Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

курӑнакан сăмах пирĕн базăра пур.
курӑнакан (тĕпĕ: курӑнакан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Салтак ҫулӑн ҫурҫӗр енчи лапам еннелле, пасарнӑ ҫӳҫе витӗр курӑнакан ҫуртпа ҫурма ишӗлчӗк хуралтӑсен ҫара тӑррисем ҫинелле тӗллесе кӑтартрӗ.

Солдат махнул варежкой на север от дороги, в просторную низину, где за тонким кружевом заиндевелых ив виднелся угол дома и голые стропила полуразрушенных надворных построек.

XXI // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Хӗвел ҫуттинче вӑхӑтсӑр ватӑлнипе пӗркеленнӗ ҫӗр тӗслӗ курӑнакан питне пӑрса, вӑл Вася Сойкина хаваслӑн куҫ хӗсрӗ:

Повернув на солнце землистое, прежде времени постаревшее лицо в густой сетке морщин, он весело подмигнул Васе Сойкину:

I // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Каннӑ хыҫҫӑн ватӑ пӑши урисем ҫине тӑчӗ те уҫланкӑ хӗрринелле, шӑллӑ-шӑллӑ стена пек пӗр тикӗссӗн курӑнакан чӑрӑш вӑрманӗ еннелле, утрӗ.

Отдохнув, старый лось встал на ноги и пошел на кромку гари, за которой черной зубчатой стеной поднимался нетронутый еловый лес.

I // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Паллах, хитре те ӑслӑ пек курӑнакан Крылатов хӑй ҫине ҫапла пӑхнине Марийка ҫынна палӑртмасӑр кӑштах кӑмӑлланӑ.

Конечно, Марийке было немного приятно, что казавшийся красивым и умным Крылатов смотрел на нее так.

XIII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Вырӑс чунӗшӗн темрен те хаклӑ, калама ҫук юратнӑ ҫӗршыв: колхоз йӗтемӗсемлӗ уй-хирсем, кукӑрӑлса юхакан ҫырма-ҫатрасем, вӗсен ҫумӗнчи йӑмраллӑ ялсемпе саласем, шӑллӑ-шӑллӑ стена евӗр курӑнакан чӑрӑш вӑрманӗсем, пурте вӗсем хӗллехи шурӑ сӑнпа ялтӑртатса лараҫҫӗ…

Бесконечно дорогое и несказанно милое русской душе: холмистые поля с колхозными токами, извилистые долинки речек с деревнями под ивами, зубчатые стены еловых лесов, светлые березовые рощи, все в сверкающей белизне зимы…

VII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Ҫакӑн хыҫҫӑн ҫеҫ Юргин хӑй питӗ ҫӳлӗ вырӑнта, Мускав таврашӗнчи таҫта ҫитиех сарӑлса выртакан анлӑ ҫӗршыв курӑнакан ҫӗрте тӑнине курчӗ.

И только после этого Юргин увидел, что он стоит на такой высоте, с которой открываются широчайшие просторы подмосковной земли.

VII // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Тутлӑн ӑшаланӑ хур ҫине те, колбасан хӗрлӗрех ҫаврашкисем ҫине те тата Варвара Сергеевнӑн тӗксӗмрех ҫутӑра хурарах курӑнакан пит-куҫӗ ҫине те именсе пӑхкаласа илсе, Антонина Николаевна нимӗн калама та хӑяймарӗ, йӑл кулса ҫапла шухӑшларӗ:

После неловкого взгляда на гуся, так вкусно пожаренного, на красноватые кружочки колбасы, и на лицо Варвары Сергеевны, что в полумраке сметралась темноватым, Антонина Николаевна не посмела ничего сказать, улыбнулась и подумала:

XVIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Унӑн лаши электричество лампи ҫути ҫинче симӗсрех курӑнакан куҫӗсене кичемлӗн вылятать, пуҫне ҫавӑркалать, ассӑн сывласа хӑйӗн тутисемпе е кӗрӗк аркине, е хуҫа чӗркуҫҫине яра-яра илет; ҫапла вӑл: ан тарӑхтар, чӗлпӗре салтса аллуна йӗнер патне тӑсрӑн пулсан, лар тесе каласшӑн пулнӑ пекех туйӑнать.

Его конь скучающе косил зеленоватые яблоки глаз, блестевших на свете электрической лампы, и поворачивал голову, и вздыхал, и ловил упругими губами то полу шубы, то колено хозяина, как бы говоря: «Не дразни. Если отвязал повод и протянул руку к седлу, то садись…»

XIII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Вӑл туллирех те пулса тӑчӗ, ӳсрӗ те; ҫемҫен те сыхлануллӑн утма пуҫларӗ; пичӗ кӑмӑлланчӗ; унта хӑш-хӑш тӗлте тӗксӗм паллӑсем пулсан та, вӑл сывлӑхлӑрах курӑнакан пулчӗ.

Она стала и полнее и выше ростом; походка была неторопливая, движения осторожные; лицо подобрело, налилось здоровьем, хотя кое-где на него и легли темные метки.

II // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Унӑн сарлака кӑкӑрӗ ҫинчех ҫакӑнса тӑракан электролампа ҫулланса пӗтнӗ ҫуха айӗнчен курӑнакан шӑнӑрлӑ та вараланчӑк мӑйне тата шӑртланса кайнӑ пысӑк янахне ҫутатать.

На его широкую грудь свисала электролампа, освещая замасленную жилистую шею, выступавшую из замасленного воротника, и мясистый подбородок, густо поросший щетиной.

XXIV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Сасартӑк таҫтан нӑрӑ килсе тухрӗ; вӑл Евсей хӑлхи патӗнчен сӑрлатса иртсе Федор Лукичӑн асаплӑн пӗркеленнӗ тата сивӗнме ӗлкӗрнӗ пичӗ ҫине хыттӑн мар ӳкрӗ; вӑл, ҫӑмламас урисемпе аран-аран пусса тата уйӑх ҫутинче симӗссӗн курӑнакан ҫунаттисене хуҫлаткаласа, уҫӑ куҫӗ урлӑ темрен хӑранӑ пек васкавлӑн шуса каҫрӗ, ҫамки ҫинче ҫаврӑнкаласа илчӗ те нӑрлатса вӗҫсе кайрӗ.

Вдруг откуда-то взялся жук-носорог; он прожужжал над ухом Евсея и в ту же секунду глухо шлепнулся о болезненно сморщенное и уже окоченевшее лицо Федора Лукича; перебирая косматыми ножками и расправляя зеленоватые на лунном свете крылышки, он торопливо, точно чего-то боясь, переполз через открытый глаз и, покружившись на лбу, с гудением улетел.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Уйӑх ҫутинче татах шурӑрах курӑнакан пуҫӗ каҫӑрӑлнӑ, курӑк ӑшне путнӑ; ҫӑварне хупланӑ тачка тутисем ҫинче хура йӗр курӑнать — сивӗнсе ҫитеймен юн сӑрхӑнса тӑрать; курӑк хушшинче икӗ кӑвак чечек — пӗри хӑлха патӗнче, тепри янахран аяларах — унӑн кантӑк пек сивӗ куҫӗсем ҫине хӑравҫӑлла пӑхса лараҫҫӗ.

Голова его, при свете луны ставшая совсем белой, была сильно запрокинута назад и утопала в траве; рот был сжат, и сквозь пухлые губы просочилась черная струйка — еще не остывшая кровь; из травы подымались два нежных синеньких цветочка, один — возле уха, другой — ниже подбородка, и испуганно смотрели в его стеклянные и уже холодные глаза.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Артамашовӑн сухалне хырнипе тӗксӗммӗн курӑнакан пичӗ татах тӗксӗмленчӗ.

Смуглое чисто выбритое лицо Артамашова стало черным.

XI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Хӑйне хирӗҫ тусан кӑларса килекен автоколоннӑна курсан, вӑл хӑмӑл ҫинелле пӑрӑнчӗ те лашине инҫетре курӑнакан уйри стан еннелле чуптарчӗ.

Увидев пылившую ему навстречу автоколонну, он свернул на жнивье и поехал по направлению к видневшемуся вдали полеводческому стану.

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

— Куратӑн-и, авӑ, сӳсменпе мӗнле инкек килсе тухрӗ, — терӗ пӑхма хӑйӗн юлташӗнчен ватӑрах курӑнакан хӗрарӑмӗ.

— Видишь, какая оказия с хомутом стряслась, — сказала женщина, которая на вид была постарше своей подруги.

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Унӑн хӑлхи инҫетре моторсем кӗрленине те, пуҫ тӑрринче тӑри юрланине те илтнӗ пулсан та, унӑн куҫӗ ҫутӑ-сарӑ тырӑ пуссисенче питӗ илемлӗн курӑнакан комбайнсене те, вырнӑ тырӑ пуссинче саплӑксем пек ларакан ҫӗмелсене те, тырӑ куписемлӗ йӗтемсене те курнӑ пулсан та, — вӑл нимӗн те итлемен, ниме те курман, унӑн пуҫӗ пачах урӑххи ҫинчен шухӑшланӑ, Бригада станӗсенче е уй-хирте хӑй колхозниксемпе епле калаҫнине, унӑн кӑкӑрӗ ҫинче кӗпе айӗнче выртакан ҫыру ҫине ҫынсем епле алӑ пуснине халех курас килнӗ.

И хотя ухо его хорошо слышало и отдаленные звуки моторов и песню жаворонка над головой; хотя глаза его видели комбайны, которые на фоне светло-желтых хлебов выступали своей причудливой формой, и частые копны, которые, как заклепками, усеяли серое жнивье, и молотильные тока с ворохами зерна, — он ко всему был глухим и слепым, ибо голова его была занята совсем иными размышлениями, ему хотелось уже сейчас представить себе картину того, как он будет разговаривать с колхозниками на бригадном стане или в поле и как люди начнут подписывать то письмо, которое лежит у него на груди, под рубашкой.

IX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Кунта тата, хӗвеле улӑштарма тенӗ пекех, горизонтра тӗксем сӑрт-ту евӗр курӑнакан станицӑри садсем хыҫӗнчен уйӑх шуса тухрӗ, унӑн ҫутипе вара сӑрт-тусем татах сивлекрех те татах мӑнаҫлӑнрах курӑнма пуҫларӗҫ.

И тут, с желанием замены солнца, на горизонте из-за станичных садов, которые в темноте казались пиками гор, выползла луна, на его свету горы стали еще холоднее и более горделивые.

VII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫутӑ та ытлашши тасах мар коридор тӑрӑх, йӗпе ура йӗрӗсем хӑварса, Кондратьев кунта хуҫа пулнӑ пек, васкамасӑр та ирӗклӗн утса иртрӗ; кашни алӑках уҫа-уҫа пӳлӗмсен ӑшнелле пӑхкаласа илчӗ, ҫынсене тӗл пулсан, вӗсене сывлӑх сунса, малалла утрӗ; хуралҫӑна, сӑнӗпе ҫамрӑк курӑнакан старике, куҫлӑхсӑрах хаҫат вулаканскере, алӑ парса хаҫатра мӗнле ҫӗнӗ хыпарсем пурри ҫинчен ыйтрӗ.

По коридору, с мокрыми от ног следами на полу, Кондратьев проходил не спеша; открывал то одну, то другую дверь, заглядывал в комнаты и, если встречал людей, здоровался и проходил дальше; сторожу, еще моложавому на вид старику, читавшему газету без очков, пожал руку и спросил, какие есть новости.

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ӑна тӗлӗнмелле тӗлӗксем курӑннӑ — ҫав тери шурса кайнӑ пит-куҫлӑ тата маскхалат тӑхӑннӑ Травкин, пичӗ ҫинче кулӑ хытса ларнӑ иккӗлле курӑнакан Мамочкин, хӑйӗн пиччӗшӗ — Лёня — вӑл та темшӗн симӗс маскхалатпа пулнӑ…

Ей мерещились какие-то странные сны, видения, Травкин с очень бледным лицом в зеленом маскхалате, Мамочкин, двоящийся, с застывшей улыбкой на лице, ее брат Леня — тоже пoчему-то в зеленом маскхалате.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Каяс умӗн вӑл фонарӗпе вӑрман лаптӑкне ҫутатса илнӗ, ҫакӑнпа усӑ курса, Травкин кӑшт ҫӗкленсе пӑхнӑ та, йывӑҫсем хушшинче нимӗҫсем сахалтараххӑн курӑнакан вырӑнпа ҫул суйласа илме ӗлкӗрнӗ.

Уходя, он осветил фонариком кусок леса, и Травкин, приподнявшись, успел выбрать путь среди деревьев, где немцев, кажется, было меньше.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Эммануил Казакевич. Ҫӑлтӑр: повесть; вырӑсларан И.С. Васильев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 1622 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех