Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл ҫумӑр пӗрӗхкелекен сӗмлӗхелле утрӗ.
Он окунулся в ненастную темень.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫумӑр пӗрчисем ӳкнипе витрери шыв чӗтренсе катрашкаланчӗ.
Вода и них рябилась от сыпавшихся дождинок.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗтӗ тусан пек ӳкекен ҫумӑр тӗтри витӗр кирпӗч завочӗн мӑрйи палӑрма пуҫларӗ, йывӑҫран тунӑ пушар каланчи сӑрӑ кӑмпа пек ӳссе ларчӗ.
Сквозь туманные наплывы оседающего мелкой пылью дождя проступила труба кирпичного завода, серым грибом выросла деревянная пожарная каланча.

Майӗпен Корнея пурпӗрех мар-и текен туйӑм ҫавӑрса илчӗ, уншӑн халь пурте — пӗрӗхсе тӑракан ҫумӑр витер курӑнми пулнӑ тӑван килӗ те, темӗнле ӑнланмалла мар, арканса кайнӑ пурнӑҫпа пурӑнакан хӗрӗ те, унсӑр пуҫне тата хӑй те пурпӗрех ӗнтӗ.
Постепенно Корнеем овладело отрешенно-усталое безразличие ко всему — и к пропавшему за моросящим дождем родному дому, и к дочери, жившей какой-то непонятной, путаной жизнью, и даже к самому себе.

Константин ӑна чечек ҫыххи тыттарнӑ, нумай пулмасть ҫумӑр ҫунӑ пирки чечекӗсем йӗп-йӗпех пулнӑ.
Как Константин подал ой букет, еще мокрый после недавнего дождя.

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней, хӗрӗ мӗншӗн тилмӗрсе, пӑлханса пӑхнине тавҫӑрса илме тӑрӑшса, хӑй те ун ҫине шӑтарас пек пӑхрӗ, унтан нимӗн шарламасӑр аллине илчӗ те, хулпуҫҫисене ҫӗклентерсе, вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхекен нӳрӗ ҫиле хирӗҫ малалла утрӗ.
Корней пристально посмотрел на дочь, стараясь угадать, что таилось за ео смятенным, просящим взглядом, затем молча отнял руку и, втянув голову в плечи, зашагал дальше навстречу сырому, моросящему ветру.

17 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫил ҫинче шӑнса ӗнтӗркенӗ йӗпе вӗтлӗх витӗрех курӑнать; ҫаралса юлнӑ туратсем ҫинче сайра ҫулҫӑсем хытӑрканӑ пек чӗтреҫҫӗ; тӑкӑннӑ ҫулҫӑсем ҫине вӗтӗ ҫумӑр пек шапӑртатса тумла тӑкӑнать.
Мокрый, продрогший на ветру перелесок проглядывался насквозь; редкие листья зябко дрожали на оголенных ветках; вокруг стоял неумолчный шорох капель, частым дождем сыпавшихся на вороха опавшей листвы.

Ял ӗнтрӗк тӗтрине путнӑ, вӗтӗ ҫумӑр пӗрӗхет.
Деревня тонула в сумеречной мгле, моросил мелкий дождь.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗсен хушшине ҫумӑр йӑрӑмӗ евӗрлӗ тӗттӗм йӑрӑмсем курӑнчӗҫ те вӗсем майӗпен пӗтсе пычӗҫ, юлашкинчен вӗсене куҫа шартаракан ҫутӑ хупласа хучӗ.
потом сквозь этот поток пробились темные полосы, похожие на полосы дождя, они постепенно меркли, пока их не смыло слепящими водопадами света.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Яранцев мӗн каласшӑн пулчӗ-ха мана? — шухӑшларӗ Пробатов, вырса кӗртнӗ хыҫҫӑн пушанса юлнӑ сарӑ хӗрлӗ ҫеҫен хирпе ун ҫийӗн кӗҫех ҫумӑр пӗрӗхме тытӑнас пек аялтанах шӑвакан хӑрӑм тӗслӗ хура пӗлӗтсем ҫине пӑхса.
«Что же это Яранцев хотел сказать мне? — думал Пробатов, вглядываясь в рыжую, опустевшую после жатвы степь и низко стлавшиеся над нею ненастные, будто покрытые копотью облака.

8 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫанталӑк — ун пекки вӑл хура кӗркунне час-часах пулать — куҫ умӗнчех улшӑнса пычӗ: пӗрре лутра, тӑлпаланнӑ пӗлӗтсем хушшинчен хӗвел сиксе тухать те тепре таҫтан ҫумӑр пӗлӗчӗсем вӗҫсе ҫитеҫҫӗ, хӗвел хура пӗлӗтсем хыҫне кӗрсе пытанать, пӗтӗм ял ӗнтрӗк ӑшне путнӑ пек пулать.
Погода, как это часто бывает поздней осенью, менялась прямо на глазах: то в лохматые разрывы низких туч пробивалось солнце и все вокруг начинало играть жаркими красками лета; то вдруг невесть откуда налетала ненастная хмарь, солнце скрывалось за темными облаками, вся деревня словно погружалась в сумерки.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫӳлтен тӑпра катӑкӗсемпе тӗпренчӗкӗсем, тӑпӑлса тухнӑ курӑк тымарӗсем хура ҫумӑр пек шӑпӑртатса тӑкӑнчӗҫ…
Сверху черным дождем сыпались комки и крохи земли, вывернутые корневища трав…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫамрӑк, анчах тусан ларса тулнипе ватӑ тӗс ҫапнӑ хӑмӑртарах симӗс ҫулҫӑсене ҫумӑр часах ҫӗнетсе ячӗ.
Дождь обновил молодую, но старчески серую от пыли листву.

Аслати пуҫ тӗлӗнче ҫакӑнса тӑракан тем пысӑкӑш пӗлӗте шатӑртаттарса ҫурчӗ тейӗн: ун айӗнчен ҫумӑр шапӑртатса тӑкӑнма тытӑнчӗ.
Гром словно расколол нависшую тучевую громадину: из недр ее хлынул дождь.

Хурарах кӑвак тӗслӗ ҫумӑр пӗлӗтне вӑл самантлӑха кӗмӗл тӗслӗ кукӑр-макӑр хуртапа эрешлесе илчӗ те, йӑлтӑркка сӑннипе аялалла вирхӗнсе, хурал сӑрчӗн ҫаврака кӑкӑрӗ ҫине пырса тӑрӑнчӗ.
Серебристой извилистой росшивью она на миг окаймила синюю тучу, сверкающим копьем метнулась вниз и ударила в тугую выпуклую грудину сторожевого кургана.

Сӑрт ҫине ҫумӑр пӗлӗчӗн ҫунатлӑ мӗлки пырса ӳпӗнчӗ.
По бугру легла крылатая тучевая тень.

Ҫил салатса янӑ ҫумӑр пӗлӗчӗсем каллех пӗр ҫӗрелле капланса пуҫтарӑнчӗҫ.
Разметанные ветром тучи скапливались снова.

Пӗлет хушшинчен самантлӑха сӗвек аяклӑ ҫамрӑк уйӑх ҫутатса пӑхрӗ те унтан каллех тӳпе ҫумӑр пӗлӗчӗсемпе хупланчӗ, тӗттӗмре витӗр касакан уҫӑ ҫил пушшех вӑйланнӑ пек туйӑнчӗ.
В просветы на миг выглядывал молодой пологий месяц, и снова тучевою наволочью крылось небо, и словно бы усиливался в темноте резкий, прохладный ветер.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ун тӗлӗпе, тӗксӗм кӑвак тӳпе тӑрӑх, тӑхлан тӗслӗ сӑрӑ ҫумӑр пӗлӗчӗсем хӑвӑрт хӗвеланӑҫнелле йӑсӑрланса куҫаҫҫӗ.
Над ним в сизой вышине, клубясь, стремительно неслись на запад свинцово-серые тучи.

Хӑйӑрпа, тӗрлӗрен вак чулпа витӗннӗ ҫырма тӗпӗ типӗ ҫанталӑкра саррӑн курӑнса выртать; ҫуллахи шалкӑм ҫумӑр хыҫҫӑн вара унта пӑтранчӑк шыв шарлакӗсем сӑрт ҫинчен кӗрлесе анса пӗр юхӑма пӗрлешеҫҫӗ те, шыв, чулсене йӑвантарса, анаталла шавлӑн вирхӗнсе, Дона ыткӑнса тухать.
В сухую погоду теклина яра желто отсвечивала песком, цветастой галькой, а после летнего ливня с бугра в яр стремительно скатывались мутные дождевые потоки, они сливались, вода шла на низ стеной, вымывая и ворочая камни, с гулом ввергаясь в Дон.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика