Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫумӑр сăмах пирĕн базăра пур.

ҫумӑр (тĕпĕ: ҫумӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ ӗнер ҫумӑр айӗнче нумай вӑхӑт хушши пултӑм…
Это я вчера под дождем долго была…

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Ҫумӑр хыҫҫӑн сывлӑш таса, — Василиса Прокофьевна унпа килӗшсе, ассӑн сывласа илчӗ.
— После дождя вольготно, — согласилась Василиса Прокофьевна и вздохнула.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Лайӑх, ҫумӑр хыҫҫӑн!
Хорошо так после дождя!

Ҫумӑр ҫурҫӗр иртсен сехет ҫурӑра ҫеҫ чарӑнчӗ.
Дождь перестал лить в половине второго ночи.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Хӑй йӗп-йӗпе ларать: тужурки ҫаннисенчен, чӗркуҫҫи ҫине хунӑ портфелӗнчен ҫумӑр шывӗ сӑрхӑнса урайне тумлать.
Она сидела вся мокрая; с рукавов тужурки и с портфеля, лежавшего на коленях, стекала вода.

Ҫумӑр ҫаплах чашлаттарса ҫӑвать, хура шторӑсемпе карнӑ чӳрече кантӑкӗсем чӑнкӑртатса чӗтренеҫҫӗ.
Дождь продолжал итти такой же крупный и частый; стекла окон, закрытые черными шторами, тонко звенели.

Вара аслати, тимӗр пушатнӑ чухнехи пек, кӗмсӗртетнӗ хыҫҫӑн, аҫа-ҫиҫӗмлӗ ҫумӑр пӳрт тӑррисем ҫинче, йывӑҫсем ҫинче шӑпӑртата пуҫларӗ.
И когда гулко, с металлической звонкостью отгремел гром, часто забарабанил по крышам, зашуршал в листве деревьев и с глухим шумом застучал по земле грозовой дождь.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ун алли ҫине ҫумӑр тумламӗ ӳкрӗ.
На руку ее упала крупная капля дождя.

Вӑйлӑ ҫумӑр пулать пулас, — терӗ Михеич, крыльца патне ҫывхарсан.
Гроза-то, видать, на славу будет, — подходя к крыльцу, заметил Михеич.

Вӗсем Ожерелки вӑрманне кӗнӗ ҫӗре хӗвел ҫӳле хӑпарнӑччӗ, сывлӑш, ҫумӑр умӗнхи пекех, пӑчӑланса ҫитнӗ.
Солнце поднялось уже высоко, и в воздухе парило, как перед грозой, когда они вышли на опушку ожерелковского леса.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Парти райкомӗ пӳлӗмӗн чӳречисем хӗвеланӑҫнелле, хула тулашӗнче ларакан кивӗ водокачка еннелле пӑхаҫҫӗ; чӳрече кантӑкӗ ҫине ҫапӑннӑ ҫумӑр тумламӗ саланса ҫутӑ-ҫутӑ йӑрӑмӑн аялалла юхса анать.
Окна райкома партии смотрели на восток — в сторону старой водокачки, видневшейся далеко на окраине, и капли дождя, разбиваясь о стекла, сползали вниз светлыми полосами.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Советсен икӗ хутлӑ ҫурчӗ тӑрринче те ҫумӑр шӑпӑртатать, параднӑй крыльца патӗнчен пуҫласа урам варрине ҫити сарӑлса выртакан шыв кӳленчӗкне вӑл майӗпен хумхатать, топольсен ҫулҫӑсӑр турачӗ ҫинчен тумлать.
Дождь глухо стучал по крыше двухэтажного Дома Советов, мелкой рябью тревожил лужу, разлившуюся от парадного крыльца до середины улицы, капал с голых сучьев тополей.

— Тулта хӗвел пӑхать, пӳртре ҫумӑр ҫӑвать-им? — шахвӑртрӗ анне, эпир кӑмӑлсӑррине асӑрханӑскер.
— На улице ясно, а в доме почему-то пасмурно, — забеспокоилась она, заметив наше настроение.

Хӳреллӗ дневник // Николай Ишентей. Николай Ишентей. Ырӑ ӗҫсен команди. Дмитрий Суслин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2013. — 46,49 с.

Пилӗк ҫулхи Петюк шӑллӑм икӗ чӑмӑрӗпе харӑс куҫне шӑлкаласа ларать, сӑмсипе нӑш-нӑш тӑвать, пӗлӗтсӗр-мӗнсӗр ҫумӑр ҫутарать.
Здесь Петя, пятилетний братишка, утирает слёзы сразу обоими кулачками — плачет малыш и носом шмыгает, слёзы в три ручья льются.

Тӳпе каштине тӑр-тӑр! кисрентерсе аслати кӗмсӗртетме пуҫларӗ, таҫта аҫа ҫапрӗ, витререн тӑкнӑ пек шалкӑм ҫумӑр ишсе антарчӗ.
Сотрясая небесную балку, загрохотал гром, ударила молния, стеной, как из ведра, хлынул проливной ливень.

Ылтӑн пан улми // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 84–97 с.

Унсӑрӑн пӗрре ҫумӑр ҫуса иртсенех кӗшӗл шӑтса тухӗҫ…
Иначе, если пройдёт дождь, все сорняки разом взойдут…

Асамлӑ кӗсье // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 68–72 с.

Е ҫумӑр ячӗ-и?
Или полил дождь?

Вӗҫсе курни // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 63–67 с.

Пӗлӗчӗсем те ҫукчӗ — таҫтан ҫумӑр тупӑнчӗ.
И туч на небе не было, а дождь — откуда ни возьмись.

Хӑна хӗр // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 33–37 с.

Ӗнер кӑна-ха вӑл хӑйӗн пурнӑҫне ылханса пӗтнӗччӗ, пурте ӑна йӗпе-сапа чухнехилле тӗтреллӗн те савӑнӑҫсӑррӑн курӑннӑччӗ, паян пӗтӗм тӗнче, ҫуллахи юхтарса ҫӑвакан сиплӗ ҫумӑр хыҫҫӑнхи пек, калама ҫук хаваслӑн та ҫуттӑн туйӑнать.
Только вчера она проклинала свою жизнь, и все окружающее выглядело серо и безрадостно, как в ненастный день, а сегодня весь мир казался ей ликующим и светлым, словно после благодатного летнего ливня.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ҫумӑр пулсан — юлашки юра ирӗлтерсе пӑрахать.
— Ежели дождь пройдет — последний снежок смоет.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика