Чӑваш чӗлхин икчӗлхеллӗ ҫӳпҫи

Ҫыранӑн тепӗр енче хӑмӑш ҫӑра ӳсет, унта хӗвел ылтӑн тӗслӗн йӑлтӑртатать, хӑмӑш ҫеҫкисем ҫупкӑмӑн-ҫупкӑмӑн шыв ҫинелле усӑннӑ.

Куҫарса пулӑш

V // .

Вӑл ҫиеле сиксе тухрӗ, хӑмпӑ кӑларса, шыва, пӗрӗхтерсе, куҫне уҫрӗ; анчах шыв ҫийӗнче шӑп кӑна унӑн пичӗ тӗлӗнче хӗвел йӑлтӑртатать иккен.

Куҫарса пулӑш

V // .

Халь ӗнтӗ куҫа курӑнман вӗтӗ тумлам кӑна хӗвелпе ялкӑшса йывӑҫ ҫинчен анать, ҫӗр кӗрхи эрешмен картипе йӑлкӑшса ҫуталнӑн йӑлтӑртатать.

Теперь только мелкие, почти невидимые капли еще висели в воздухе, сверкая на солнце, точно блещущая сеть осенней паутины.

VI. Хӗрарӑм чунӗ // .

Анчах пӗррехинче, — ку вӑл туй хыҫҫӑн пӗр пилӗк уйӑх иртсен пулчӗ, — Дмитрий Сергеич урокран таврӑнчӗ те арӑмӗ темӗнле улшӑннине асӑрхарӗ; Верочка куҫӗсенче мӑнкӑмӑллӑхпа хаваслӑх ҫиҫсе йӑлтӑртатать.

Но однажды, — это было месяцев через пять после свадьбы, — Дмитрий Сергеич, возвратившись с урока, нашел жену в каком-то особенном настроении духа: в ее глазах сияла и гордость и радость.

II // .

Варюха куҫӗ чӗррӗн йӑлтӑртатать, тарпа йӗпеннӗ, пудрӑпа помада таврашне курман хӗрлӗ пичӗ те йӑлтӑртатать.

Глаза Варюхи возбужденно блестели, блестело и мокрое от пота, розовое, не знавшее ни пудры, ни помады лицо.

XXII сыпӑк // .

Унӑн хӗвелпе шупкалнӑ кӑвак ҫитсӑ кӗпине темиҫе тӗлте арки таранах ҫурса антарнӑ, хул пуҫҫи ҫинче мӗнле тытӑнса тӑнинчен те тӗлӗнмелле; сулахай пит ҫӑмартинчен пуҫласа янах таранах тӗксӗм кӑвак паллӑ пур, куҫне тӗксӗм хӗрлӗ шыҫӑ хупласа илнӗ, анчах сылтӑм куҫӗ хӑйӗн ҫилӗллӗн те хаяррӑн йӑлтӑртатать.

Выгоревшая на солнце синяя ситцевая рубаха его была разорвана в нескольких местах до самого подола и держалась на плечах только чудом; левая щека от скулы до подбородка чернела густою синевой, а глаз заплыл багровой опухолью, но правый — блестел возбужденно и зло.

XIV сыпӑк // .

Пӑхрӑм та хам та кулса ятӑм: эпӗ урапасем патне таврӑннӑ хушӑра мучи те кӗпипе шӗлепкине хывса пӑрахнӑ, йӗм вӗҫҫӗнех пуринчен малта ҫӗмӗрттерсе пырать, кукши кӑна йӑлтӑртатать, кӑвак сухалӗ ҫилпе ҫурӑмӗ хыҫӗнчех вӗлкӗшет.

Я глянул и тоже засмеялся: пока я к бричкам возвращался, дед тоже снял с себя рубаху и шляпу, режет впереди всех в одних портках, лысиной посверкивает, а седую бороду у него ветром аж на спину заносит.

IV сыпӑк // .

Теприн ҫинче — шакла пуҫлӑ ҫамрӑк ача, кӗпине хывнӑ, тарланипе хӑй ҫу сӗрнӗ евӗрлех, хӗвел ҫинче хӗҫ пек йӑлтӑртатать.

На второй сидит молодой стриженый парень, без рубахи, от пота весь будто маслом облитый, блестит на солнце, как палаш.

IV сыпӑк // .

Тепӗр ҫур сехетрен Кӗҫӗн Аким колхоз картишӗнчен вӑкӑрсем кӳлнӗ икӗ лав илсе килсе тӑратрӗ, Ванюшка хайхи, хуратутлӑ пичӗ ҫинчи вӗтӗ-вӗтӗ тар пӗрчисене шӑлкаласа, алласа тасатнӑ тулӑ миххисене арпалӑхран кӗлет умне йӑтма тапратрӗ, тулли тип-типӗ, шултӑра, ылтӑн тӗслӗн курӑнса йӑлтӑртатать.

Через полчаса Аким Младший вел с колхозного база две бычиные подводы, а Ванюшка с лицом, усеянным мелкими, как веснушки, бисеринками пота, таскал из мякинника на приклеток амбара мешки с подсеянной пшеницей, твердозерной и ядреной, отливающей красниной червонного золота.

25-мӗш сыпӑк // .

Чие йывӑҫҫин туни ҫинче хытса ларнӑ янтарь тӗслӗ сухӑр чӑмӑркки уйӑх ҫутинче тӗксӗммӗн ҫиҫсе йӑлтӑртатать.

Под месяцем неярко светится на стволе вишни янтарный натек замерзшего клея.

19-мӗш сыпӑк // .

Аялтан ҫапакан шап-шурӑ электричество ҫутипе ҫутатнӑскер, вӑл варкӑшса йӑлтӑртатать, хӗп-хӗрлӗ юн юхнӑ евӗр йӑрӑмланса вӗлкӗшет.

Освещенное снизу белым накалом электрического света, оно кипуче горит, струится, как льющаяся алая кровь.

19-мӗш сыпӑк // .

Унӑн хырнӑ пичӗ пӑхӑр пек йӑлтӑртатать.

Его бритое лицо блестит, точно медь.

«Мов» // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 684–692 стр.

Намӑса пӗлмесӗр ҫиҫсе, вӑл пур ҫӗрте те хавхаланса йӑлтӑртатать, хӑйӗн сивлекӗпе куҫа ҫиет, ҫын сӑн-сӑпатне пӑсса ярать.

Нахальный, крикливый, он торжествующе трепещет всюду, режет глаза, искажает лица своим холодным блеском.

Сарӑ шуйттан хули // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 659–670 стр.

Тусем ҫинчен чечек шӑрши ачашшӑн юхса килет, хӗвел тухайнӑ; йывӑҫ ҫулҫисемпе курӑк тунисем ҫинче сывлӑм йӑлтӑртатать-ха.

С гор ласково течет запах цветов, только что взошло солнце; на листьях деревьев, на стеблях трав еще блестит роса.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ҫухине йӳле янӑ, шурӑ ҫамки ҫинче пӑнчӑ-пӑнчӑ вӗтӗ тар йӑлтӑртатать, сӑра тултарнӑ стакан тытнӑ алли чӗтрет.

Ворот рубахи был расстегнут, на белом лбу блестели мелкие капельки пота, и рука со стаканом пива, тряслась.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Иккӗшӗнчен пӗри — пысӑкки — ҫап-ҫутӑ чул пек йӑлтӑртатать, тепри — унран инҫех те мар, — аран курӑнать.

Одна из них — большая — блестела изумрудом, другая, неподалеку от нее, — едва видна.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑрӑм кӗсменсем айӗнче шыв кӑшт кӑна илтӗнмелле шӑмпӑртатса чӳхенет, тата ҫаплах ӑшӑ та кӑвак фосфор ҫутипе йӑлтӑртатать.

Вода чуть слышно звенела и плескалась под ударами длинных весел и все блестела теплым голубым светом фосфора.

II сыпӑк // .

Мӑйӑхӗ, хулпуҫҫисем ҫинелле усӑнса анса, ҫӳҫ кӑтрисемпе пӗрле хутшӑнса кайнӑ; куҫӗ ҫап-ҫутӑ, ҫӑлтӑр пекех йӑлтӑртатать; кулли тата — хӗвел пӑхнӑ пекех туйӑнать, туршӑн та ҫав!

Усы легли на плечи и смешались с кудрями, очи, как ясные звезды, горят, а улыбка — целое солнце, ей-богу!

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Шуйттан праҫнике хитреленнӗ пекех хитреччӗ, жупаннех ылтӑн ука тыттарса пӗтернӗ, учӗ урипе кӑшт тӑпӑртатса илсессенӗх — аяккинче ҫакӑнса пыракан хӗҫҫи ҫиҫӗм пек йӑлтӑртатать… хӗҫҫине пӗтӗмпех хаклӑ йышши чулсемпе эрешленӗ, ҫӗлӗк тӳпи — йӑм-кӑвак бархат, пӗлӗт татӑкӗ, тейӗн, чаплӑскерччӗ вӑл, ҫав ватӑ господарь!

Красив он был, как черт в праздник, жупан шит золотом, на боку сабля, как молния, сверкает, чуть конь ногой топнет, вся эта сабля в камнях драгоценных, и голубой бархат на шапке, точно неба кусок, — важный был господарь старый!

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

…Ун айӗнче ҫап-ҫутӑ шывӑн шавӗ, Ҫӳлте хӗвел йӑлтӑртатать.

…Под ним струя светлей лазури, Над ним луч солнца золотой.

XLV. Ҫиле май // .