Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хуллен сăмах пирĕн базăра пур.
хуллен (тĕпĕ: хуллен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ман йытӑ ун патнелле хуллен ҫывхаратчӗ — сасартӑк ҫывӑхри йывӑҫ ҫинчен хура пӗсехеллӗ ватӑ ҫерҫи ун сӑмси умнех вӗҫсе ӳкрӗ те, тӗкӗсене тӑратса, хаяр та мӗскӗн сасӑпа чӗриклетсе, шӑллӑ, карӑлнӑ ҫӑвар ҫинелле пӗр-икӗ хут сикрӗ.

Моя собака медленно приближалась к нему, как вдруг, сорвавшись с близкого дерева, старый черногрудый воробей камнем упал перед самой ее мордой — и весь взъерошенный, искаженный, с отчаянным и жалким писком прыгнул раза два в направлении зубастой раскрытой пасти.

Ҫерҫи // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 168–169 с.

Ыйткалакан кӗтет… унӑн кӑнтарнӑ алли хуллен сулланать, чӗтрет.

А нищий ждал… и протянутая его рука слабо колыхалась и вздрагивала.

Ыйткалакан // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 166 с.

Ермолай хуллен юрласа ячӗ:

Ермолай запел вполголоса:

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Такам хуллен пӑшӑлтатса калаҫни вӑратрӗ мана.

Легкий сдержанный шепот разбудил меня.

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Эпӗ алӑка хуллен шаккарӑм; вӑл часах уҫӑлчӗ.

Я слабо стукнул в дверь; она тотчас отворилась.

XV // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

— Ҫапла, аван, — терӗ вӑл та хуллен, ман ҫине пӑхмасӑр.

— Да, хорошо! — так же тихо отвечала она, не смотря на меня.

IX // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Палланӑ иҫӗм ҫырли пахчипе сӑрт ҫинчи шурӑ пӗчӗк ҫурта курсан, эпе чӗрене темӗнле ырӑ пулса кайнине сисрӗм: ӑша хуллен кӑна пыл сӑрхӑнтарнӑн туйӑнса кайрӗ.

Увидев знакомый виноградник и белый домик на верху горы, я почувствовал какую-то сладость — именно сладость на сердце: точно мне втихомолку меду туда налили.

VIII // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Ася малтан пирӗн умра вӗткеленсе ҫӳрерӗ, унтан сасартӑк чарӑнчӗ, тимлеме тытӑнса, ман ҫума хуллен пырса ларчӗ, ҫапла эпӗ вуласа пӗтеричченех итлерӗ.

Ася сперва все только шныряла мимо нас, потом вдруг остановилась, приникла ухом, тихонько подсела ко мне и прослушала чтение до конца.

VI // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Тӑватӑ сехете яхӑн ирттертӗмӗр эпир унпа, пӗрре диван ҫинче ларса, тепре пӳрт умӗнче хуллен уткаласа ҫӳресе; ҫак тӑватӑ сехет хушшинче йӑлтах ҫывӑхланса кайрӑмӑр.

Часа четыре провели мы вдвоем, то сидя на диване, то медленно расхаживая перед домом; и в эти четыре часа сошлись окончательно.

IV // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Парӑсӗсене хытах карӑнтарман кимӗсем хуллен шӑваҫҫӗ, симӗсрех хумсем, кӑшт ҫӗкленсе, шӑрӑлтатса иртеҫҫӗ.

Кораблики тихо бежали на слабо надувшихся парусах; зеленоватые волны скользили мимо, чуть-чуть вспухая и урча.

I // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 84–131 с.

Фабий вӑл вӑраниччен тӑхтас та Феррарӑна каяс тенӗччӗ — такам алӑка хуллен шаккарӗ.

Фабий хотел дождаться ее пробуждения и уехать в Феррару, как вдруг кто-то легонько постучал в дверь спальни.

XI // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 64–83 с.

Ҫав самантрах Валери хуллен йӑшӑлтатма тытӑннине асӑрхарӗ Фабий.

И в тот же миг он заметил, что Валерия начинает слабо шевелиться.

IX // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 64–83 с.

Валери часах ҫывӑрса каяймарӗ; унӑн юнӗ хуллен те ӗшенчӗклӗн тапрӗ… хӑй шутланӑ тӑрӑх, леш эрехрен е, тен, Муций каласа панисенчен, вӑл сӗрме купӑс каланинчен…

Валерия не скоро заснула; кровь ее тихо и томно волновалась, и в голове слегка звенело… от странного того вина, как она полагала, а может быть, и от рассказов Муция, от игры его на скрипке…

IV // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 64–83 с.

Атте чӗлпӗре туртрӗ, Зинӑран пӑрӑнчӗ, хӗр ун ҫинелле хуллен куҫӗсене ҫӗклерӗ те — иккӗшӗ те малалла вӗҫтерчӗҫ…

Отец подобрал поводья, отклонился от Зинаиды, она медленно подняла на него глаза — и оба поскакали…

XIV // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Вӑл тӑпӑлтарнӑ ҫӳҫ пайӑркисене хуллен тӑсса тӳрлетрӗ те, пӳрни тавра яваласа, ункӑ пек турӗ.

Она осторожно расправила вырванные волосы, обмотала их вокруг пальца и свернула их в колечко.

XII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Акӑ сасартӑк вӗсенчен пӗри хуллен ҫӗкленет…

И вот вдруг одна из них тихо поднимается…

XI // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Сире юратмастӑп-им эпӗ? — терӗ те вӑл мана сӑмсаран перчетке вӗҫӗпе хуллен ҫапса илчӗ.

Разве я вас не люблю? — сказала она и ударила меня по носу концом перчатки.

IX // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Юнашар пӳлӗм алӑкӗ кӑшт уҫӑлчӗ те, алӑк хушӑкӗнче Зинаида пичӗ курӑнчӗ: вӑл шурса кайнӑ, ҫӳҫне тирпейсӗррӗн каялла туранӑ; хӗр ман ҫине пысӑк сивӗ куҫӗсемпе пӑхса илчӗ те алӑка хуллен хупрӗ.

Дверь из соседней комнаты чуть-чуть отворилась — и в отверстии показалось лицо Зинаиды — бледное, задумчивое, с небрежно откинутыми назад волосами: она посмотрела на меня большими холодными глазами и тихо закрыла дверь.

VIII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

— Часах ман пӳлӗм вӑхӑтӑн-вӑхӑтӑн хуллен ҫуталнине асӑрхарӑм…

Скоро я заметил, что ко мне в комнату беспрестанно западали какие-то слабые отсветы.

VII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Манӑн хальхи сисӗм-туйӑм ҫав тери ҫӗнӗччӗ те ҫав тери пылакчӗ — эпӗ нимӗн те хускалмасӑр тавралла пӑхкаларӑм, хуллен сывларӑм, хутран-ситрен кӑна аса илсе кулкаларӑм е тата хам юратнине, ҫав юрату мана хумхантарнине туйса, чунӑмпа ҫӳҫентӗм.

То, что я ощущал, было так ново и так сладко… — я сидел, чуть-чуть озираясь и не шевелясь, медленно дышал и только по временам то молча смеялся, вспоминая, то внутренне холодел при мысли, что я влюблен, что вот она, вот эта любовь.

VII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех