Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӗксӗм сăмах пирĕн базăра пур.

тӗксӗм (тĕпĕ: тӗксӗм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тарӑн путӑкра Кубань тӗксӗм йӑлтӑртатни курӑнчӗ, ун хӗррипе шӑналӑк пек сад пахчи хуралса выртать, е тӗттӗм пӗлӗт айӗнче станица курӑнса каять, унта-кунта чӳречесенче хӑй ҫути курӑнать, мӑрьесенчен тӗтӗм мӑкӑрланать.
В глубокой котловине мерцал тусклый отблеск Кубани, на берегу темнели сады, под сумеречным небом рисовался очерк станицы, кое-где еще дымились трубы и светились окна в домах.

XXX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Мӗншӗн питӗ тӗксӗм эсӗ?
— А отчего такой мрачный?

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ҫемен тӗксӗм, сивӗрех куҫӗпе Сергей ҫине шӑтарас пек пӑхрӗ.
Семен смотрел, не мигая, сухими и строгими глазами на Сергея.

Хӑйӗн вӑйлӑ аллисемпе хӗре ҫирӗп хулпуҫҫийӗсенчен ыталанӑ чух ҫак тӗксӗм сӑртсем хушшинче Анфиса пӗчӗк те мӗскӗн пек туйӑннӑ ӑна…
Под своей сильной рукой он чувствовал ее упругие плечи, и она казалась ему совсем маленькой и беззащитной на фоне этой суровой природы…

XXV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Музыка янӑраса кайрӗ, оркестр темле вальс калать, тӗксӗм те нӳрлӗ ту хушшинче ҫак янӑравлӑ кӗвӗ ытла та тӗлӗнмелле чуна ҫӳҫентерет.
Заиграла музыка, оркестр исполнял какой-то вальс, странными и волнующими показались мелодичные протяжные звуки в сыром и тихом ущелье.

XXIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Куҫӗсем те тӗксӗм — ӗлӗкхи савӑнӑҫ хӗлхемӗ выляса тӑмасть.
Глаза были тусклые — не найти в них былой веселой искорки.

XXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Анчах портретсем ҫинче эпӗ яланах тӗксӗм тухатӑп, куҫ-харшисем ҫиллес пӗрӗнеҫҫӗ те, ӳхӗ пек курӑнатӑп…» — тесе кулса илчӗ вӑл.
Только на портретах я всегда почему-то получаюсь мрачным, с насупленными бровями, все одно как сыч…»

XIV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Куҫӗ айӗнчи пӗрӗнчӗксем те шултраланнӑ, чамӑр сӑмси тӗксӗм сӑнпа витӗннӗ, — ҫӳлти тути ҫинчи турпалли те улшӑннӑ.
Увеличились мешочки под глазами, шишкастый нос тоже как-то округлился и потемнел, — даже родинка на верхней губе и та чем-то изменилась.

XII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ӑна малтанхи ушкӑна та, тепӗр ушкӑнне те кӗртме ҫук: вӑл иккӗшин хушшинче, ҫемҫе те кӑмӑллӑ куҫлӑ Иван Петровичпа тӗксӗм куҫлӑ, кирпӗч тӗслӗ Андриан Аверьянович хушшинче тӑрать.
Его нельзя подвести ни под первую, ни под вторую категорию: он занимает, так сказать, золотую середину и находится где-то между Иваном Петровичем с его мягкими и ласковыми глазами и Андрианом Аверьяновичем с его тусклым взглядом и сиплым голосом…

Ирина йӑл кулса илчӗ, унӑн тӗксӗм куҫӗсенче те куҫҫулӗ, те ҫумӑр тумламӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Она посмотрела на него, и в ее темных глазах заблестели не то слезы, не то капельки дождя.

VI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пичӗ ҫине тӗксӗм лампа ҫути ӳксе ҫутатсан, хӗр ҫамки ҫине ӳкнӗ йӗпе ҫӳҫ пайӑркисене аллипе пуҫтарса ҫӳлелле ячӗ те кӑмӑллӑн Сергей ҫине пӑхса илчӗ.
Когда неяркий свет лампы упал на ее лицо, она откинула со лба мокрые локоны и ласково посмотрела на Сергея.

Сергей ҫӳллӗ те тӗксӗм секретарьтен, вӑтаннипе хӗрелсе кайса, станицӑра Катерина ятлӑ хӗр пур-и тесе ыйтрӗ.
Сергей успел лишь, краснея и смущаясь, спросить у секретаря, высокого, и мрачного мужчины, есть ли в Краснокаменской девушка по имени Катерина.

— Тимофеич, — йӑпӑлтатса каларӗ Рубцов-Емницкий, — мӗскер эсӗ тӗксӗм?
— Тимофеич, — говорил Рубцов-Емницкий, — и чего ты хмуришься?

III сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Тӗксӗм ҫутӑра йывӑҫ пахчисем чатӑр карса лартнӑ пек хура, е кӗл тӗслӗ те пӑч-пӑч кӗрен, е парашют пурҫӑнӗ пек шурӑ курӑннӑ.
Сады, тонувшие в сумеречном свете, были то совсем темные, как шатры, то пепельно-серые в розовых пятнах, то белые.

Йӗпхӳллӗ сивӗ ҫумӑр вӗтӗртетет, хунарсем шыв кӳленчӗкӗсем ҫине тӗксӗм ҫутӑ йӗрсем ӳкереҫҫӗ.
Моросил изморосный дождь, фонари кидали на лужи мерклые дорожки света.

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Григорий, кӗпе-йӗмне хывса пӑрахса, ҫӑвӑнмалли ванна пӳлӗмӗпе унӑн тӗксӗм кантӑклӑ чӳречисене тӗлӗнерех пӑхса сӑнанӑ хушӑра шурӑ халатлӑ ҫынни ванна ӑшне шыв тултарчӗ те, температурине виҫсе пӑхса, Григорие шыва кӗрсе ларма хушрӗ.
Пока Григорий раздевался и, пораженный, рассматривал помещение и матовые стекла окон, служитель наполнил ванну водой, смерил температуру, предложил садиться.

21 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӑл сайра хутра кӑна тута хӗррисемпе кулса, ейӗлсе илкелет, кулнӑ чух куҫӗсем ҫемҫелмеҫҫӗ, хӑйсен тӗксӗм ҫутине самантлӑха та ҫухатмаҫҫӗ.
Улыбался он редко, излучинами губ, глаза от улыбки не мягчели, неприступно сохраняли неяркий свой блеск.

15 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вӗсен ҫӳлти сийӗсем кӗренӗн-кӑвакӑн тӗссӗрленеҫҫӗ, аялараххисем хӑйсен урӑм-сурӑм ҫутине ҫухатса пыраҫҫӗ, тӗсне ылмаштарса, тӗксӗм пӗлӗт ярӑмӗ ҫине темле ҫемҫе сирень чечекӗ пек ҫепӗҫ тӗтӗм сапса ҫутӑлтараҫҫӗ.
Вверху фиолетово чернели, чуть ниже утрачивали чудовищную свою окраску и, меняя тона, лили на тусклую ряднину неба нежно-сиреневые дымчатые отсветы.

14 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Вагон кустӑрмисем пӗр виҫеллӗн таклатса пыраҫҫӗ, хушӑран, пӑравус картах туртнипе, вагон сулланса илет, кӳршӗри тахӑш купере ҫурма-сасӑллӑн юрлаҫҫӗ, тӗксӗм хунартан шупка-кӑвак чалӑш мӗлкесем тасалаҫҫӗ.
Ритмично татакали колеса, вагон качался, волнуемый рывками паровоза, где-то в соседнем купе вполголоса пели, лиловые косые тени бросал фонарь.

Тарланӑ кантӑклӑ бинокль витӗр пӑхнӑ чухнехи пек, хӑмӑр окоп йӑранӗсем тӑсӑлса выртнине тата хула еннелле тӗксӗм кӑвакрах кӗлеткесем чупнине курчӗ.
Как сквозь запотевшие стекла бинокля, видел бурую гряду окопов, серых людей, бежавших к городу.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика