Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫавӑн (тĕпĕ: ҫав) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Вӗсем халӑхӗ ҫавӑн йышши, — терӗ шанчӑклӑ мартарах Дягилев, ҫавӑнтах тата ҫакна аса илчӗ: Иккӗмӗш пролётра, Сергей Алексеич, чарак юппи ҫурӑлса кайнӑ та, эпӗ ун вырӑнне ҫӗнӗ юпа лартма хушрӑм.
— Значит, такой уж у них характер вредный, — не очень уверенно предположил Дягилев и тут же вспомнил: — На втором пролёте, Сергей Алексевич, опорный столб треснул, и я сказал, чтобы новым заменили.

Вӑрҫӑ секречӗ // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар, Аркадий Петрович. Вӑрҫӑ секречӗ: [повеҫ] / А. П. Гайдар. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 175 с.

— Унпа Дягилев ҫавӑн чухне нимӗн тума аптӑраса тӑчӗ», — тесе шухӑшларӗ.
— То-то Дягилев тогда растерялся».

Пар ӑна ҫавӑн пек ӗҫсемшӗн ҫамкинчен, янратса яр пӗр икӗ хут!
Да раз ему за такие дела щелчка! Два щелчка!

Ҫавӑн ҫинчен каласа памалаччӗ.
Взяла бы и рассказала.

— Мӗнле вӑл ӑнланмалла мар ҫӗршыв, мӗнле унта ҫавӑн пек пӗчӗк ачасем те Вӑрҫӑ Ҫекретне пӗлеҫҫӗ, хӑйсен Ҫирӗп Сӑмахне ҫапла хытӑ тытса тӑраҫҫӗ?
— Что же это такая за непонятная страна, в которой даже такие малыши знают Военную Тайну и так крепко держат своё твёрдое слово?

Каламарӗ вӑл пире Вӑрҫӑ Ҫекретне, мӗншӗн тесен ҫавӑн пек ӗнтӗ унӑн Ҫирӗп Сӑмахӗ.
И не сказал он нам Военной Тайны, потому что такое уж у него твёрдое слово.

Сирӗн патӑрта юрлама пуҫласанах пирӗн патра та ҫав юррах юрлаҫҫӗ, сирӗн патӑрта мӗн калаҫҫӗ, пирӗн патӑрта та ҫавӑн ҫинчен шухӑша каяҫҫӗ, ҫук-и Ача, ҫавӑн пек вӑрттӑн ҫул? — тейӗр.
Как у вас запоют, так у нас подхватывают, что у вас скажут, над тем у нас задумываются, нет Мальчиш таких тайных ходов?

Ҫавӑн ҫинчен вӑл ашшӗне каларӗ, ашшӗ пит ӗшенсе таврӑннӑ пулнӑ.
Сказал он отцу, а отец усталый пришёл.

Ӑҫтан ҫавӑн чухлӗ вӑй тухать-ши?
И откуда такая силища?

— Пасламалла, — ҫавӑн пекех шӑппӑнраххӑн вӑл хирӗҫ каларӗ те, вӑл мече хыттӑн ҫапса сеткӑн леш еннелле сирпӗнтерсе ячӗ.
— Есть пасовать, — также вполголоса ответила она и сильным ударом послала мяч далеко за сетку.

Пирӗн иксӗмӗрӗн ҫавӑн пек порошок пулсанччӗ!
Вот бы нам с тобой такой порошок!

Эпӗ таҫта пӗрре ҫавӑн пек кӗнеке вуланӑччӗ.
Я где-то такую книжку читал.

Вӗсем помещчиксемпе ҫавӑн йышши тӗрлӗ ҫынсене тытнӑ…
Помещиков ловили и ещё там разных…

Малалла мӗн пулнине вара анне манса пӗтнӗ, вӑл пӗтӗмпех пӑтраштарса пӗтернӗ: каялла мӗнле чакнине, вӗсене тӑшмансем мӗнле ҫавӑрса, хупӑрласа илнине астумасть, мӗншӗн тесен ҫавӑн чухне ҫул ҫинче эпӗ ҫуралнӑ вара.
А дальше у матери всё смешалось как отступали, как их окружали, потому что тут на дороге я родился.

— Мӗнле сан шутпа, ҫавӑн пек япаласемшӗнех тавлашма кирлӗ-ши вара пире, Алька? — чарӑнса ыйтрӗ ҫӳлӗскер.
— А как по-твоему, — останавливаясь, спросил высокий, — стоит ли нам, Алька, из-за таких пустяков ссориться?

Вагона тата икӗ ҫын кӗчӗҫ: пӗри — ҫӳлӗскер, кӑвак куҫлӑскер, сулахай куҫӗ айӗнче хӗреслӗ ҫӗвӗклӗскер, унпа пӗрле тата ҫавӑн пекех ҫутӑ сӑнлӑ пӗр ултӑ ҫулти ача кӗчӗ, анчах кунӑн куҫӗсем хура та савӑнӑҫлӑ.
В вагон вошли ещё двое: высокий, сероглазый, с крестообразным шрамом ниже левого виска, а с ним шестилетний белокурый мальчуган, но с глазами тёмными и весёлыми.

Ҫавӑн пысӑккӑш ялта бригадир пулса ӗҫлеме ҫын тупаймаҫҫӗ.
Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

— Ваҫҫа пичче, эсӗ асамҫӑ пулас, ҫавӑн чухне аннене ир-ирех эрех шырама яманни ытла та вырӑнлӑ пучӗ-тӗр, ҫавӑнтанпа эрех таврашне ҫӑварне те илмест.
Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Ниушлӗ ҫын ҫине тӑруках ҫавӑн чухлӗ телей йӑтӑнса анма пултарать?
Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Ачашлӑх ытамӗнче иртӗхсе ӳснӗ пулсан та ман кун-ҫул ҫавӑн чухнех сикчевленме пуҫланӑ.
Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика