Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

туйса (тĕпĕ: туй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Дымова тахҫантанпах курайманскер, Егорушка сывлӑшра сасартӑк чӑтма ҫук пӑчӑ пулса ларнине, вут хӗлхемӗ унӑн питне мӗнле пӗҫертнине туйса илчӗ: унӑн хӑвӑртрах тӗттӗм ҫӗре, лавсем тӑракан еннелле, тарса каясси килчӗ, анчах ашкӑнчӑкӑн хаяр та тунсӑхлӑ куҫӗсем ӑна хӑйсем патнеллех туртрӗҫ.

Егорушка, давно уже ненавидевший Дымова, почувствовал, как в воздухе вдруг стало невыносимо душно, как огонь от костра горячо жег лицо; ему захотелось скорее бежать к обозу в потемки, но злые, скучающие глаза озорника тянули его к себе.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Хӑйӗн курайманлӑхне ку сӑмахсемпе ҫеҫ палӑртса пӗтерейменнине туйса, вӑл кӑшт шухӑшларӗ те хушса хучӗ:

Чувствуя, что этого недостаточно для выражения ненависти, он подумал и прибавил:

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Вӑл ҫӗр ҫине ӳкет, тап-тасаскер, хаваслӑскер, хӗвел ҫинче йӑлтӑртатса та хуллен шӑнкӑртатса, хӑйне вӑйлӑ та шавлӑ шыв юхӑмӗ пек туйса, хӑвӑрт таҫта сулахаялла чупать.

Она падала на землю и, прозрачная, веселая, сверкающая на солнце и тихо ворча, точно воображая себя сильным и бурным потоком, быстро бежала куда-то влево.

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Ҫак пӗчӗк ачан йывӑрӑшне те тинех туйса пӗлсе илчӗ.

Только теперь почувствовал он тяжесть этого крохотного существа и услышал его пискливый голосок.

XXXVII. Икӗ юханшыв // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тусӗсем ӑна хальхинче те куҫпа куриччен чӗрепе ҫеҫ туйса илчӗҫ.

Да и сейчас друзья узнали его скорей сердцем, чем глазами.

VIII. Колчо хӗпӗртени // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Пуҫа килсе ҫакланнӑ хуйхӑран ӑна чарӑна пӗлмен ҫумӑр кӑна йӑпатать, ҫумӑр ӑна ҫакӑнта чарса тӑрать, тен, конакри полицейскисене те ҫумӑрах чарса тӑрать пуль; халлӗхе Соколова тытса хупманнине Лалка чунӗпе туйса тӑратчӗ-ха, эппин кӑштах шанчакӗ те пур.

Только одно утешало Лалку в ее горе: проливной дождь, который удерживал ее здесь, наверное, задерживал и полицейских в конаке; она была уверена, что Соколов еще не арестован, и надежда в ней еще теплилась.

VI. Хӗрарӑм чунӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Вӗсем килӗсене кайса пӗтрӗҫ, хальччен тӑмаҫҫӗ-ҫке вӗсем, — терӗ Цанко, мухмӑрӗ йӑлт сӗврӗлнине туйса.

— Все разошлись по домам, уже поздно, — ответил Цанко, с которого хмель совсем уже соскочил.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак ватӑ ҫын сӑмахӗнче Огнянов халиччен чи малтанхи хут хӑйӗн хаваллӑ кӑмӑлӗ ҫӗкленнине туйса илчӗ.

Впервые испытал Огнянов обаяние боговдохновенных слов, которыми старец озарял свою речь.

XXVIII. Вериговӑра // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Урине темле йӗпе ӑшӑтнине вӑл халь кӑна туйса илчӗ.

Только теперь он почувствовал на ноге что-то теплое и мокрое.

XXVII. Ҫӳрен ҫын // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Епле вӑл ҫынна вӑхӑтра хӗрхенме пӗлет, ют ҫын хуйхине туйса, епле хута кӗрет; хӑй хуйхине курмасть те, вӑл ӑна, мӗскӗн, мансах каять!

Какая участливая, сердобольная у него душа, как он отзывчив к чужому горю; а своего горя не видит, забывает о нем, бедняга!

XXVI. Чӗнмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кашни самант хаклӑ иккенне Колчо туйса илчӗ те васкавлӑн тухса кайрӗ.

Поняв, что дорого каждое мгновение, Колчо быстро вышел.

ХХIV. Икӗ ӑрӑм // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Халӑх сӑмахӗ ун ӗмӗтӗнчен вӑйлӑрах иккенне туйса илчӗ ӗнтӗ вӑл.

Она чувствовала, что этот всеобщий приговор сильнее ее.

ХХIII. Таппа урӑххи ҫакланнӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Фратю господин амӑшӗ, ывӑлӗ ытла пысӑк инкеке ҫакланнине туйса, сӑнчӑрланӑ тӑлӑпа тертленсе асап курса, ҫийӗнчен тата халӑх та нимӗн чухлӗ ун майлӑ маррине сиссе, нимӗн тӑва пӗлмесӗр аптраса тӑчӗ.

Матушка господина Фратю, увидев, в каком прискорбном состоянии находится ее сын, обремененный тяжелыми цепями и всеобщим негодованием, растерялась, не зная, как поступить.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Унӑн йывӑр нушине туйса, куракансем те йӗре пуҫларӗҫ, хӑш-пӗрисем сасӑпах йӗчӗҫ.

Зрители, тронутые его страданиями, тоже заплакали, и некоторые — в голос.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Пӗччен, — васкаса тавӑрчӗ мелник, анчах улталани пур пӗрех усӑ кӳрес ҫуккине туйса хушса хучӗ: — тата ав кӗтесре ача ҫывӑрать.

— Один, — поспешил ответить мельник, но, решив, что лгать бесполезно, добавил: — И ребенок спит вон там.

II. Тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах Марко наукӑн тӗнче пит-куҫне ҫӗнетсе улӑштармалли асамлӑ хӑвачӗ пуррине чӗрипе туйса тӑрать.

Но он чувствовал, понимал сердцем, что наука — это какая-то таинственная сила, которая призвана изменить мир.

I. Хӑна // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Акӑ вӗсем пӗрне-пӗри юратнине туйса илеҫҫӗ; кусем вӗсем унӑн ӗмӗчӗсем пулнӑ, вӗсем ӗмӗтсем кӑна пулнине вӑл хӑй те пӗлнӗ.

Вот они замечают, что любят друг друга; это были ее мечты, о которых она сама знала, что они только мечты.

VIII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Полозовӗ вара хӗрӗ туя каяраха хӑварма шутлани ҫинчен пӗлмен те; хӗрӗ ашшӗ хӑйне яланах ирӗк панине туйса пурӑннӑ.

А Полозов еще и не знал о решении дочери отложить свадьбу; дочь постоянно чувствовала, что он оставляет ей полную свободу.

VII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Эпӗ кӑмӑлӑм пачах ҫук пулин те, уҫӑлса ҫӳренӗ те пулӑттӑм-и тен, анчах шухӑшларӑм-шухӑшларӑм та ку япала ырри патне илсе ҫитерессине туйса илтӗм — «ӗлӗк ҫӳреместчӗ, халӗ акӑ тухма пуҫларӗ — мӗне пӗлтерет-ши ку?» — тейӗҫ.

Я б, пожалуй, и стал гулять, хоть этого вовсе мне не хочется, но по зрелом размышлении я убедился, что от этого дело выйдет еще хуже — «раньше не гулял, теперь начал гулять, — что это значит?»

XVII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Нумай вӗреннӗ арҫын Кирсанов ҫине каллех тимлӗн пӑхса илчӗ те хӑйӗн хӑни чӗмсӗрех те мар, пит япшар ҫын иккенне те туйса илчӗ.

Просвещенный муж снова посмотрел на Кирсанова с внимательной мыслью и убедился, что его гость человек не только прижимистый, но и очень прижимистый.

XVII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех