Шырав

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.

савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Костьӑн сӑнӗ-пичӗ савӑнӑҫлӑн та чеен кулнипе ҫутӑлса кайрӗ.
Лицо Кости радостно и хитро просияло.

IX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

— Акӑ халь ман чӗрере те ҫакӑн пекех: савӑнӑҫлӑн ҫатӑртатса ҫунать…
— Вот так и у меня сейчас в душе: весело горит, потрескивает…

V // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Марийка хӑйӗн телейне пытарман, килӗнче вӑл савӑнӑҫлӑн хыпаланса ӗҫленӗ.
Не скрывая своего счастья, Марийка суматошно и весело хлопотала в доме.

— Ҫавӑн пек вӑл! — савӑнӑҫлӑн килӗшнӗ Ерофейӗ.
— Он такой! — весело соглашался Ерофей.

III // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Пӗтӗм сӑнӗ-пичӗпе кӑмӑллӑн та савӑнӑҫлӑн кулса, вӑл пӗр чеелӗхсӗр, савӑккӑн ответлерӗ:
Улыбаясь во все лицо радостно-простецкой улыбкой, он ответил весело и простодушно:

II // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Пур ҫӗрте те унта пит туратлӑ хурӑнсем ҫӳлелле карӑнса лараҫҫӗ, — вӗсен атлас пек яка хупписенчен тӳлек те савӑк ҫутӑ сӑрхӑнса, пӗтӗм сӑртлӑха савӑнӑҫлӑн ҫутатса тӑрать.
Повсюду над ней высоко держались ветвистые березы, мягкий и радостный свет, исходящий от их атласной бересты, весело освещал все взгорье.

Ҫил унӑн таса ылтӑн тӗслӗ ҫулҫисене вӗлтӗр-вӗлтӗр вылятса, савӑнӑҫлӑн шутлакаласа пӑхать.
Играя, ветер весело пересчитывал на ней звонкое червонное золото листвы.

I // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Халӗ те астӑватӑп-ха: пӗррехинче сывлӑшра вӗҫсе ҫӳренӗ крап кӗтмен ҫӗртен анса ларчӗ те, шӑллӑм хӑранипе кӑшкӑрса ячӗ; пӗр-пӗринпе ҫыхӑнтарнӑ хӑма татӑкӗсем сывлӑшра сапаланчӗҫ — вӑл савӑнӑҫлӑн сиккелеме пуҫларӗ.
Вот неожиданно опустился паривший в высоте краб, и брат в испуге вскрикивает; разъединились две спутавшиеся в воздухе нитками черепицы, и он радостно прыгает.

Хут ҫӗлен // Аркадий Малов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 105–109 стр.

— Тинех тухса курӑнчӗҫ, пирӗн мӑшӑрсем, — савӑнӑҫлӑн пӗлтерчӗ мана Сань тайтай, — вӗсен ҫурисем ҫуралнӑ пулас.
— Наконец-то наша парочка опять появилась, — сообщила мне Третья госпожа, — маленькие у них, наверно, родились.

Кроликсем тата кушак // Николай Петров. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 45–52 стр.

Хун-эр Шуй-шэна чӗнсе илчӗ, лешӗ вара, ҫӑмӑллӑн сывласа ярса, савӑнӑҫлӑн ун хыҫҫӑн утрӗ.
Хун-эр позвал Шуй-шэна, и тот, вздохнув облегченно и радостно, побежал вслед за ним.

Тӑван ял // Николай Иванов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 17–30 стр.

— Эсӗ мӗн хуна ху кун пек тыткалатӑн? — ыйтрӗ анне савӑнӑҫлӑн.
— А что это ты вдруг стал таким церемонным? — шутливо спросила мать.

Тӑван ял // Николай Иванов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 17–30 стр.

Ачасем вара савӑнӑҫлӑн кулкаласа тӗрлӗ еннелле чупатчӗҫ.
Тут мальчишки с веселым смехом разбегались.

Кун И-цзи // Хӗветӗр Уяр, Михаил Рубцов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 3–12 стр.

Уяв кунӗсенче, пур урамсенче те музыка каланӑ чух, портри карапсем ҫинче илемлетсе пӗтернӗ тӗрлӗ тӗслӗ ялавсем ҫӗклеҫҫӗ, Митридат тӗлӗнче шурӑ ҫунатлӑ модельсем вӗҫеҫҫӗ, сӑрӑ рак хуран чулӗнчен тунӑ пусма тӗлӗнче параппансем ҫапни, пионер труби савӑнӑҫлӑн янӑрани илтӗнет.
В праздничные дни, когда на всех улицах играет музыка, в порту на судах подняты пестрые флаги и летают белокрылые модели над Митридатом, громко бьют барабаны и резво поет пионерская труба над лестницей из серого камня-ракушечника.

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ирӗке тухнӑ хула савӑнӑҫлӑн шавласа кӗрлет.
Освобожденный город ликовал.

Часовой командира тем каласшӑнччӗ ҫеҫ, ҫав вӑхӑтра Лазаревпа комиссар хушшинче ларакан Керчьри юлташ килнисене савӑнӑҫлӑн аллипе сулларӗ те шӑппӑн: — Кусем мана илме! — терӗ.
Караульный хотел что-то сказать командиру, но сидевший за столом между Лазаревым и комиссаром товарищ из Керчи весело помахал рукой прибывшим и негромко пояснил: — Это за мной!

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Вара кунта сӗтел хушшинче ларакансем пурте пӗр-пӗрин ҫине савӑнӑҫлӑн пӑхса илчӗҫ, пӗр-пӗрне чавсисемпе тӗрткелерӗҫ — Фашистла нимӗҫ оккупанчӗсем вӑхӑтлӑха йышӑннӑ совет районӗсенче пурӑнакансем! — кунта пурте Евдокия Тимофеевна ҫине пӑхса илчӗҫ.
и все, кто был за столом, радостно переглянулись, подталкивая друг друга локтями. — Жители советских районов, временно захваченных немецко-фашистскими оккупантами! (Тут все посмотрели на Евдокию Тимофеевну.)

Эпир паян Ҫӗнӗ ҫула пит савӑнӑҫлӑн кӗтсе илетпӗр, эпир ӑна хамӑр хӑтӑлнӑ уявпа пуҫлатпӑр.
С великой радостью встречаем мы сегодня Новый год, который мы начинаем праздником нашего избавления.

— Ҫук, ку ҫӗр ҫинчи ырӑ шӑршӑ мар, — савӑнӑҫлӑн пакӑлтатать Яша пичче, — ку ҫӗр ҫинчи ырӑ шӑршӑ мар — ку ҫӗр айӗнчи ырӑ шӑршӑ.
— Нет, это не земной аромат, — приговаривал дядя Яша, — это не земной аромат — это подземный аромат.

Яша пичче: «Вӑрманта шӑй-шай тӑрать, кайӑк-кӗшӗк туй тӑвать», тесе савӑнӑҫлӑн юрласа, темӗн пысӑкӑш Ҫӗнӗ ҫул кукли хатӗрлет, унӑн ырӑ шӑрши пӗтӗм ҫӗр айне сарӑлать.
Дядя Яша Манто, весело напевая «В лесу стоял и шум и гам, справляли птицы свадьбу там», готовил грандиозный новогодний пирог, аромат от которого растекался по всему подземелью.

Яшша пиччен зверинецӗ! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрчӗ аякран, чылай мала кайнӑ Ваня.
— Дяди Яшин зверинец! — весело откликнулся издали уже ушедший вперед Ваня.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика