Шырав

Шырав ĕçĕ:

вилӗмрен (тĕпĕ: вилӗм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ сире кайран выҫӑхса вилччӗр тесе мар ӗнтӗ вилӗмрен хӑтартӑм!
Не для того же я спасал вас, чтобы потом погубить!

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Эпӗ сире вилӗмрен хӑтартӑм, мӗншӗн тесен ун пек инкеке хам лекме пултарассине эпӗ лайӑх ӑнланатӑп.
Я спас вам жизнь, так как хорошо сознаю, что и сам мог бы очутиться в такой же беде.

Хама вилӗмрен ҫӑлнӑшӑн эпӗ пӗтӗм пурлӑхӑма капитана парасшӑн пултӑм, анчах вӑл ним те илмерӗ.
На радостях я предложил все имущество, какое было со мной, спасителю моему, капитану, в награду за мое избавление, но капитан отказался.

Эпӗ ӗнтӗ чуралӑхран та, ирсӗр вилӗмрен те хӑтӑлтӑм!
Я был спасен и от рабства и от грозившей мне смерти!

Ҫавӑнпа та капитан, кам та пулин пире вилӗмрен хӑтарасса шанса, пӗрмаях тупӑсенчен кӗрӗслеттерсе тӑчӗ.
Поэтому капитан не переставал палить из пушек, надеясь, что кто-нибудь спасет нас от гибели.

Иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Пыр тӗпӗнчен темле хӑйне майлӑ йӗкӗлтевлӗ-ҫӗнтерӳллӗ сасӑсем кӑларса, вӑл пӗр пӑлханмасӑр лашасем ҫинчи шӑна-пӑвана ҫапа-ҫапа ҫӳрерӗ, тӗл тивертеймесен кашнинчех ӳкӗнӗҫлӗн эхлете-эхлете илчӗ, вилӗмрен хӑтӑлса чӗрӗ юлнӑ телейлӗ кашни шӑна-пӑванах сывлӑшра чылайччен пӑхса ӑсата-ӑсата ячӗ.
Он аппетитно, издавая горлом какой-то особенный, ехидно-победный звук, хлопал по своим жертвам, а в случае неудачи досадливо крякал и провожал глазами всякого счастливца, избежавшего смерти.

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Паян эпир аран вилӗмрен хӑтӑлса юлтӑмӑр; тата кӑшт тӑрсанах пире пурсӑмӑра та кӑнтатчӗҫ… халь ак татах тупӑнчӗ!
— Сегодня мы были на волосок от гибели, черт возьми… и вот опять.

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Сан пикӳ вилӗмрен аран хӑтӑлса юлчӗ, — терӗ Боримечка.
— На волосок от смерти была твоя красавица, — сказал Боримечка.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вилӗм Бойчоран пӑрӑнса кайсан, пӑлхар хӗрӗсем те вилӗмрен хӑраманнине пӗлсех тӑтӑр эппин, Рада таса хӗр пулнӑ, ӑна чунтан савса юратнине те пӗлсе тӑтӑр вӑл.
И если смерть пощадит его, пусть он узнает, что болгарки тоже не боятся смерти, что Рада была честной девушкой и пожертвовала собой ради своей любви к нему.

XXXVI. Рада // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Чим-ха, вӑл Огнянова вилӗмрен ҫӑлса хӑварма пултараймӗ-ши, хӑй валли те тӑван ҫӗршыв валли пулӗччӗ ҫав ҫын.
А может быть, она обязана вырвать его из когтей смерти — сохранить для себя и для родины.

Ҫав пархатарлӑ ҫын хӑй чунӗнче ӑна айӑпа хурсах вилет; вӑрҫа та вилес тенӗ ӗмӗтпех кӗрет-ҫке, вилӗмрен ним чухлӗ те хӑрамасть вӑл, тесе шухӑшларӗ Рада.
Этот благородный человек умрет неумиротворенный, с отчаянием в душе, думала она; ведь он для того и пошел в бой, чтобы умереть, — он не боится смерти.

Пурин те сехрисем хӑпнӑ, вилӗмрен хӑраса тӑни алӑ вӑйне илнӗ, хӑйсен пурнӑҫне хӗрхенмесӗр ҫапӑҫма килнӗ ҫынсене ӑсран янӑ…
Паника объяла сердца, страх смерти ослабил руки и затемнил разум тех, кто пришел сюда, чтобы отдать свою жизнь…

ХХХIII. Каҫ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хайхи айӑплӑ ҫынсем, хӑйсем вилӗмрен ҫӑлӑннине ӑнланса, хӑрушӑ тӗлӗк хыҫҫӑн вӑраннӑ ҫынсем пек тавралалла хӑюсӑр пӑхкаласа илчӗҫ.
Четверо осужденных, поняв, что они спасены, робко оглянулись кругом с видом людей, очнувшихся от страшного сна.

XXIX. Юнпа тӗне кӗртни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Халь ак татах тарса ҫитме шутланӑ та, ӑна вилӗмрен каҫарас пирки сӑмах та пулма пултараймасть.
Теперь он бежал опять, и о пощаде не могло быть и речи.

XXVIII. Укрепленисенче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсенчен мана пӗр минут кӑна уйӑрса тӑратчӗ ҫав, тепӗр майлӑ каласан, пӗр минутра кӑна хӑтӑлса юлтӑм эп вилӗмрен…
Одна лишь минута отделяла меня от них, иначе говоря — от смерти…

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ун чухне эс, Рада, кӗл тунӑ пуль, сан кӗллӳне илтсе турӑ мана вилӗмрен хӑтарса хӑварчӗ пуль.
— В это время ты, надо полагать, молилась, Рада, потому что господь смилостивился и спас меня от неминуемой гибели.

Мана ҫав инкекрен ҫӑлса хӑварса, Огнянова вилӗмрен хӑтаракан ҫав пархатарлӑ ҫын кам-ши вара?
Кто тот неизвестный благодетель, что спас меня от опасности, а Огнянова от верной гибели?

IX. Ӑнлантарса пани // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эс мана вилӗмрен те, тепӗр пысӑк инкекрен те хӑтартӑн, ачана мӑшкӑл курасран ҫӑлса хӑвартӑн, ӗнтӗ шурнӑ ҫӳҫӗм те…
Ты спас меня от смерти и от еще большего зла: ты спас от позора мое дитя и мои седины…

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Пуҫ ҫине хӑрушлӑх ӳкнӗ чух ҫын ӑспа-пуҫпа тавҫӑрса илме ӗлкӗреймест, ӑна вилӗмрен хӑтӑласчӗ тенӗ кӑмӑл ҫеҫ ирӗксӗр хускатать.
В минуты неотвратимой опасности рассудок коварно покидает людей, и ими движет только слепой инстинкт самосохранения.

— Эсир мана вилӗмрен ҫӑлтӑр — халӗ тата пирӗн патӑрта пулма манран ирӗк ыйтатӑр!
— Вы спасли мне жизнь — и вам нужно мое разрешение, чтобы бывать у нас!

VII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика