ҫинҫе те вӑрӑм пакурсем чиксе яни те курӑнать.

«Бежать надо», — думал Никита, глядя вдаль, во тьму, разорванную огнём; там, в красноватом воздухе, стояли деревья, выкованные из железа, по красноватой земле суетливо бегали игрушечно маленькие люди, было даже видно, как они суют в огонь тонкие, длинные багры.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Никита ҫӗр чавакан Тихон Вяловӑн сарлака янахлӑ, хӗрлӗрех ҫӑра ҫӑмлӑ та хӗрлӗ пӑнчӑсем палӑрса тӑракан питне уйрӑмах асӑрхарӗ.

Никита особенно отметил лицо землекопа Тихона Вялова, скуластое, в рыжеватой густой шерсти и в красных пятнах.

I сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Тӑван аннеҫӗм, ӑҫтан килсе тухнӑ кунта хӗрлӗ питлӗ, хӗрлӗ калпаклӑ хӗр!

— Маменька родная, откуда здесь такая красавица с пунцовыми щечками и в пунцовой шапочке!

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Залкинд Ленин орденӗпе Хӗрлӗ Ялав, Хӗрлӗ Ҫӑлтӑр орденӗсемпе, вӑл та уяври пекех тумланнӑ.

Залкинд был тоже при орденах — Ленина, Красного Знамени и Красной Звезды и тоже одет по-праздничному.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Петр Золотов. Ажаев, В. Н. Мускавран инҫетре: роман / вырӑсларан П.Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 242 с.

Унсӑр пуҫне хӗрлӗ паттӑрсем патне, партизансемпе хӗрлӗ салтаксем патне, воззвани ҫырса яма йышӑнчӗҫ.

Кроме того, постановили написать воззвание к красным героям — партизанам и красноармейцам.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Никифор Ваҫанкка, Алексей Этмен, Илле Тукташ. Алексеев, М. А. Большевиксем: роман / вырӑсларан Н. Ваҫанкка, А. Этмен, И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгиз, 1936. — 242 с.

Пӗр икӗ сехет маларах темӗн те пӗр тӗрлӗ, пысӑк та вак-тӗвек ӗмӗтсемпе, кӑмӑлсемпе пурӑннӑ ҫынсен юнланса пӗтнӗ ӳчӗсем, темиҫе ҫӗршерӗн, бастионпа траншея хушшинчи ем-ешӗл те сывлӑмлӑ лапампа Севастопольри часовньӑн тип-тикӗс урайӗнче пӗр хускалмасӑр выртаҫҫӗ; темиҫе ҫӗршер ҫын ылханни, кӗлтуни илтӗнсе тӑрать, ҫӑварӗсем типсе ларнӑ вӗсен, ҫӗр ҫумӗпе шӑваканнисем те, енчен енне ҫаврӑнса выртса йынӑшса илекеннисем те пур вӗсен хушшинче, — пӗрисем ем-ешӗл лапамри вилесем хушшинче выртаҫҫӗ, теприсем носилкӑсемпе койкӑсем ҫинче, суран ҫыхмалли пунктӑн юнланса пӗтнӗ урайӗнче; анчах та ҫав ҫавах, иртнӗ кунсенчи пекех, Сапун-ту тӗлӗнче шурӑмпуҫ шевли выляма пуҫларӗ, йӑлкӑшса тӑракан ҫӑлтӑрсем шупкалчӗҫ, шавласа выртакан тӗксӗм тинӗсрен шурӑ тӗтре хӑпарма тытӑнчӗ, хӗвелтухӑҫӗнче йӑмӑх хӗрлӗ ҫутӑ йӑлкӑшма пуҫларӗ, янкӑр кӑвак горизонт тӑрӑх шӑвакан шупкарах хӗрлӗ ҫинҫешке пӗлӗтсем тара-тара ҫухалчӗҫ, ҫав-ҫавах, иртнӗ кунсенчи пекех, ыйхӑран вӑраннӑ тӗнчене савӑнӑҫпа юрату, телей сунса, хӑватлӑ та ҫав тери илемле хӗвел ишсе тухрӗ.

Сотни свежих окровавленных тел людей, за 2 часа тому назад полных разнообразных, высоких и мелких надежд и желаний, с окоченелыми членами, лежали на росистой цветущей долине, отделяющей бастион от траншеи, и на ровном полу часовни Мертвых в Севастополе; сотни людей — с проклятиями и молитвами на пересохших устах — ползали, ворочались и стонали, — одни между трупами на цветущей долине, другие на носилках, на койках и на окровавленном полу перевязочного пункта; а все так же, как и в прежние дни, загорелась зарница над Сапун-горою, побледнели мерцающие звезды, потянул белый туман с шумящего темного моря, зажглась алая заря на востоке, разбежались багровые длинные тучки по светло-лазурному горизонту, и все так же, как и в прежние дни, обещая радость, любовь и счастье всему ожившему миру, выплыло могучее, прекрасное светило.

14 // Василий Алагер, Стихван Шавли. Толстой Л.Н. Севастополь калавӗсем: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1942. — 238 с.

Вара анне мана арчаран пӗр хӗрлӗ тутӑр татӑкӗ илчӗ те, йӗп куҫне хӗрлӗ ҫип тирсе, йӗпе епле тытмаллине кӑтартса пачӗ.

Мать достала из сундука красный лоскут и дала мне; потом вдела в иголку красную нитку и показала мне, как держать.

Мӑнакка хӑй ҫӗлеме вӗренни ҫинчен каласа кӑтартни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.

Пусма-тавар кунта пиншер «шукка», урӑхла — хӑлаҫ; «мерикани» — Массачусетсри фабрикӑсем тӗртекен шуратман пӳс-миткаль, «каники» — 34 дюйм сарлакӑш кӑвак мамӑк пусма, «сахари» — кӑвак шурӑ тӑваткаллӑ, хӗрри — хӗрлӗ хӑю ҫинче йӑрӑмлӑ тачӑ пусма, унран хаклӑрах «диули» — симӗс, хӗрлӗ, сарӑ тӗслӗ сурат пурҫӑн пусми; ун виҫӗ ярд тӑршшӗ татӑкӗ ҫичӗ доллартан кая тӑмасть, ылтӑн ҫип хутӑштарса тӗртнӗ пулсан, ун хакӗ сакӑрвунӑ доллара та ҫитет.

Тканей тут были тысячи «шукка», то есть саженей; «мерикани» — небеленый миткаль производства салемских фабрик в Массачусетсе, «каники» — голубая хлопчатобумажная ткань шириной в тридцать четыре дюйма, «сохари» — плотная материя в синюю и белую клетку с красной каймой, оттененной голубыми полосками, и более дорогая «диули» — зеленый, красный и желтый суратский шелк; отрез его в три ярда стоит не меньше семи долларов, а если он заткан золотом, то цена доходит до восьмидесяти долларов.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Пуҫне темле илемлетнӗ ҫын та пур: кӑпӑшка минтер пек туса тӑватӑ пая уйӑрнӑ кӑтра ҫӳҫсем е тӗвӗлесе ҫыхнӑ ҫивӗтсем; кӑмпа хурӑмлӑ е ҫамка ҫинелле ҫатма аври пек анакан, хӗрлӗ тӗкпе илемлетнисем; кукӑр мӑйрака пек ҫивӗтленӗ, хӗрлӗ тӑмпа якатнӑ, ҫу сӗрнӗ кӑтра ҫӳҫсем.

Шевелюры, разделенные проборами на четыре части, уложенные в виде подушечек или завязанных в узел кос; подхваченные в форме гриба или спускающиеся на лоб в виде ручки сковороды и украшенные султаном из красных перьев; шевелюры, заплетенные в кривые рога, покрытые красной глиной и маслом.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Вӑрман уҫланкисенчи симӗс курӑкпа хӗрлӗ туратсем хушшинчен йӑлтӑркка чечексем — сарӑ, кӑвак импӗр, ҫутӑ лобели, йӑмӑх хӗрлӗ орхидея — курӑнаҫҫӗ.

На лужайках, среди зеленой травы и розовых веточек, пестрели яркие цветы — желтый и синий имбирь, светлые лобелии, багряные орхидеи.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Роза Митрушкина. Жюль Верн. Вунпилӗк ҫулхи капитан. Роман. Куҫараканӗ Митрушкина Р. М. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984 ҫул, 304 с.

Авалхи йӑла тӑрӑх, йӑмӑх хӗрлӗ роза чечекӗсене ҫывӑх ҫынсене ҫех (ҫураҫнӑ хӗре, арӑма, тантӑша, амӑшне, ашшӗне, йӑмӑкне) парнелеҫҫӗ, хӗрлӗ тӗс яланах юрату палли шутланнӑ.

По преданию, ярко-красные розы дарят только близким людям (невесте, жене, подруге, матери, отцу, сестре), т, к. красный цвет считается символом любви.

Кама мӗн парнелемелле? // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Хӗрлӗ Ҫар, Хӗрлӗ Флот тата Совет Союзӗнчи пӗтӗм граждансен Совет ҫӗрӗн кашни вершукӗшӗн, хамӑр хуласемпе ялсемшӗн юлашки тумлам юн пӗтиччен ҫапӑҫмалла…»

Красная Армия, Красный Флот и все граждане Советского Союза должны сражаться за каждый вершок советской земли, за наши города и села до последней капли крови…»

«Сире чӗнсе калатӑп эпӗ, манӑн тусӑмсем» // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ҫапла вара, хӗрлӗ тӗс те, «хӗрлӗ» янрав пекех, пирӗн чун-чӗрере ҫутӑпа хавхалану тата хӗрӳлӗх туйӑмӗсене ҫуратать, ҫавӑнпах та ӗнтӗ эпир: «вӗри», хӗрӳ туйӑмлӑ, тетпӗр.

И вот, красный цвет, как и «красные» звуки, оставляет в нашей душе свет, возбуждение и представления о страсти, которую так и называют «горячею», кипучею, жаркою.

VII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Манӑн ҫак танлаштару, тен, тӗрӗсех те-и, ҫитменнине, тепӗр танлаштару та аса килет мана: тӗксӗм хӗрлӗ тата хӑмла ҫырли тӗслӗ япаласемпе пӗрлех «тӗксӗм хӗрлӗ» е «хӑмла ҫырли» текен янрав та пур.

Пожалуй, что мое сравнение и верно, и мне даже приходит в голову дальнейшее сопоставление: существует также «малиновый» звон, как и малиновый цвет.

VII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Ак ӗнтӗ куратӑн-и… эпӗ пӗр-пӗр хӗрлӗ пустав е хӗрлӗ сӗтел витти ҫине пӑхнӑ чухне унӑн тӗсӗ мана та темӗнле авкаланса-хумханса, вӗлтӗртетсе тӑнӑн туйӑнса каять.

Вот видишь ли… когда я смотрю на большую красную поверхность, она производит на мой глаз такое же беспокойное впечатление чего-то упруго-волнующегося.

VII // Степан Апаш. Короленко В.Г. Суккӑр музыкант: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 194 с.

Хумханса тӑракан ҫӑра та тӗксӗм хӗрлӗ тӗтӗм ӑшӗнче вӑл е нумай пуҫлӑ хура ҫӗлен пек, е хӗрлӗ аҫтаха пек вӗлтлетсе тӑрать.

В бесформенных клубах дыма, роскошно окрашенных в бархатисто-темные и пурпуровые цвета, то появлялись, то исчезали черные драконы и алые гидры.

III. Ачасем вӑранаҫҫӗ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Пилеш йывӑҫҫи ҫинче шултра хӗрлӗ ҫырласем хӗрлӗ шӑрҫа ярӑмӗ евӗр ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.

А на рябине, словно пригоршни красных бус, висели тугие красные ягоды.

Вӑрман парнисем // Николай Резюков. Воронкова, Любовь. Тантӑшсем шкула каяҫҫӗ; вырӑсларан Н.Резюков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 48 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех