Шырав

Шырав ĕçĕ:

янӑ сăмах пирĕн базăра пур.

янӑ (тĕпĕ: янӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Шкула хута янӑ чухне И.Я.Яковлев хӑй те килсе кайнӑ, ҫуртне аван тунӑ тесе ҫирӗплетнӗ.
При вводе в эксплуатацию школы приезжал и сам И.Я. Яковлев, подтверждал, что дом ладно построен.

И.Я.Яковлев Енӗш Нӑрвашра темиҫе те пулнӑ // Ял ӗҫченӗ. «Ял ӗҫченӗ», 2019.10.18

Паян республикӑра ачасене паха пӗлӳ памалли, вӗсем хӑйсен талантне тӳрре кӑлармалли, аталаннӑ ҫын, Раҫҫейӗн чӑн-чӑн патриочӗ пулмалли пӗтӗм услови пур», — тенӗ Чӑваш Ен Пуҫлӑхӗ Михаил Игнатьев Патшалӑх Канашне янӑ Ҫырура.
Куҫарса пулӑш

Туслӑ кил-йышра ӳсеҫҫӗ // Ял ӗҫченӗ. «Ял ӗҫченӗ», 2019.10.18

— Эп хамах ӑна ҫынсенчен ҫӑкӑр ыйтма янӑ!
— Сам я посылал ее хлеба у людей просить, комиссия!

Хуйхӑ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 46–55 стр.

Халь вӑл салтак пуставӗнчен ҫӗлетнӗ кӑвак йӗм, пысӑк та йывӑр сӑран атӑ тӑхӑнса янӑ, тулта чӑн-чӑн кӗркуннехи нӳрлӗ тата сивӗ ҫанталӑк тӑрать пулин те, сюртуксӑрах, ҫӗлӗксӗрех ларать.
На этот раз он был в серых штанах из грубого солдатского сукна, в больших тяжелых сапогах, но без сюртука и без шапки, хотя на дворе стояла настоящая осень, сырая и холодная.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Епле йӑлтах япӑхтарса янӑ! — тет инженер, ӗлӗкхи илемле те чаплӑ вырӑнсен ишӗлчӗкӗсем ҫине хурланчӑклӑн пӑхса.
— Как всё запущено! — говорит инженер, с грустью поглядывая на следы минувшей роскоши.

Кулак йӑви // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 27–33 стр.

Кузьма Федоров ятлӑ управляющи, вӑрӑмскер, чылай пурӑнса курнӑскер ӗнтӗ вӑл, дачӑсем патӗнче уткаласа ҫӳрет, ҫине вӑл аркине тулалла кӑларса янӑ кӗпе тӑхӑннӑ, уринче ун пӗрмечеклӗ сӑран атӑ, вӑл дачӑсене тара илме пынӑ дачниксене кӑтартса ҫӳрет.
Управляющий Кузьма Федоров, высокий пожилой мужик в рубахе навыпуск и в сапогах гармоникой, ходит около дач и показывает их дачникам-нанимателям.

Кулак йӑви // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 27–33 стр.

— Порфирий! — кӑшкӑрса янӑ мӑнтӑркка, ырханккана курсан.
— Порфирий! — воскликнул толстый, увидев тонкого.

Мӑнтӑрккапа ырханкка // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 11–14 стр.

— Караул! — ҫухӑрса янӑ вӑл.
— Караул! — заголосил он.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Тӑр-ха, тӑ-ӑр-ррр! — сасартӑк ҫухӑрса янӑ землемер.
По… по…постой! — заорал вдруг землемер.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Хӑйне ҫӗр виҫме тесе чӗнсе янӑ усадьбӑна ҫитме лашапа каяс-тӑк, тата вӑтӑр-хӗрӗх ҫухрӑм юлнӑ.
До усадьбы, куда он был вызван для межевания, оставалось еще проехать на лошадях верст тридцать—сорок.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Тӑкӑнса кайнӑ миррӑн техӗмӗ юратуллӑ каҫсене аса илтернӗ пекех, Соломон ятне сасӑпа каланиех те пӑлхатса-пӑтрантарса янӑ хӗрарӑмсен чӗрисене.
Одно имя царя Соломона, произнесенное вслух, волновало сердце женщин, как аромат пролитого мирра, напоминающий о ночах любви.

II сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Патша куҫӗсенче тарӑху ҫиҫӗмӗ ялтӑраса илниех тӳнтере-тӳнтере янӑ ҫынсене ҫӗр ҫине.
И молнии гнева в очах царя повергали людей на землю.

Вӑл тавӑрса янӑ кофта ҫаннине антарса ячӗ, Машӑран ҫурлине илчӗ.
Она раскатала засученные рукава кофты и взяла у Маши серп.

37-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Унта пушӑ банкӑ выртать, чӳрече хашакӗ ҫинчен ӑна такам тӗртсе янӑ курӑнать.
Тут же лежала пустая жестяная банка, кто-то, видно, опрокинул ее с подоконника.

35-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хапхаранах кӑларса янӑ пулать?
От ворот поворот показала?

34-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эсӗ каллех Евдокие кӗртсе янӑ!
А ты опять Евдокию впустила!

Ҫӗре тымар янӑ та ӗнтӗ, пӗтсех кайнӑ, турпас пек юлнӑ…
Приросла к этой делянке, извелась вся, щепка щепкой стала…

30-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫамки ҫинче унӑн шурӑ ҫӑлтӑр пур, сӑмсинчен тимӗр ункӑ янӑ, ҫамки ҫинче вара кӗске ҫӑм пайӑркисем кӑтраланса тӑраҫҫӗ.
В ноздри ему было продето железное кольцо, на лбу курчавились мелкие завитки.

28-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Арҫын ачасем пӗр-пӗрин ҫине пӑхса илчӗҫ, ҫанталӑк сасартӑк сивӗтсе янӑ пек, ҫӳҫенсе кайрӗҫ вӗсем.
Мальчишки растерянно переглядывались, ежились, точно на улице внезапно похолодало.

26-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Федя, сасӑ илтӗннӗ енне чупас тенӗ кӑна, ҫав вӑхӑтра сар кайӑк хурлӑхлӑн та вӑрӑммӑн юрласа янӑ.
Федя бросился было на шум, но тут до него донесся протяжный и грустный посвист иволги.

24-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика