Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Славка Наташа патӗнче пулнӑ вӑхӑтра Васьӑпа Володя ҫыран хӗрринчи йывӑҫ тӗмисем хушшинче, малтан калаҫса татӑлнӑ тӗлте, Саша пырасса кӗтсе ларнӑ.

В то время как Славка был у Наташи, Вася и Володя, находились в прибрежных кустах, на условленном месте, дожидаясь прихода Саши.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

…Ҫулсем ҫинче тӑшман автомашинисене сывлӑша сирпӗнтернине, нимӗҫ салтакӗсем ҫине йывӑҫ тӗмисем хыҫӗнчен пӑшалпа пенине Наташа кашни кун тенӗ пекех илтрӗ.

…Почти каждый день Наташа слышала, как на дорогах взрывались вражеские автомашины, из-за кустов расстреливали в немецких солдат.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Йывӑҫ тӗмисем патӗнчи канава, ҫӗр айӗн ҫӳреме хӑйсем чавса тунӑ ҫул тухнӑ ҫӗре, пырса пӑхсан, Саша ҫакна курчӗ: ҫумӑр ҫунӑ пирки канав хӗрринчи тӑпра пусӑрӑннипе йӑтӑнса аннӑ.

Заглянув в канаву возле кустов, куда выходил вырытый им подземный ход, Саша увидел, что земля от дождей осела, обвалилась.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Йывӑҫсен тӗмисем хушшинче ҫил шӑхӑрать, типӗ ҫулҫӑсене ҫавӑрттарса варкӑштарать.

Свистел и крутил сухую листву ветер.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫак самантра Саша йывӑҫ тӗмисем хушшинчен сиксе тухрӗ те офицерпа ефрейтор ларса пыракан мотоцикла гранатӑпа персе ӳкерчӗ.

Но тут Саша выбежал из кустов и удачно брошенной гранатой подбил мотоцикл с офицером и водителем в чине ефрейтора.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫул хӗрринчи йывӑҫ тӗмисем хушшинчи партизансене нимӗҫсем часах асӑрхарӗҫ, вӗсем ҫине чи малтан пеме пуҫларӗҫ.

Немцы заметили партизан в кустах у дороги и первыми обстреляли их.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Хуларан подкреплени пырса ҫитсен тин йывӑҫ тӗмисем хушшине хӑвӑртрах сапаланса, отряд кӗҫех вӑрманалла чакрӗ.

Только когда к противнику подошло из города подкрепление, отряд, поспешно рассыпавшись в кустах, отошел в лес.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Амӑшӗн шурӑ тутӑрӗ лутра йывӑҫ тӗмисем хыҫӗнче мӗнле вӗлтлетсе курӑннине чылайччен пӑхса тӑчӗ Саша, курӑнми пулсан тин каялла ҫаврӑнчӗ.

Саша постоял, посмотрел, как мелькал за кустами белый платок на голове матери, и пошел обратно.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Килтен тухса каяс умӗн вӑл ҫу каҫиччен пӑхса ӳстернӗ пакша ҫурисене читлӗхрен йывӑҫ тӗмисем хушшине кӑларса ячӗ.

Перед уходом он выпустил из клетки в кусты шустрых, выросших за лето белок.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Йывӑҫ тӗмисем ҫинчи сивӗ сывлӑм пит ҫине е ӗнсе хыҫне ӳксен, хӑй ҫӳҫенсе илет.

И поеживаясь, когда холодная роса с кустов осыпала его лицо, шею.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Хӗвелпе ҫуталса тӑракан тӑвайкки ҫинчи шӗшкӗ тӗмисем кӑштах чӳхенсе илчӗҫ.

На верху залитого солнцем косогора зашевелились кусты орешника.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Куратӑр-и, мӗн хӑтланаҫҫӗ ҫӑрттансем? — пӑшӑлтататчӗҫ ачасем, ҫыран хӗрринче сывлӑм ӳкнӗ пирки йӗпеннӗ йывӑҫ тӗмисем хушшинче.

— Ишь как щуки жируют, — шептались ребята, расходясь по прибрежным мокрым от росы кустам.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Каҫ кӳлӗмре, кӑвӑкрах тӗттӗмре, ҫыран хӗрринчи йывӑҫ тӗмисем вӑрттӑн пӑшӑлтатса лараҫҫӗ, ҫывӑхри шурлӑхра темӗнле чӗрчун йывӑррӑн анасласа сывлать.

В синеватых сумерках ночи таинственно шуршали прибрежные кусты, что-то тяжело вздыхало в соседнем болоте.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Акаци тӗмисем хушшинчен хуллен кӑна хырӑмпа шуса тухнӑ хыҫҫӑн Витюшкӑна Саша ҫирӗп сӑмах пама хушрӗ.

Когда братья осторожно, ползком выбрались из кустов акации, Саша взял с Витюшки страшную клятву,

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

— Асту, ан хӑрат! — асӑрхаттарчӗҫ вӗсем пӗрне-пӗри, йывӑҫ тӗмисем хушшинче ухтарса ҫӳресе.

— Смотри не спугни! — предупреждали они друг друга, осторожно обшаривая кусты.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Пӗррехинче, май уйӑхӗнчи каҫсенчен пӗринче, пӳрт ҫывӑхӗнчи йывӑҫ тӗмисем хушшинче, шӑпчӑк юрлама пуҫларӗ.

И вдруг, совершенно неожиданно, это было в середине мая, поздно вечером в чаще кустарника, совсем рядом возле дома, защелкал соловей.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вырка хӗрринчи йывӑҫ тӗмисем, такам пырса туранӑ пек, сайралса юлчӗҫ, тайлӑмри курӑксем, типсе, мунчала пек пулса кайрӗҫ.

Кустарник на берегах Вырки поредел, словно кто его прочесал, и трава на косогоре стала жухлой, похожей на мочало.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Юлашкинчен вӗсем, ту ҫинчи ачасем хӑйсене сыхласа тӑма пултарасси ҫинчен шухӑшламасӑрах, йывӑҫ тӗмисем хушшипе тӳрех ҫӗрпӳрт патнелле йӑпшӑнса пычӗҫ.

Вопреки обычному пути завыркинцы не пошли по тропинке, петлявшей по откосу, а полезли напрямик через кусты к землянке, не подозревая, что горцы следят за ними.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫӗмӗртпе шӗшкӗ тӗмисем витӗр аран кӑна хӗсӗнкелесе тухса, вӑл шыв хӗррине анчӗ.

Продираясь сквозь густые заросли черемухи и ольшаника, он спускается к реке.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫӗрпӳрт алӑкӗ умӗнчи лутра йывӑҫ тӗмисем хушшинче халӗ ӗнтӗ кӑвайт тӑтӑшах йӑсӑрланма пуҫларӗ.

У входа в землянку среди кустарника теперь то и дело курился сероватый дымок костра.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.