Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӗнле сăмах пирĕн базăра пур.

мӗнле (тĕпĕ: мӗнле) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Мӗнле тухтӑр майри? — пӗлесшӗн пулчӗ тӑхлачи.
— Какая докторша? — спросила сватья.

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Енчен эп тӗрӗксен влаҫне паянах парӑнмасан, «Соколов айӑплӑ мар; эп ӑна палламастӑп; курткӑна манран сӳсе илчӗҫ; листовкӑсем те манӑн; эпӗ хӑрушӑ ҫын, пӗтӗмпех хам айӑплӑ — тепӗр тесен, жандармне те эпӗ хамах петӗм — мана кирек те мӗн тӑвӑр» темесен, Соколов тухтӑра пӗтерсе хума пултараҫҫӗ: тӳрре тухма пултарайман пуль вӑл, тен, тӳрре тухасшӑн тӑрӑшса та пӑхман пуль… кала-ха эппин, тата мӗнле тума пулать?
Если я сегодня же не отдамся в руки турецких властей и не скажу: «Соколов не виновен; я с ним не знаком; куртку сняли с меня, и листовки мои; опасный человек — я, во всем виноват я. и даже в стражника стрелял я, делайте со мной, что хотите», если я так не скажу, доктор Соколов пропал, особенно раз он не мог или не хотел оправдываться… скажи, разве есть другой выход?

VII. Паттӑрлӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Мӗнле апла?
Куҫарса пулӑш

— Эс кала-ха, тухтӑра мӗнле ҫӑласшӑн? — ыйтрӗ вӑл.
— Как же ты собираешься спасти доктора? — спросил он.

Пӗртен пӗр хам тумалли ӗҫ вӑл, пӗр эпӗ ҫеҫ ӑна хӑтарма та пултаратӑп! — кӑшкӑрса ячӗ хӗрсе кайнӑ Кралич, хӑй каллех урай тӑрӑх хӑвӑрт уткалама тытӑнчӗ; сӑнарӗ хӑйӗн кирек мӗнле паттӑрла ӗҫе тытӑнасса та кӑтартрӗ.
Один я должен и один я могу спасти его! — крикнул в исступлении Кралич и снова заметался по келье; лицо его отражало непоколебимую решимость и отвагу.

— Мӗнле вӑл пулӑшма ан пултӑр?
— Как это не поможешь?

— Мӗнле хыпар пур, отче? — ыйтрӗ Кралич, Викентий темӗн пирки пӑшӑрханнине кура.
— Что нового, отче? — спросил Кралич, заметив, что Викентий чем-то встревожен.

— Мӗнле «руссиян» пултӑр тата?
— Какой такой «руссиян»?

Ахальтен мар ҫав, наяна ӗҫлеме хушса кӑна пӑх, вӑл хӑвна та ӗҫрен мӗнле пӑрӑнмаллине вӗрентӗ, теҫҫӗ!
Недаром говорят: заставь лентяя работать, он и тебя научит, как от работы отлынивать!

— Мӗнле вӑхӑт тата вӑл?
— Почему не время?

— Мӗнле йывӑр шӑпа вӑл тата? — Ҫуран яратӑп-и сана эпӗ?
— Что это еще за горькая чаша? — Разве я тебя посылаю пешком?

Соколов мӗнле инкеке ҫакланни ҫинчен тӗпӗ-йӗрӗпе каласа кӑтартрӗ вӑл.
И он во всех подробностях рассказал о том, как Соколов попал в беду.

— Тем пекчӗ, — сӑмах хушрӗ онбаши, — анчах вӑл мӗнле майпа тӳрре тухма пултарӗ, ӑсласа та илейместӗп.
— Дай бог, — проговорил онбаши, — но не представляю себе, как он сможет оправдаться.

VI. Ҫыру // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кофейнӑя онбаши пырса кӗчӗ, ӗҫ мӗнле пулнине ыйтса пӗлмешкӗн Маркона шӑпах майлӑ пулчӗ.
В кофейню вошел онбаши, и Марко воспользовался случаем расспросить у него, как было дело.

Вӑл сан патна мӗнле пымаллине ыйтрӗ.
Спрашивал, как пройти к тебе.

IV. Каллех Марко патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Мӗнле ҫамрӑк ҫын?
— Какой молодой человек?

— Марко бай, Асен ҫывӑрать пулӗ ӗнтӗ? — пуҫласаччӗ тухтӑр, еккине янӑ Иванчона мӗнле те пулин сӑмахӗнчен пӳлес тесе.
— Дядюшка Марко, Асенчо уже спит? — начал было доктор, чтобы прервать разглагольствования Иванчо.

«Мӗн ҫуйӑхаҫҫӗ вара, мӗнле пропаганда хускатнӑ?» — тесе ыйтрӑм хамран.
«К чему эта пропаганда была? — спросил я себя мысленно, —

— Кам кунта татах тӗкӗннӗ-ха ҫак асап чӑтнӑ ҫынсене? — тет вӑл ачасене, мӗнле те пулин «йӗркесӗрлӗх» асӑрхасан.
— Кто это опять трогал мучеников? — сердито спрашивала она детей, заметив непорядок.

— Ну, мӗнле, Марко бай, инкек иртрӗ-и?
— Ну как,беда миновала, дядя Марко?

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика