Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пулмарӗ (тĕпĕ: пул) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑшри вӗчӗрхенчӗк шухӑшсене ирӗке яни ним тума та кирлӗ пулмарӗ.

Незачем было давать волю злой памяти.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн каялла ҫаврӑнса пӑхма вӑхӑт пулмарӗ.

Ему некогда было оглядываться.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Йӗр ҫӗтересси ҫӑмӑл пулмарӗ, мӗншӗн тесен халӑх пур ҫӗрте те ҫуракине тухнӑ та, ҫеҫенхирти чи улах вырӑнсенче те ҫынсем ака-суха ӗҫӗпе аппаланаҫҫӗ.

Заметать свои следы было нелегко, так как всюду на полях шла весенняя работа и даже в самых глухих уголках степи копошились люди.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Килӗштерсе пулмарӗ унпа…

Не ужились с ней…

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пулеметчиксене сисмен ҫӗртен пырса тапӑнасси пулмарӗ.

Пулеметчиков захватить врасплох не удалось.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн Аксиньйӑна йӑпатма та, вӑл вӑй пӗтсе килнӗ пек темскер ҫыхӑнусӑр чӗвӗлтетнӗ сӑмахсене итлесе тӑма та вӑхӑчӗ пулмарӗ.

Ему некогда было утешать и слушать беспомощный, несвязный лепет Аксиньи.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн хӑйне шанчӑксӑра хӑварас килмерӗ, палланӑ ҫынсемпе те политика ҫинчен калаҫасшӑн пулмарӗ.

Ему не хотелось навлекать на себя подозрения, и даже при встречах со знакомыми он избегал разговоров о политике.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗсем пӗр-пӗрин ҫине тӑшманла юттӑн пӑхасси малтанхи кунранах палӑрса ҫитрӗ те, иккӗшӗн те пӗрле ларса калаҫма сӑмах тупӑнмарӗ, тата кирлӗ те пулмарӗ.

Отношения их определились с первого дня, и разговаривать им было больше не о чем, да и не к чему.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ӑна хӑна пек пӑхасшӑн тӑрӑшни кирлӗ те пулмарӗ.

Угощать его было делом совершенно излишним.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорие пӑхни-качки кирлӗ те пулмарӗ: хӑех ҫӑкӑр касрӗ, куҫӗпе ухтарса, кӑмака чӗрҫинче тӑвар суланчи тупрӗ, хӑех иккӗмӗш турилкке салма антарчӗ.

А Григорий и не требовал внимания: сам отрезал хлеба, поискал глазами и нашел солонку на камельке печи, налил себе вторую тарелку лапши.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах Кошевоя халь нимӗнпе те ӳкӗте кӗртме пулмарӗ.

Впрочем, никакие заверения уже не могли убедить Кошевого.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ырӑ ҫынсем Маныча ҫуллах тӑвар патне кайса килчӗҫ, санӑн, ав, кун ҫинчен шухӑшлама та вӑхӑту пулмарӗ, — терӗ ӳпкелесе Дуняшка.

— Добрые люди ишо летом на Маныч за солью съездили, а тебе все некогда было об этом подумать, — с укором сказала Дуняшка.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пурнӑҫӗ вара Татарскинче ытлашши шепех пулмарӗ.

А жизнь в Татарском была не очень-то нарядная.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах ӗҫ пачах та вӑл кӗтнӗ пек пулмарӗ: хӑйӗн тусӗсемпе пӗрле таҫта Дон леш енне тарса кайнӑ Кирилл Громов, Махно ҫывхарса килни ҫинчен илтсе, Донӑн сылтӑм енне ӳкнӗ те тӳрех Краснокутски станицӑна (сас-хура ҫӳренӗ тӑрӑх, Махно бандин малти отрячӗсем ҫавӑнта ҫитнӗ) ҫул тытнӑ.

Но расчеты его не оправдались: Кирилл Громов, скрывшийся вместе со своими приятелями где-то за Доном, — услышав о приближении Махно, перебрался на правую сторону Дона и отправился в станицу Краснокутскую, где, по слухам, оказались передовые отряды махновской банды.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах Кошевойӑн шӳтлес шухӑш пулмарӗ.

Но Кошевой не был расположен к шуткам.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл темскер каласшӑнччӗ, анчах Мишка итлесшӗн пулмарӗ, тӗссӗрленнӗ симӗс гимнастерки ҫинчен ҫыхнӑ чӗн пиҫиххине тӗкӗр умне пырса тӳрлетрӗ те хутор Советне тухса утрӗ.

Она хотела что-то сказать, но Мишка не стал ее слушать, он оправил перед зеркалом ремень на вылинявшей защитной гимнастерке и зашагал в Совет.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ильинична вилнӗ хыҫҫӑн килте тулли влаҫлӑ пӗртен-пӗр хуҫа пулса юлнӑ Кошевой, хуҫалӑха йӗркене кӗртсе ҫитерес тесе, пушшех тимлесе тӑрӑшмалла пекчӗ те, анчах, чӑннипе илсен, пач та апла пулмарӗ: Мишка кунсерен сӳрӗкрех ӗҫлеме тытӑнчӗ, тӑтӑшах таҫта тухса кайрӗ, каҫсерен, хӑйне канӑҫ паман шухӑшӗсемпе супса, мӗн ҫӗрлеччен крыльца ҫинче чӗлӗм туртса ларчӗ.

После смерти Ильиничны Кошевой, оставшийся в доме единственным и полновластным хозяином, казалось бы, должен был с еще большим усердием взяться за переустройство хозяйства, за дальнейшее его расширение, но на деле вышло не так: с каждым днем Мишка работал все менее охотно, все чаще уходил из дому, а вечерами допоздна сидел на крыльце, курил, размышлял о чем-то своем.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫакӑ йӑлтах уншӑн кирлӗ те пулмарӗ; вӑл ӗнтӗ ытла та инҫете тӑрса юлнӑ та, нимӗнле савӑнӑҫ та, ҫӑмӑллӑх та кӳме пултараймарӗ.

Все это было просто ненужно, ушло так далеко и не приносило ни радости, ни облегчения.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр икӗ эрнерен Ильинична хӑйне тӑруках япӑх туйрӗ, Дуняшка авӑн илнӗ ҫӗрте ӗҫлерӗ, ҫавӑнпа та Ильинична ӑна ӗҫрен уйӑрасшӑн пулмарӗ, анчах хӑй апат та пӗҫереймерӗ.

Недели две спустя Ильинична почувствовала себя плохо, Дуняшка была занята на молотьбе, и отрывать ее от работы Ильинична не хотела, но сама стряпать не могла.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑхӑт иртнӗҫем черниллӑ кӑранташпа ҫырнӑ саспаллисем сарӑлса тӗссӗрленчӗҫ те, нумай сӑмах пачах вуламалла мар пулса ҫитрӗ, анчах Аксиньйӑшӑн ку пӗртте йывӑр пулмарӗ: ҫырӑва час-часах вуланӑран ӑна вал ним пӑхмасӑрах калама пӗлекен пулчӗ.

Со временем буквы, написанные чернильным карандашом, слились, и многих слов вовсе нельзя было разобрать, но для Аксиньи это не составляло затруднения: она так часто читала письмо, что заучила его наизусть.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех