Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Анохин (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Ҫук, эсӗ ухмах ӑна! — тарӑхса кайса, сассине хӑпартрӗ Анохин.

— Нет, это ты чудачка! — уже выходя из себя, повысил голос Анохин.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Эпӗ санран чӑннине ыйтатӑп! — ҫамкине пӗркелентерсе, Анохин ун ҫумӗнчен шуса ларчӗ.

— Я тебя всерьез спрашиваю! — Анохин, хмурясь, отодвинулся от нее.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лиза ӑна мӑйӗнчен ыталаса, илчӗ, чӗркуҫҫийӗ ҫине йӑвантарасшӑн пулчӗ, анчах Анохин вӑл ҫатӑрласа тытнинчен йӳнесӗррӗн хӑтӑлчӗ.

Она с силой обняла его за шею, хотела было повалить к себе па колени, по Анохин неловко освободился от ее цепких объятий.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Эпӗ обществӑн, — терӗ Анохин ним кулмасӑр, пусӑрӑнкӑллӑн, ун кашни сӑмахне ыранах ӑна хирӗҫ ҫавӑрса хума пултаракан ӳсӗр хӗрарӑм умӗнче чӗререн калаҫма шутламасӑр.

— Я принадлежу обществу, — серьезно, без улыбки сказал Анохин, совершенно не собираясь откровенничать перед полупьяной женщиной, которая завтра же сможет каждое сказанное им слово обратить против него.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Куҫӗсене Лизӑран тартса, Анохин черккесене эрех тултарчӗ, ҫутӑра йӑл-йӑл туса тӑракан черккине ҫӗклерӗ.

Избегая смотреть ей в глаза, Анохин разлил вино, поднял мерцающую на свету рюмку.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин сиссе те юлаймарӗ, Лиза ӑна мӑйӗнчен ҫатӑрласа тытрӗ, ун ҫине кӑкӑрӗпе йӑванчӗ, вара вӑл халӗ Лизӑна парӑнсан, ӗмӗрлӗхех унпа ҫыхӑнма лекет тесе хӑраса ӳкрӗ.

И не успел Анохин опомниться, как она крепко обхватила его за шею, навалилась на него грудью, и он с отчаянием подумал, что если сейчас подчинится ей, то уже навсегда свяжет себя с нею.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин, хӗп-хӗрлӗ хӗрелсе кайнӑскер, Лизӑ аллинчен мунчала илчӗ те, тӳсӗмлӗхне ҫухатнӑҫемӗн ҫухатса, унӑн яклашка ҫурӑмне сӑтӑркалама пуҫларӗ.

Весь пылая, он взял из ее рук мочалку и стал водить ею по скользкой спине Лизы, с каждым движением теряя самообладание.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин, ӑна курсан, каялла чакрӗ, каясшӑн пулчӗ, анчах Лизӑ, тулли кӑкӑрне хӑрах аллипе тытса, вӑрт ҫаврӑнса тӑчӗ те, ӑна питренех пӑхса ахӑлтатса кулса ячӗ.

Анохин отступил и хотел было уйти, по Лиза, придерживая одной рукой налитые груди, обернулась и расхохоталась ему прямо в лицо.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун питне юн пырса ҫапрӗ, Лизӑ тимӗр валашка ҫинче ҫаппа ҫарамас тӑрать, ҫурӑмӗпе Анохин еннелле ҫаврӑннӑ та мунчалапа мӑйне, аллисене сӑтӑрать.

Кровь бросилась ему в лицо, Лиза стояла голая в железном корыте и, повернувшись спиной к Анохину, терла мочалкой шею и руки.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Вӑт тата!» — ним тума пӗлмесӗр, ҫиллессӗн шухӑшларӗ Анохин, илтмӗш пулса.

«Еще чего не хватало!» — зло и растерянно подумал он и сделал вид, что не слышит.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Унтан Лизӑ темскер каларӗ, вӑл ӑна хӑйӗн патне чӗннине Анохин тӳрех тавҫӑрса та илеймерӗ.

Потом она заговорила, и Анохин не сразу догадался, что Лиза зовет его к себе.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин кутамккана урипе тапса кӗтеселле шутарчӗ, ҫуталса кайнӑ, вараланчӑк ватнике икӗ пӳрнипе йӗрӗнчӗклӗн тытса, кутамкка ҫине хучӗ, вара куҫ харшисене пӗркелентерсе тӳрленсе тӑчӗ.

Анохин отбросил ногой в угол мешок, брезгливо, двумя пальцами, приподнял грязный, залоснившийся ватник, положил его на мешок и выпрямился, озабоченно хмуря брови.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Хӑвӑн кӑмӑлу, — терӗ Анохин.

— Как хочешь, — сказал Анохин.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин кухньӑна кайрӗ те хулпуҫҫи урлӑ ҫемҫе пит шӑлли ҫакса килчӗ.

Анохин сходил на кухню и явился с мохнатым полотенцем через плечо.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Юлашкинчен Лизӑ тутӑрне салтса хучӗ, силленкелесе вараланчӑк ватникне хыврӗ те, Анохин ун ҫине кӑшт тӗлӗнсе, сӑнаса пӑхрӗ.

Сбросив наконец платок, она легко стряхнула с плеч грязный ватник, и Анохин с некоторым удивлением задержал на вей взгляд.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин нимӗн каламасӑр шашулккана питӗрчӗ, хӑй аптраса ӳкнине мӗнле те пулин пытарас тесе, тӗлӗннӗ пек пулса каларӗ:

Он молча закрыл щеколду и, чтобы как-то замаскировать свою растерянность, проговорил с деланным удивлением:

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Мӗн эсӗ, Лиза? — мӑкӑртатса илчӗ Анохин, Елизаветӑн ухмахла талайне аса илсе.

— Что ты, Лиза! — вспомнив о вздорном характере Елизаветы, забормотал Анохин.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин нумайччен чӗнмесӗр ларнипе кӳренсе, Лизӑ патӗнчен айккинелле сиксе ларчӗ.

Обиженная затянувшимся молчанием Анохина, Лиза отстранилась от него.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хӑй урҫа чухне пурӑннӑ хӗрарӑм кӗтмен ҫӗртен килсе кӗнипе нимӗн тума пӗлмесӗр, ҫав тери тулашрӗ пулин те, Анохин хуйхӑ пуснӑ пек чӗнмерӗ.

Застигнутый врасплох неожиданным приходом женщины, с которой он имел неосторожность завязать близкие отношения в пору своей холостяцкой жизни, Анохин подавленно молчал, хотя все в нем кипело от возмущения.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин туртманни пӗр уйӑхчӗ ӗнтӗ — Ксени ыйтнипе пӑрахнӑччӗ — анчах халӗ вӑл питӗ туртас килнӗ пек ӗме-ӗме илчӗ.

Анохин уже больше месяца не курил — бросил по настоянию Ксении, но тут жадно затянулся.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех