Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Анюк (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
«Асту, Анюк, пӗр-пӗр улах кӗтесре сана чӑмӑртаса илетӗп-ха акӑ», — тет те, хусах арӑм ҫине чӑрр! тӗллесе пӑхать.

Куҫарса пулӑш

Акатуй // Геннадий Пласкин. Пласкин Г. А. Ҫавраҫил: Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1993. — 288 с.

— Кала-ха, Ванюк, сан Анюк аппу сывӑ-и-ха? — терӗ ачашшӑн Федя.

— А что, Ваня, — ласково заговорил Федя, — что, твоя сестра Анютка здорова?

Бежин ҫаранӗ // Ярукка Сантри. Тургенев И. С. Сунарҫӑ ҫрса пынисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 172 с. — 71–91 с.

Унӑн супӑнь кӑпӑклӗ мӑйӑхӗ арӑмӗн вут умӗнче хӗрелнӗ пичӗ ҫине сӗртӗннӗ самантра (ырӑ парать те, усал чарать тенӗ пек) алӑк крриик! туса уҫӑлать те, пӳрте Анюк кӗрсе тӑрать.

Куҫарса пулӑш

Чап // Сергей Мерчен. Ялав, 1957, 5(137)№, 24 стр.

Анюк ячӗ тӗлне ҫитсен, бухгалтер трубкӑна аллипе хупларӗ те, мӑйне тӑсса, шӑппӑн пӑшӑлтатрӗ:

Куҫарса пулӑш

Чап // Сергей Мерчен. Ялав, 1957, 5(137)№, 24 стр.

Лере, Анюкпа Сантӑр хушшинче, дипломатилле калаҫу пырать: — Ан туртӑшса тӑр ӗнтӗ, Анюк, — тет Сантӑр, бидон виттине хупса.

Куҫарса пулӑш

Чап // Сергей Мерчен. Ялав, 1957, 5(137)№, 24 стр.

Лере, МТФ умӗнче, Анюк дояркӑна ферма заведующийӗ Сантӑр паян ҫупа сӗте бидонсем ҫине тултараҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Чап // Сергей Мерчен. Ялав, 1957, 5(137)№, 24 стр.

Анюк халӗ ӗнтӗ вараланасран хӑрамасӑрах Машука хӗнесе илчӗ, Кулинен вӗсене чарма вӑхӑчӗ пулман.

Анютка, уже не боясь запачкаться, тотчас же прибила Машку, а Акулина не могла оторваться от своего дела.

X // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Машук хура пиншакпах пулнӑ, ҫавӑнпа та Анюк ӑна хӑйне хуратасран ҫывӑха яман.

Машка была еще в кацавейке и грязи, и Анютка не подпускала се к себе близко, чтобы не выпачкала.

X // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анюк, аслӑ хӗрачи, хӑй тӗллӗнех тумланчӗ, ҫӳҫне ҫупа сӗрчӗ.

Анютка, как старшая, насалила голову и сама оделась.

X // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анюк шӑнса кайса Барабана алӑран вӗҫертнӗ пирки кӗрӗк тӑхӑннӑ Машукӑн ун вырӑнне каймалла пулнӑ.

хоть Анютка и промерзла и выпустила было Барабана, и Машка в шубе пошла на ее место.

VII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анюк, Поликейӑн аслӑ хӗрӗ, кӗрпе юрлӑ ҫӑмӑрпа сивӗ ҫиле пӑхмасӑрах лаша умӗнче, хӑрасарах, пӗр аллипе йӗвен, тепӗр аллипе пуҫ ҫине витнӗ сарӑ-симӗс кӗске тумтире тытса тӑнӑ.

Анютка, Поликеева старшая дочь, несмотря на дождь с крупой и холодный ветер, босиком стояла перед головой мерина, издалека, с видимым страхом, держа его одною рукой за повод, другою придерживая на своей голове желто-зеленую кацавейку.

VII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Укҫук пӗр ҫур минут пек Поликей ҫине, Кулине ҫине, ҫивитти айӗнчен пуҫсене кӑларнӑ ачасем ҫине пӑхса илчӗ, кӑмака патӗнче йӑваланса выртакан мӑйӑр курланкине илсе Анюк ҫинелле ывӑтрӗ те «халех пымалла», тесе пӳлӗмрен ҫавраҫил пек тухса вӗҫрӗ.

С полминуты Аксютка посмотрела на Поликея, на Акулину, на детей, которые высунулись из-под одеяла, схватила скорлупу ореха, валявшуюся на печи, бросила в Анютку и, проговорив еще раз «сею минутою притить», как вихрь вылетела из комнаты, и маятники с обычною быстротой замотались поперек линии ее бега.

III // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анюк ҫинҫе урисене ҫивитти айӗнчен кӑларчӗ те кушак ҫури пек утса сӗтел айӗнчен хут татӑккине илсе тухрӗ.

Анютка выкинула тоненькие босые ножонки из-под капота, покрывавшего ее, как котенок слезла под стол и достала бумажку.

III // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анюк! — терӗ вӑл, — аҫун темӗскер ӳкрӗ, илсе пар.

— Анютка, — крикнула она, — видишь, отец уронил, подними.

III // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

«Ҫук, ан чӑрман, Анюк аппа, тавтапуҫ, эп хамах», — тенӗ евӗр пуҫӗпе сӗлтрӗ те йӗкӗт, хута вулама хатӗрленсе, сылтӑм аллипе саркаларӗ.

— Нет, тетя Анюк, я сам… — Виталий взял листочек в правую руку, приготовившись читать.

3 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Ун хыҫҫӑн алӑк хупӑннӑ-хупӑнман, Анюк аппа йӗкӗт кравачӗ умне йӑкӑртаттарса пычӗ те, халат кӗсйинчен хуҫланнӑ хут татки кӑларса, Виталие тыттарчӗ:

Когда дверь за ней закрылась, тетя Анюк подошла к кровати, покопавшись, вынула из кармана застиранного халата сложенный листочек и протянула Виталию:

3 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Сунман та, (эппин, Анюк тесе чӗнеҫҫӗ-ха ку хӗрарӑма?)

И не желала, (так значит, женщину эту зовут тетя Анюк?)

3 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Анюк аппу вӑл никама та усал сунмасть.

Тетя Анюк никому зла не желает.

3 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Кукамай пырса вӑратсан эпир, Шурӑпа иксӗмӗр, Леликпе, Нинӑпа, Анюк инкепе сывпуллашмаллине аса илтӗмӗр.

Когда бабушка подошла и разбудила нас с Шурой, мы сразу вспомнили, что будем прощаться с Ниной, Леликом, тетей Аней.

Дневник // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Ваҫҫапа Анюк тата Коля мӑнтӑркка та кӑмӑллӑ Исайкӑна пӑхкаларӗҫ те, ӳснӗ ҫынсем пекех ачаран кулма тытӑнчӗҫ.

И, переглянувшись, Васька, Колька и Нюрка рассмеялись над добрым толстым Исайкой весело и снисходительно, как взрослые люди смеются над ребёнком.

Тӑваттӑмӗш блиндаж // Георгий Шумилов. Гайдар, Аркадий Петрович. Тӑваттӑмӗш блиндаж: калав; вырӑсларан Г.С. Шумилов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1938. — 24 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех