Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ачине (тĕпĕ: ача) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Юнашар ларакан ҫап-ҫамрӑк та ялан йӑл кулакан, пульккӑ пек хура куҫлӑ, патвар тутар ачине хулпуҫҫийӗнчен тӗртсе илсе, Олейник ҫавӑн пекех кӗскен пӗлтерчӗ:

Тронув за плечо сидевшего рядом молоденького коренастого татарина, улыбчивого, с темными, как дробинки, глазами, Олейник сообщил так же кратко:

XV // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӑл ачине пуҫӗнчен шӑлса ачашласа илнӗ.

И ласково трогал сына за чуб.

XVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Хӑйӗн ҫынран ютшӑнакан типшӗм те мӑн сӑмсаллӑ, сар ҫӳҫлӗ ачине хӑнисене кӑтартнӑ чух, вӑл кирек хӑҫан та хаваслансах мухтаннӑ:

Показывая гостям нелюдимого, худенького и большеносого мальчика с белесым чубиком, он всегда восклицал с гордостью:

XVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ачи пӗр уйӑх тултарсан, ваттисен йӑлипе, ӑна хӑнасем патне илсе тухаҫҫӗ; паллах ӗнтӗ ашшӗ-амӑшӗсем хӑйсен ачине мухтасса.

Когда ребенку исполнился месяц, его по старинному обычаю вынесли к гостям: надо думать, что родители для сына хвальбы.

Шухӑшне калани // Хӗветӗр Уяр. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 112–113 стр.

— Пепкеҫӗм, — вӑл ӑна пуҫӗнчен ачашларӗ те урайне ячӗ, унтан хӑй пукан ҫине ларчӗ, вара хӑйӗн ачине чӗркуҫҫийӗсем хушшине тӑратрӗ.

— Моя хорошая, — он спустил ее на пол и, сев на стул, поставил дочку между колен.

Телейлӗ ҫемье // Николай Петров. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 93–104 стр.

— Ну, юрӗ-ҫке, юрӗ, ан макӑр, — лӑплантарасшӑн пулчӗ вӑл ачине, арӑмӗн сӑмахӗсем ҫине ҫаврӑнса та пӑхмарӗ, ачине йӑтса пӳрте кӗрсе кайрӗ.

— Ну ладно, ладно, не плачь, не плачь, — будто не слыша дрожащего голоса жены, он ласково погладил дочку по голове и понес ее в дом.

Телейлӗ ҫемье // Николай Петров. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 93–104 стр.

Ашшӗ ӑна питӗ юратнӑ пулмалла, ҫавӑнпа та ывӑлӗ вилесрен хӑраса, Будда турра пуҫҫапнӑ та ачине кӑшӑлпа ҫирӗплетнӗ.

Это означало, что отец очень его любил и, боясь, как бы он не умер, дал обет перед изображением Будды и скрепил этот обет серебряным обручем, который надел сыну на шею.

Тӑван ял // Николай Иванов. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 17–30 стр.

Никифор Семенович, ачине алӑран ямасӑр амӑшӗ умне пӗшкӗнчӗ те ӑна чуптуса илчӗ.

Не спуская его с рук, Никифор Семенович наклонился к жене, расцеловался с вей.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Пэй-цзюнь Кан-эрпа хӑйӗн икӗ ачине шкула ярать.

…Он велит Кан-эру и двум младшим детям, брату и сестре, идти в школу.

Пӗртӑвансем // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 115–130 стр.

Анчах, шел ачине.

А то жаль малого.

XLII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Пулчӗ-пулчӗ вӑл сарӑ ачине, Сарӑ ачине, кӑтра ҫӳҫлине.

Доставалася да парню белому, Парню белому, белокурому.

XXXVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Мӗн пӑватӑн ачана? — терӗ амӑшӗ, ачана Марьянӑран туртса илсе, ачине кӑкӑр парасшӑн бешмет тӳмисене вӗҫертсе.

— Что душишь парнишку-то? — сказала мать ребенка, отнимая его у ней и расстегивая бешмет, чтобы дать ему груди.

XXXVI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Лукашкӑна вӑл хӑюллӑ пулнӑшӑн, казак ачине шывран ҫӑлса кӑларнӑшӑн, Урван тесе ят панӑ.

Лукашка прозван Урваном за молодечество, за то, что казачонка вытащил из воды, урвал .

V // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Ҫапла, ачине илсе кайрӗ вӑл…

— Да, повез парнишку…

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Ҫапла, вӑл та ачине вӗренме илсе кайрӗ…

Да, тоже вот повез в ученье…

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Славяносербск патӗнчи Максим Николаич улпут та пӗлӗр ҫапла хӑйӗн ачине вӗренме илсе кайрӗ.

— Максим Николаич, барин из-под Славяносербска, в прошлом годе тоже повез своего парнишку в учение.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Коста, итле-ха, Коста, тыт ҫавна! — хыттӑн кӑшкӑрчӗ вӑл кӗтӳ ачине, леш ҫывӑратчӗ пулмалла та, Марийка кӑшкӑрашнине пула вӑранса кайрӗ.

Коста, эй ты, Коста, хватай ее! — громко крикнул он мальчику-пастуху, который дремал, но теперь проснулся от криков Марийки.

IX. Пулӑшаканни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянова ҫӑкӑр панӑ маях вӑл хӑй ачине кунта шанчӑксӑр ҫын килчӗ тесе черкессене пӗлтерме янӑ иккен.

Ведь, подавая Огнянову кусок хлеба, он в то же время послал своего сынишку дать знать о беглеце карательному отряду, сидевшему в засаде поблизости.

II. Шур кӗрӗклӗ ҫыннӑн ҫӑкӑр чӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ватти сӗлкӗшнӗ кӑмӑлпах пӗчӗк пӳрте кӗрсе кайрӗ, ҫур ҫӑкӑр касса, ачине чӗнсе илчӗ те ӑна ҫурма сасӑпа тем каларӗ.

Старик, насупившись, вошел в лачугу, отломал полкаравая и, позвав сынишку, что-то сказал ему вполголоса.

II. Шур кӗрӗклӗ ҫыннӑн ҫӑкӑр чӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огняновран ачана илсе ӑна хӑй йӗпе кӑкӑрӗ ҫумне тытрӗ те хӑй ачине тепӗр аллипе тытса малалла утрӗ.

Взяв у Огнянова ребенка, она прижала его к мокрой груди и, по-прежнему прижимая своего собственного младенца к другой стороне груди, снова тронулась в путь!..

XXXVII. Икӗ юханшыв // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех