Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ытлашши ҫӳлте те мар, таҫтан пӗлӗтсем хушшинчен, тӑшман штурмовикӗсем, сӑнсӑр кӑвак тӗслӗскерсем, хаяррӑн та хӑрушшӑн ӳлесе, виҫҫӗн килсе тухрӗҫ те ҫуртсем ҫийӗн аялтанах шӑхӑрса иртсе кайрӗҫ.

На небольшой высоте из облаков вынырнули три огромных темно-серых вражеских штурмовика и, пронзительно завывая, промчались над крышами домов.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

«Пирӗн ҫарсем фронтра, Пӑрлӑ океанран пуҫласа Хура тинӗс таранах, кун каҫа тӑшманпа хаяррӑн ҫапӑҫнӑ… — диктор сасси майӗпен те ҫивӗччӗн янӑрать.

«В течение всего дня наши войска вели ожесточенные бои с противником на всем фронте, от Ледовитого океана до Черного моря… — Голос диктора звучал резко, отрывисто.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Таҫта пулемет хаяррӑн шатӑртатса илчӗ.

Где-то грозно зарокотал пулемет.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӗсен ҫумӑрпа та ҫилпе кушӑркаса, вистенсе пӗтнӗ пит-куҫӗсем хаяррӑн курӑнаҫҫӗ, ваттисен пичӗсем ҫинче сайра хутра ҫеҫ кулӑ палӑрать.

Темные, облупившиеся от дождя и ветра лица суровы, редкие улыбки разгоняют морщины бородачей.

50 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Урамран каллех хаяррӑн кӑшкӑрса панӑ командӑпа темӗнле ӑнланмалла мар кӗрленӗ сасӑ илтӗнчӗ, ку шав ҫулҫӑсем хытӑрах та хытӑрах ҫатӑлтатнӑ пек, ним чӗнмесӗр пыракан ҫынсен ура сасси пек туйӑнчӗ.

С улицы снова несется грозная команда и странный шум, похожий на все разрастающийся шорох листьев, на шум двигающейся в безмолвии толпы.

47 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ялтан сасартӑк темӗнле сасӑсем, эсэсовецсем хаяррӑн команда панӑ пек кӑшкӑрнисем, унтан кантӑк чӑнкӑртатса ванни тата такам вӑйсӑррӑн йынӑшни илтӗнсе каять.

Из села вдруг доносится какой-то шум, злобные выкрики эсэсовцев, что-то похожее на команду, потом звон разбитого стекла и чей-то слабый стон.

47 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Пӗррехинче пуҫне ҫыхса янӑ ҫӳлӗ эсэсовец, шанчӑксӑртараххӑн пӑхакан тӗссӗр симӗс куҫлӑскер, Оксанӑна хаяррӑн кӑшкӑрса чарчӗ.

Один раз высокий эсэсовец с перевязанной головой и мутно-зелеными глазами, подозрительно глядевший из-под белой повязки, злобным окриком остановил Оксану.

44 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Аслашшӗн тимӗртен хӗртсе тунӑ пек ҫирӗп те вӑйлӑ, кӑтра ҫӑм пусса илнӗ аллисенчи хӗп-хӗрлӗ тимӗр татӑкӗ, хаяррӑн чӑшӑлтатса, тӗксӗмленнӗҫемӗн тӗксӗмленсе пырать, унтан вара е плуг тӗренӗ, е урапа шертешникӗ пулса тӑрать.

В заросших курчавым волосом жилистых, словно тоже выкованных из железа руках деда огненный брусок, сердито шипя, бледнел, вытягиваясь в синеватый от окалины лемех для плуга или шкворень для телеги.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Сасси унӑн хаяррӑн та уҫҫӑн янӑрарӗ, питҫӑмартисем ҫинче хӗрлӗ пӑнчӑсем ҫунса тӑчӗҫ.

Голос ее звучал гневно, звонко, на щеках горели красные пятна.

Иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Аслашшӗ каланине итленӗ май Саша та хӑйне ҫав юмахри паттӑр ҫынсем пек вӑйлӑ та пултаруллӑ, тӗрӗслӗхшӗн вута та, шыва та кӗме хатӗр, хӑйӗн юлташне инкекрен ҫӑлса хӑварма тата юлташне кӳрентерекен ҫынна хаяррӑн питлеме пултаракан ҫын пулнӑн туйнӑ.

Слушая деда, чувствует себя Саша таким же сильным, могучим, способным за правду пойти в огонь и в воду, выручить своего товарища и сурово наказать обидчика.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Сухалӗ унӑн шӑртлӑ та хураччӗ, вӑл, куҫхаршисене пӗркелентерсе, темӗнле хаяррӑн пӑхатчӗ.

У него жесткая черная борода и суровый, насупленный взгляд.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Громила апла мар: тепӗр чухне вӑл вӑрӑм та сарӑ асав шӑлӗсене хаяррӑн шатӑртаттарса илет.

А Громила порой ворчит, угрожающе оскалив длинные желтые клыки.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Анчах ял вӗҫӗнче, арман пӗви умӗнче, питӗ тарӑн, шыв унта юр пек шурӑ кӑпӑк ӑшӗнче хаяррӑн кӗрлесе, палкаса тӑрать.

Зато перед мельничной плотиной, взнуздавшей Вырку на краю села, разлившаяся вода сердито бурлит и клокочет, вся в белой как снег пене.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Макитрючиха ун ҫине, тутисене чӑмӑртаса, симӗсрех куҫӗсемпе хаяррӑн пӑхса илчӗ.

Макитрючка, собрав в упрямые складочки рот, смотрела на него серозелеными злыми глазами.

26 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ҫӑмламас йытӑ хаяррӑн вӗрсе, сарай ҫине тапӑнса пырать.

Лохматая собака с яростным лаем нападала на сарай.

19 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Мирон Дмитриевич ӑна хӑй аллине илчӗ те, пӳлӗм варринче тӑрса, хаяррӑн каларӗ:

Мирон Дмитриевич взял его на руки и, стоя посреди хаты, грозно сказал:

15 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Чи ҫывӑхри хысакӗн сулахайри сулхӑн енӗ хаяррӑн хуралса тӑнӑ; чӑрӑшсен ухӑ евӗр тикӗс те яка вӗҫӗсем сӑртӑн катӑла-катӑла пӗтнӗ хӗррисем тӑрӑх пӗр рете ларса тухнӑ.

Самый близкий откос сурово чернел в теневой полосе слева; четкие стрелы елей выстроились в ряд вдоль иззубренного скалистого ребра.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Андрей Краснов. Ефремов И.А. Ҫӑлтӑр карапӗсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 96 с.

Анчах космос вӑйӗсем пурнӑҫ ҫине тӑшманла хаяррӑн тапӑнаҫҫӗ пулин те, пурнӑҫ малаллах аталанса пырать, юлашкинчен ҫутҫанталӑка ҫӗнтерме, унӑн законӗсене тӗпчесе пӗлсе, вӗсемпех тӗнчене урӑхлатма пулӑшакан ӑс-хакӑл ҫуратать.

Грозная враждебность космических сил не может помешать жизни, которая, в свою очередь, рождает мысль, анализирующую законы природы и с их же помощью побеждающую ее силы.

Пӗрремӗш сыпӑк // Андрей Краснов. Ефремов И.А. Ҫӑлтӑр карапӗсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 96 с.

— Ан пакӑлтат-ха, Пуялко, — терӗ хаяррӑн ерҫмен командир.

— Не тарахти, Пуялко, — сурово ответил занятый командир.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Фиш Г.С. Кимас-кӳлли ялӗ парӑнни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 140 с.

Тӑшманӑн вӑйлӑ артиллери пулнӑ, анчах малтан вӗсем питӗ хаяррӑн хирӗҫ тӑрса ҫапӑҫрӗҫ пулсан та, пӗрин хыҫҫӑн тепри, кайран вара фрегат та хӑйсен флагӗсене антарчӗҫ.

Хотя неприятель несравненную артиллерию имел, однакож после жестокого сопротивления сперва их суда, одно по одному, а потом и фрегат флаги опустили…

Тӑван ҫӗршыв мухтавӗ // Иван Пинер. Ровинский О.М. Гангут патӗнчи ҫапӑҫу: калав. — Шупашкар: Чӑвашгосизд, 1943. — 60 с.